ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 309

หลังจากที่ได้ยินเสียงทักทายของหวู่ซือหลิง ไป๋ชิงหลิงก็พยักหน้าทักทายกลับ หลังจากนั้นผายมือไปที่เก้าอี้ตรงข้าม：“นั่งสิ”

จู่ๆในใจพระชายาหราวก็รู้สึกหนักหน่วงขึ้นมา ไม่รู้ว่าไป๋ชิงหลิงมาทำอะไรที่โรงน้ำชาซินเยว่กะทันหัน

เธอเคยสืบมา ไป๋ชิงหลิงไม่เคยมาที่โรงน้ำชาซินเยว่

แต่วันนี้นางกลับปรากฏตัวที่นี่ ไม่ใช่เหตุบังเอิญอย่างแน่นอน

ดี ดูเหมือนว่าเตรียมตัวมาเจอเธอสินะ

พอคิดได้เช่นนี้ ในใจพระชายาหราวก็เพิ่มความระมัดระวัง และความยโสยิ่งขึ้นไปอีก

“ปัง!” หน้าต่างกับประตู ปิดลงพร้อมกัน

สีหน้าของพระชายาหราวเปลี่ยนไป พบว่านางกำนัลข้างกายเธอกับแม่นมถูกกั้นไว้ด้านนอกประตู แม้แต่หน้าต่างก็ปิดด้วย

นางหมายความว่าอย่างไร?

“พระชายาหรง นี่มัน…...อะไรกัน?”

“ได้ยินว่าช่วงนี้พระชายาหราวมาที่โรงน้ำชาซินเยว่ทุกวัน ก็เลยหาจังหวะ อยากรู้ว่าจะเจอกับพระชายาหราวหรือไม่ สะใภ้อย่างพวกเรา ก็ควรจะมีไมตรีจิตต่อกัน”

ไมตรีจิตอะไรของนาง!!

หวู่ซือหลิงแทบจะบ้าตายกับคำพูดของไป๋ชิงหลิง

“พอได้แล้ว พระชายาหรงไม่ต้องพูดจาอ้อมค้อม”

“ต้องเช่นนี้สิ!” ริมฝีปากไป๋ชิงหลิงยังคงอมยิ้ม หลังจากนั้นก็ยกกาน้ำชาขึ้น รินใส่แก้ว แล้วส่งไปในมือของพระชายาหราว

พระชายาหราวงุนงงเล็กน้อย ก้มหน้ามองมือที่ยัดเข้ามาในมือตนเอง แก้วใบนั้นว่างเปล่า

แต่ไม่นาน เสียงน้ำไหลก็ดังขึ้น

น้ำในกาน้ำชาไหลออกมา ลงในแก้วของพระชายาหราวที่อยู่ในมือ ไม่นานก็เต็มแก้ว

พระชายาหราวคาดเดาความคิดของไป๋ชิงหลิงไม่ออก จู่ๆสมองก็สับสนมึนงง ไม่ทันได้ชักมือกลับ ทำให้น้ำชาในแก้วเอ่อล้นออกมา

น้ำชาที่ร้อนผ่าวลวกโดนมือของพระชายาหราว

“เพล้ง!”

“เจ้า…...”

พระชายาหราวได้สติกลับมา ก็รีบปล่อยมือทันที ยกมืออีกข้างมากดข้อมือของตัวเองไว้ ลุกขึ้นยืนพร้อมกัดฟันด้วยความโกรธ：“พระชายาหรง”

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ” ไป๋ชิงหลิงวางกาน้ำชาลง ปากพูดคำพูดรู้สึกผิดออกมา แต่ใบหน้ากลับเยือกเย็นดั่งน้ำค้างแข็ง……

ยิ่งนางไม่รู้ร้อนรู้หนาวเช่นนี้ หวู่ซือหลิงก็ยิ่งโมโห

น้ำชาของไป๋ชิงหลิงเมื่อครู่ ไม่เพียงแต่ลวกลงบนมือเธอ แถมยังทำให้กระโปรงเธอเปียกอีกด้วย

เธอไม่มีอารมณ์จะอยู่ต่อแล้ว เพราะไม่ว่ายังไงวันนี้พระชายารองหวู่ก็ต้องตาย

พอถึงเวลา ในวังก็จะมีคนเก็บกวาดนังผู้หญิงอวดดีคนนี้ให้เธอเอง

หวู่ซือหลิงสบถเหอะ หาเรื่องเดือดร้อนซะจริง เธอหมุนตัวแล้วเดินไปทางประตูของห้องน้ำชา พอยกมือขึ้นจะดึง

ประตูกลับดึงไม่ออก

เธอดึงอยู่หลายครั้ง มีแต่เสียง“ปังๆๆ”จากประตู แต่ก็ยังดึงไม่ออกเหมือนเดิม

หวู่ซือหลิงโมโหขึ้นมาทันที

หวู่ซือหลิงหันไปมองประตูห้องที่ปิดลง กัดฟันแน่น ดูเหมือนว่าถ้าวันนี้ไม่จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ไป๋ชิงหลิงคงไม่มีทางปล่อยตนเองไป

เธอกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมเมื่อครู่ สายตายังคงจ้องพระชายารองหวู่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยความโหดเหี้ยม：“น้องห้า พวกเราต่างหากที่มาจากจวนเดียวกัน พระชายาหรงเป็นใครกัน เจ้ากล้าเข้าหาสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร เจ้าไม่กลัว......”

“พระชายาหราวกำลังคิดว่า จะให้พระชายารองหวู่กระโดดลงจากหน้าต่างข้างๆข้าตรงนี้เลยใช่หรือไม่ เช่นนี้ ผลลัพธ์อาจจะดีกว่าการที่พระชายารองหวู่ฆ่าตัวตายในจวนอ๋องต้วน” ไป๋ชิงหลิงดึงตัวล็อคออก แล้วดันหน้าต่างออกไปเบาๆ

ลมเย็นจากด้านนอก ค่อยๆพัดเข้ามาเบาๆ

ไป๋ชิงหลิงข่มสายตาลงเล็กน้อย ริมฝีปากกลับเชิดขึ้น แล้วพูดต่อจากคำพูดเมื่อครู่ที่ยังพูดไม่จบ

“เพราะยังไงซะ ข้าก็อยู่ที่โรงน้ำชาซินเยว่พอดี”

พระชายารองหวู่ก็บังเอิญกระโดดลงจากหน้าต่างข้างๆนางอีก

ตายทั้งแม่ทั้งลูก

เรื่องนี้ต้องทำให้เมืองหลวงสั่นคลอนเป็นแน่

นั่นก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลว

แต่ทว่า......

ขณะที่ไป๋ชิงหลิงเสนอแผนการที่ดีขนาดนี้นั้น มือทั้งสองของหวู่ซือหลิงก็เต็มไปด้วยเหงื่อ

เธอรู้สึกว่าไป๋ชิงหลิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอนั้น คือแมงป่องที่มีพิษดีๆนี่เอง

“ความคิดเจ้าเลวร้ายยิ่งนัก” หวู่ซือหลิงกัดฟันแน่นไม่ยอมรับ：“ตอนนี้พระชายาหวู่ตั้งครรภ์ทายาทสืบทอดบัลลังก์ ถ้าหากนางกระโดดลงไปจากข้างๆเจ้าล่ะก็ เจ้าคงไม่พ้นโทษ”

“เจ้าก็ไม่พ้นโทษเหมือนกันนี่!”