ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 345

“บ่าวไม่เข้าใจ เมื่อครู่ยามอยู่ในรถม้าบ่าวเห็นความเจ็บปวดของท่าน บ่าวรู้สึกเป็นทุกข์และหวาดกลัวมาก” จื่ออีพูดตะกุกตะกัก นางรู้สึกว่าหรงเยี่ยสามารถช่วยพระชายาของพวกนางได้ ดังนั้นปฏิกิริยาแรกของนางคือการไปพบหรงเยี่ย

ไป๋ชิงหลิงคว้ามือนางแล้วเดินเข้าไปในรถม้า “เจ้าไม่เข้าใจ สิ่งที่พระชายาเฉินพูดถูก หากข้าฟ้องอ๋องหรง ไม่ว่าอย่างไรอ๋องหรงก็ต้องจับตัวพระชายาเฉินอย่างแน่นอน เมื่อพระชายาเฉินหายไป คนแรกที่อ๋องเฉินนึกถึงย่อมเป็นอ๋องหรง หนึ่งในนั้นคือโอรสของอดีตฮองเฮา อีกหนึ่งคือโอรสฮองเฮาองค์ปัจจุบัน ทั้งคู่ล้วนมาจากตระกูลอู๋ เมื่อพวกเขาต้องเผชิญหน้ากัน นั่นจะเป็นหายนะของตระกูลอู๋รวมถึงราชวงศ์”

“เจ้าเห็นว่าอ๋องเฉินเที่ยวเตร่อยู่ข้างนอกตลอดเวลา เจ้าคิดว่าเขาเป็นคนโง่ คิดว่าเขาไม่มีสิ่งใดจริงหรือ” หลังจากพูดจบ จื่ออีก็ช่วยประคองนางไปด้านหน้ารถม้า

คนขับรถม้านั่งบนลงที่นั่งเล็ก นางก้าวเข้าไปในรถม้า หลังจากนั้นจื่ออีก็ขึ้นมานั่งข้างไป๋ชิงหลิง

ดวงตานางแดงก่ำ นางเศร้ามาก

เพราะนางรู้ดีกว่าใครว่าวิชาถอดวิญญาณนั้นเป็นอย่างไร

“พระชายา” จื่ออีคุกเข่าต่อหน้านางทันที “บ่าวต้องขอลาแล้ว”

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้ว “จื่ออีเจ้าต้องการจากข้าไปในเวลานี้”

“พระชายาไม่เคยถามว่าจื่ออีมาจากไหน บ่าวผู้นี้รู้สึกซาบซึ้งใจในตัวท่านยิ่งนัก บ่าวอาจสามารถลบล้างวิชาถอดวิญญาณของพระชายาได้ แต่บ่าว...ต้องจากไป” จื่ออีก้มศีรษะลง นางกัดริมฝีปาก ในใจมีความลังเลอยู่มาก

สี่ปีนี้นางมีความสุขที่สุดในชีวิตของนาง

นางไม่เต็มใจที่จะละทิ้งอิสรภาพนี้ แต่นางต้องยอม นางไม่สามารถมองไป๋ชิงหลิงถูกขังไว้ในวิชาถอดวิญญาณได้

แต่นางไม่รู้ว่านางจะมีโอกาสกลับมามีชีวิตอีกครั้งหลังจากนางจากไปครั้งนี้หรือไม่ แต่นางต้องลอง

จู่ๆ ไป๋ชิงหลิงก็คว้าไหล่จื่ออี “เจ้าจะไปไหน เหตุใดเจ้าถึงลบล้างวิชาถอดวิญญาณได้ จื่ออี เจ้ารู้อะไร?”

จื่ออีกล่าวทั้งน้ำตาว่า “วิชาถอดวิญญาณหรือที่เรียกว่าวิชาจิตสับสน มันจะปลุกอีกด้านหนึ่งของธรรมชาติมนุษย์ในยามผู้คนหลับใหล ทำให้คนทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ ปฏิบัติต่อคนที่ตนรักเหมือนเป็นศัตรูและฆ่าพวกเขา!”

หัวใจไป๋ชิงหลิงสั่นสะท้านในทันใด...

จื่ออีกล่าวต่อไปว่า “รอจนถึงวันถัดไปก็จะกลับมาเป็นปกติ เมื่อครู่พระชายามีอาการปวดหัวแทบขาดใจ มันเป็นเพียงสัญญาณของวิชาถอดวิญญาณ ภายในสิบวัน พระชายาจะตกอยู่ในวงจรแห่งกลางวันและกลางคืนที่ไม่มีวันสิ้นสุด”

ไป๋ชิงหลิงเข้าใจสิ่งที่เสิ่นโหรวเม่ยพูดเมื่อครู่นี้แล้ว

การมีอยู่ของเจ้าคือหายนะ

ถึงเวลานั้นอาจไม่ต้องให้คนอื่นทำก็ได้ นางจะฆ่าคนรักที่สนิทที่สุดของตน

“เมื่อด้านนั้นตื่นขึ้น พระชายาจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป ท่านจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าท่านเป็นใคร ในดวงตาท่านจะมีเพียงความเกลียดชัง”

ไป๋ชิงหลิงเอนหลังลงอย่างแรง นางยกมือขึ้นมองโดยไม่รู้ตัว ราวกับมือคู่นี้เปื้อนเลือดหรงเยี่ยไปแล้ว

“ตราบใดที่ข้าไม่เข้าใกล้พวกเขา ก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น และข้าไม่สามารถนอนหลับได้” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

“พระชายา บ่าวจะพาเจ้ากลับจวนก่อน” จื่ออีจับมือไป๋ชิงหลิง “ให้เวลาบ่าวสักหน่อย บ่าวจะมีชีวิตกลับมาหาท่านเป็นแน่ เมื่อถึงเวลานั้น ท่านจะสามารถแก้ไขวิชาถอดวิญญาณที่มีอยู่นี้ได้”

“เจ้าจะไปไหน จื่ออีข้าจะส่งคนสองสามคนติดตามเจ้าไป” เมื่อครู่จื่ออีกล่าวว่าจะมีชีวิตกลับมาหานางเป็นแน่ คำนี้หมายความว่า เส้นทางนี้ของจื่ออีต้องพบเรื่องร้ายมากกว่าดี?

ไป๋ชิงหลิงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามว่า “เจ้าจะมีอันตรายหรือ?”

จื่ออีไม่ต้องการพูดอะไรไปมากกว่านี้ “ไม่ว่ามันจะยากลำบากเพียงใด ข้าเชื่อว่ามันไม่ลำบากเท่าพระชายา”

ยามจื่ออีพูดคำเหล่านี้ ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าจื่ออีต้องพบกับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแน่ แต่จนกระทั่งนางถูกร่ายวิชาถอดวิญญาณ ยามนี้เองที่ไป๋ชิงหลิงตระหนักได้จริงๆ ว่าจื่ออีหมายถึงอะไรในคำพูดเหล่านี้...