ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 311

“จริงด้วย ท่านรู้ได้อย่างไรว่าพระชายารองหวู่ขัดแย้งกับพระชายาหรง เล่าออกได้มาราวกับอยู่ในเหตุการณ์ยังไงอย่างงั้น”

หวู่ซือหลิงเห็นว่าคนเล่านิทานร้องเรียกตนเองว่าเป็นพระชายาหรง แถมยังมีคำนินทาของคนด้านนอกพวกนั้น ทำให้สีหน้าเธอเริ่มไม่ดีแล้ว

ไป๋ชิงหลิงเลิกคิ้วขึ้น

อิงเหลียนเห็นเช่นนี้ ก็ยื่นมือไปจับคนเล่านิทานไว้ แล้วผลักไปทางไป๋ชิงหลิง พูดด้วยความโมโห：“เบิกตาสุนัขของเจ้าดูซะ พระชายาของพวกเราอยู่นี่”

คนเล่านิทานเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเพียงแค่ตรงหน้ามีสาวสวยในชุดกระโปรงยาวสีฟ้าน้ำแข็งยืนอยู่

สายตาเธออ่อนโยน เผยรอยยิ้มเบาๆบนใบหน้า ดูท่าทางเป็นคนที่จิตใจดีคนหนึ่ง แต่ว่า กลับมีพลังอำนาจแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายเธอ ทำให้คนเล่านิทานตกใจจนต้องโขกศีรษะอย่างรุนแรง

“พระชายาหรง ไม่ใช่กระหม่อมที่ต้องการเล่าเรื่องพระชายานะพ่ะย่ะค่ะ”

“มีคนให้เงินเจ้าเพื่อเล่าเรื่องข้าใช่หรือไม่” ไป๋ชิงหลิงถาม

คนเล่านิทานรีบพยักหน้าทันที：“ใช่ ใช่พ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นใช่คนข้างๆเจ้าหรือไม่” ไป๋ชิงหลิงเหลือบสายตาไปมองหนิงซื่อ

คนล่านิทานหันไปมองหนิงซื่อที่กำลังคุกเข่าอยู่ทันที หลังจากนั้นก็รีบพยักหน้า：“ใช่พ่ะย่ะค่ะ นางเป็นหญิงหม้ายชราที่อยู่นอกหมู่บ้านจางอัน ปกติกระหม่อมเจอนางแค่ไม่กี่ครั้งพ่ะย่ะค่ะ”

“จริงสิ หนิงซื่อกับเจ้ามีลูกหรือญาติบ้างหรือไม่” ไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนา

หนิงซื่อตอบ：“สามีหม่อมฉันตายไปนานแล้วเพคะ ส่วนลูกชายเสียสละชีพบนสนามรบ จนถึงตอนนี้หม่อมฉันก็ไม่ได้แต่งกับใคร ซ้ำยังตัดขาดกับครอบครัวอีกด้วยเพคะ”

คนเล่านิทานพูด：“ของกระหม่อม ตอนกระหม่อมยังหนุ่มนั้นติดการพนัน เลยถูกพ่อแม่ไล่ออกจากบ้าน ภรรยากับลูกก็ทอดทิ้ง เลยเดินเท้าออกจากบ้านเกิดจนมาถึงเมืองหลวงพ่ะย่ะค่ะ”

ทั้งสองคนพูดจบ สายตาของทุกคนก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

คนที่สามารถมาที่โรงน้ำชาซินเยว่ได้ ส่วนมากจะเป็นคนที่มีฐานะหรือไม่ก็คนที่สูงส่ง สมองเขาแล่นเร็วกว่าใครๆอย่างแน่นอน

พูดถึงฐานะแล้ว ถ้ายังมองไม่ออก เช่นนั้นก็โง่แล้วล่ะ!

มุมปากของไป๋ชิงหลิงเผยรอยยิ้มเยือกเย็น สายตาเหลือบไปมองพระชายาหราว เสียงเบา ราวกับลมเย็นที่พัดผ่านเข้ามาจากนอกหน้าต่าง：“คนที่ให้เงินเจ้า บอกให้เจ้าเล่าเรื่องพวกนี้ที่โรงน้ำชาซินเยว่ คือใครกัน?”

“นาง คือนางพ่ะย่ะค่ะ!” คนเล่านิทานยกมือขึ้นชี้ไปที่หนิงซื่ออย่างไม่ลังเล

หนิงซื่อก็ไม่ได้คัดค้าน：“เมื่อสิบวันก่อนพระชายาหราวมาหาหม่อมฉัน ให้หม่อมฉันป่าวประกาศให้ทุกคนทราบเรื่องของพระชายารองหวู่กับพระชายาหรงเพคะ”

พอคำพูดนี้ออกไป ในใจไป๋ชิงหลิงก็ตกใจอย่างมาก

เพราะเรื่องที่พระชายารองหวู่ด่าประจานลูกทั้งสองของเธอในวังนั้น มันพึ่งเกิดเรื่องเมื่อสามสี่วันก่อนเอง

แต่พระชายาหราวกลับวางแผนตั้งแต่สิบวันก่อน

ดูท่าทาง นางไม่ยอมพระชายาหรงอย่างเธอจริงๆสินะ

ท่าทางของหลิงฮว๋านรุนแรงขึ้น ร่างกายดันเข้ามาหาพระชายารองหวู่ไม่หยุด ทั้งร่างกายราวกับคนที่เสียสติ

อิงซาจับเธอไว้แน่น ไม่ให้เธอได้สลัดหลุด

ส่วนพระชายารองหวู่ ตกใจจนถอยหลังเพราะคำพูดประโยคนี้ของหลิงฮว๋าน：“ข้า ข้าไปทำร้ายน้องชายเจ้าตอนไหน น้องชายเจ้า......น้องชายเจ้าคือใคร”

“เขาคือเด็กรับใช้ที่ไล่ม้าให้พระชายารองหวู่ไงเพคะ เพราะท่าน......เพราะท่านคนเดียว ต้องการจะเรียนขี่ม้าให้ได้ พอบาดเจ็บหนักจากการตกม้า พวกท่านก็บอกจะเอาชีวิตน้องชายข้าฝังไปพร้อมกัน ทั้งๆที่ท่านก็ยังมีชีวิตอยู่ดี แต่น้องชายข้ากลับตาย ท่านโหดร้ายถึงเพียงนี้จะคู่ควรกับการตั้งครรภ์ทายาทสืบทอดบัลลังก์ได้ยังไง ท่านน่ะไม่คู่ควร ไม่คู่ควร......”

“ปัก!”

“อ๊ะ!”

หวู่ซือหลิงถีบไปที่หน้าอกของหลิงฮว๋าน

หลิงฮว๋านล้มลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง เลือดพุ่งกระเด็นออกมาจากปาก ร้องโหยหวนกลางห้องน้ำชา

ทุกคนต่างก็ตกใจกับฉากตรงหน้า เลยทยอยถอยห่างกันออกไป

หวู่ซือหลิงชี้หน้าด่าหลิงฮว๋าน：“ข้ารับเจ้าเข้ามาในจวนอ๋องหราว เพื่อให้เจ้าตอบแทนบุญคุณด้วยการล้างแค้น สร้างความบาดหมางระหว่างพระชายาหรงกับพระชายารองหวู่งั้นหรือ แถมยังกล้าสาปแช่งพระชายารองหวู่ เจ้าต้องการใส่ร้ายให้ข้าเป็นคนผิดหรือไง”

“ฉึก!” หวู่ซือหลิงอาศัยจังหวะที่อิงซาไม่ทันตั้งตัว ชักดาบออกมา แล้วแทงเข้าไปที่หน้าอกของหลิงฮว๋าน......