ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 321

พวกเขาตกจากตระกูลร่ำรวยเล็กๆ มาเป็นอย่างทุกวันนี้ ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเขา

ยิ่งนางคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งไม่พอใจ ดังนั้นเมื่ออวิ๋นหงหมิงโบกมือของเขาและนำเงินแตกๆใส่กระเป๋าของเขา อวิ๋นมู่เอ๋อร์ก็หยิบพลั่วที่อยู่ด้านหลังประตู เล็งไปที่ด้านหลังศีรษะของอวิ๋นหงหมิงและฟาดมันอย่างแรง

“ปัง!” มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

หยุนหงหมิงก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

เขาจับหลังศีรษะและค่อยๆ หันไปมอง อวิ๋นมู่เอ๋อร์ที่อยู่ข้างหลังเขา และพบว่านางกำลังถือพลั่วหนักๆ อยู่ในมือ และเลือดสดๆยังคงเปื้อนอยู่บนพลั่ว

อวิ๋นหงหมิงมองไปที่ฝ่ามือของเขาช้าๆ มือที่ปิดด้านหลังศีรษะของเขาที่ตอนนี้มีเลือดไหลออกมาแล้ว

แม่นางเจียงที่ยืนอยู่ในสนามหญ้า ไร้เสียงไปชั่วขณะด้วยความตกใจจากเหตุการณ์ตรงหน้า

ก่อนที่ แม่นางเจียงจะทันได้ตอบสนอง ใบหน้าของอวิ๋นมู่เอ๋อร์ก็มืดลง และนางก็เหวี่ยงพลั่วอีกครั้ง และฟาดลงที่หน้าผากของอวิ๋นหงหมิง

"เฉอะ!"

"กรี๊ด!"

แม่นางเจียงกรีดร้อง

อวิ๋นหงหมิงล้มลง

และอวิ๋นมู่เอ๋อร์ก็ขว้างพลั่วออกไปในขณะที่เขาล้มลง จากนั้นก็ปิดประตูด้วยความตื่นตระหนก แล้ววิ่งไปปิดปากของแม่นางเจียง "หยุดกรีดร้องได้แล้ว"

เห็นได้ชัดว่าแม่นางเจียงไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ ร่างกายของนางสั่นเทาตลอดเวลา และนางก็สูญเสียสำนึกคิดไป

อวิ๋นมู่เอ๋อร์ ปิดปากของแม่นางเจียงแน่นและพูดพลางกัดฟันว่า "แม่ แม่อยากลากพี่ชายไปด้วยตลอดชีวิตหรือ? ดูสถานการณ์ปัจจุบันของครอบครัวเราและสภาพร่างกายของพ่อ ตราบใดที่ข้าได้เงินมาเพียงเล็กน้อย เขาก็เอามันออกไปเล่นพนัน และถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เราจะถูกเขาลากไปตายกันหมด แม่ไม่รู้เหรอว่า ท่านพี่ถึงกับคิดที่จะขายลูกสาวไปอยู่ในซ่อง”

ดวงตาของแม่นางเจียงเบิกกว้าง จากครั้งสุดท้ายที่นางสูญเสียการควบคุมอารมณ์ไป จนตอนนี้สติค่ยๆกลับคืนมาอย่างช้าๆ

อวิ๋นมู่เอ๋อร์พูดอีกครั้ง: "ท่านแม่ ท่านอย่าร้องอีกเลย ไม่งั้นลูกสาวของท่านจะตายด้วย ถ้าลูกสาวตาย จะไม่มีใครเลี้ยงท่านกับท่านพ่ออีก วันนี้ข้าไปที่จวนอ๋องเพื่อตรวจสอบชีพจรของพระชายาหราวมา และได้เงินมาห้าตำลึงซึ่งเพียงพอสำหรับให้ท่านแม่ได้กินอาหารอย่างสำราญในช่วงนี้ ถ้าข้าปล่อยมือแล้ว ท่านช่วยเงียบได้ไหม?”

แม่นางเจียงพยักหน้า

อวิ๋นมู่เอ๋อร์ ค่อยๆเอามือที่สั่นเทาออก

แม่นางเจียงถาม "แล้วพี่ชายของเจ้าล่ะ จะทำยังไง?"

"แน่นอนอยู่แล้ว..." อวิ๋นมู่เอ๋อร์จ้องมองที่อวิ๋นหงหมิงอย่างดุดันและเย็นชา: "ทำลายศพและเผาทิ้ง"

เทศกาลไหว้พระจันทร์ใกล้เข้ามาแล้ว และพระจันทร์อยู่บนภูเขาทางทิศตะวันตก

หนึ่งเดือนหลังจากการเปลี่ยนแปลงใหญ่ของหอหลิวเหยียน ในที่สุดก็รู้ว่าไป๋ชิงหลิงต้องการอะไร และปัจจุบันเรียกว่าโรงหมอฮุ่ยหมิน

ห้องพักฟื้นที่ชั้นหนึ่งถูกสร้างขึ้นเป็นพิเศษสำหรับขาของหรงเยี่ย และสร้างเสร็จเร็วกว่าแผนกอื่นครึ่งเดือน

หรงเยี่ยอยู่ในห้องพักฟื้นนี้มาหลายสิบวันแล้ว

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้น หยิบเครื่องกายภาพบำบัดที่ขา เคาะเข่าเบา ๆ แล้วถามว่า "เจ้ารู้สึกไหม?"

หรงเย่ไม่อยากทำให้นางผิดหวัง ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะยกขาขึ้น แต่เขาไม่รู้สึกใดๆ ที่ขาท่อนล่าง ดังนั้นการยกขาจึงเป็นงานที่ยากสำหรับเขา