ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 321

พวกเขาตกจากตระกูลร่ำรวยเล็กๆ มาเป็นอย่างทุกวันนี้ ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเขา

ยิ่งนางคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งไม่พอใจ ดังนั้นเมื่ออวิ๋นหงหมิงโบกมือของเขาและนำเงินแตกๆใส่กระเป๋าของเขา อวิ๋นมู่เอ๋อร์ก็หยิบพลั่วที่อยู่ด้านหลังประตู เล็งไปที่ด้านหลังศีรษะของอวิ๋นหงหมิงและฟาดมันอย่างแรง

“ปัง!” มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

หยุนหงหมิงก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

เขาจับหลังศีรษะและค่อยๆ หันไปมอง อวิ๋นมู่เอ๋อร์ที่อยู่ข้างหลังเขา และพบว่านางกำลังถือพลั่วหนักๆ อยู่ในมือ และเลือดสดๆยังคงเปื้อนอยู่บนพลั่ว

อวิ๋นหงหมิงมองไปที่ฝ่ามือของเขาช้าๆ มือที่ปิดด้านหลังศีรษะของเขาที่ตอนนี้มีเลือดไหลออกมาแล้ว

แม่นางเจียงที่ยืนอยู่ในสนามหญ้า ไร้เสียงไปชั่วขณะด้วยความตกใจจากเหตุการณ์ตรงหน้า

ก่อนที่ แม่นางเจียงจะทันได้ตอบสนอง ใบหน้าของอวิ๋นมู่เอ๋อร์ก็มืดลง และนางก็เหวี่ยงพลั่วอีกครั้ง และฟาดลงที่หน้าผากของอวิ๋นหงหมิง

"เฉอะ!"

"กรี๊ด!"

แม่นางเจียงกรีดร้อง

อวิ๋นหงหมิงล้มลง

และอวิ๋นมู่เอ๋อร์ก็ขว้างพลั่วออกไปในขณะที่เขาล้มลง จากนั้นก็ปิดประตูด้วยความตื่นตระหนก แล้ววิ่งไปปิดปากของแม่นางเจียง "หยุดกรีดร้องได้แล้ว"

เห็นได้ชัดว่าแม่นางเจียงไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ ร่างกายของนางสั่นเทาตลอดเวลา และนางก็สูญเสียสำนึกคิดไป

อวิ๋นมู่เอ๋อร์ ปิดปากของแม่นางเจียงแน่นและพูดพลางกัดฟันว่า "แม่ แม่อยากลากพี่ชายไปด้วยตลอดชีวิตหรือ? ดูสถานการณ์ปัจจุบันของครอบครัวเราและสภาพร่างกายของพ่อ ตราบใดที่ข้าได้เงินมาเพียงเล็กน้อย เขาก็เอามันออกไปเล่นพนัน และถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เราจะถูกเขาลากไปตายกันหมด แม่ไม่รู้เหรอว่า ท่านพี่ถึงกับคิดที่จะขายลูกสาวไปอยู่ในซ่อง”

ดวงตาของแม่นางเจียงเบิกกว้าง จากครั้งสุดท้ายที่นางสูญเสียการควบคุมอารมณ์ไป จนตอนนี้สติค่ยๆกลับคืนมาอย่างช้าๆ

อวิ๋นมู่เอ๋อร์พูดอีกครั้ง: "ท่านแม่ ท่านอย่าร้องอีกเลย ไม่งั้นลูกสาวของท่านจะตายด้วย ถ้าลูกสาวตาย จะไม่มีใครเลี้ยงท่านกับท่านพ่ออีก วันนี้ข้าไปที่จวนอ๋องเพื่อตรวจสอบชีพจรของพระชายาหราวมา และได้เงินมาห้าตำลึงซึ่งเพียงพอสำหรับให้ท่านแม่ได้กินอาหารอย่างสำราญในช่วงนี้ ถ้าข้าปล่อยมือแล้ว ท่านช่วยเงียบได้ไหม?”

แม่นางเจียงพยักหน้า

อวิ๋นมู่เอ๋อร์ ค่อยๆเอามือที่สั่นเทาออก

แม่นางเจียงถาม "แล้วพี่ชายของเจ้าล่ะ จะทำยังไง?"

"แน่นอนอยู่แล้ว..." อวิ๋นมู่เอ๋อร์จ้องมองที่อวิ๋นหงหมิงอย่างดุดันและเย็นชา: "ทำลายศพและเผาทิ้ง"

เทศกาลไหว้พระจันทร์ใกล้เข้ามาแล้ว และพระจันทร์อยู่บนภูเขาทางทิศตะวันตก

หนึ่งเดือนหลังจากการเปลี่ยนแปลงใหญ่ของหอหลิวเหยียน ในที่สุดก็รู้ว่าไป๋ชิงหลิงต้องการอะไร และปัจจุบันเรียกว่าโรงหมอฮุ่ยหมิน

ห้องพักฟื้นที่ชั้นหนึ่งถูกสร้างขึ้นเป็นพิเศษสำหรับขาของหรงเยี่ย และสร้างเสร็จเร็วกว่าแผนกอื่นครึ่งเดือน

หรงเยี่ยอยู่ในห้องพักฟื้นนี้มาหลายสิบวันแล้ว

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้น หยิบเครื่องกายภาพบำบัดที่ขา เคาะเข่าเบา ๆ แล้วถามว่า "เจ้ารู้สึกไหม?"

หรงเย่ไม่อยากทำให้นางผิดหวัง ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะยกขาขึ้น แต่เขาไม่รู้สึกใดๆ ที่ขาท่อนล่าง ดังนั้นการยกขาจึงเป็นงานที่ยากสำหรับเขา

มองลงไป

เงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง นางจ้องมองเขาอย่างดุดัน

"เจ้ากำลังทำอะไรน่ะ"

“นั่งตรงนี้นานๆ ไม่สบายเลย แถมมึนหัวด้วย เลยขยับไปข้างนึง”

"เจ้าอย่ากดดันตัวเองมากเกินไป" ใบหน้าของไป๋ชิงหลิง เปลี่ยนเป็นสีแดงและนางตบมือของหรงเยี่ยอย่างแรง เมื่อนางกำลังจะลุกขึ้นยืน จู่ๆ นางก็ถูกจับไว้ในอ้อมแขนของเขา

นางนั่งคร่อมบนตักของเขา ทั้งตัวของนางติดอยู่ในอ้อมแขนของเขา

นางผลักเขา "อย่ามาวุ่นวายแถวนี้นะ เด็กๆ เข้าๆ ออกๆ เป่าลี่ว์ยังเฝ้าอยู่ที่ประตู มันจะบอกว่ามันเห็นอะไร...อื้อ..."

เขาจูบโดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น

ไป๋ชิงหลิงจับเสื้อผ้าของเขาด้วยความโกรธ และปล่อยให้เขาจูบริมฝีปากของนาง แต่หลังจากนั้นไม่นาน หงเหนียงก็เข้ามาจากข้างนอก: "ท่านอ๋อง พระชายา เฉินอ๋ฮง..."

เมื่อเห็นทั้งสองกำลังกอดจูบกัน หงเหนียงก็รีบออกจากห้องพักฟื้นด้วยความตกใจ

ไป๋ชิงหลิงยังผลักหรงเยี่ยออกไปอย่างแรง ปิดปากแล้วพูดว่า "ดูเจ้าสิ ไม่รู้จักดูสถานที่บ้างเลย"

หลังจากพูดจบ ไป่ชิงหลิงก็กลิ้งตัวลงจากตักของเขา จัดเสื้อผ้าของนางแล้วพูดว่า "หงเหนียง เข้ามาสิ"

หงเหนียงหดคอของนาง และหน้ากับสายตาอาฆาตของใครบางคน เดินเข้าไปในห้องพักฟื้นและพูดว่า "พระชายา เฉินอ๋องและพระชายาเฉินกำลังมาเข้ารับการรักษา"