ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 346

ไป๋ชิงหลิงเหยียบโดนก้อนหินทำให้พื้นรองเท้าของนางหลุดออกและร่างกายของนางก็ค่อยๆดันไปข้างหน้าอย่างแรง

เมื่อนางรู้ตัวเสิ่นหรูเหลียนก็จับไหล่นางไว้แล้ว

นางวางมือไว้บนแขนซ้ายของเขา สีหน้าของนางดูมึนงงเล็กน้อย

เสิ่นหรูเหลียนรีบปล่อยนางอย่างรวดเร็วแล้วถอยหลังไปสองสามก้าว ไป๋ชิงหลิงยังยืนอยู่ที่เดิมนางก้มหัวลงไปมองก้อนหินที่เท้าของนางอย่างหงุดหงิด

"แม่ทัพเสิ่นมีอะไรจะพูดอีกหรือไม่?"

คำพูดของนางทำให้เสิ่นหรูเหลียนรู้สึกงงเล็กน้อย นางเป็นคนมาหาเขาเองแท้ๆแต่ทำไมนางถึงดูไม่พอใจ

เสิ่นหรูเหลียนหายใจหนักแต่การแสดงออกของเขาก็ยังคงดูจริงจัง"ในเมื่อพระชายามาแล้วก็พูดให้ชัดเจนก่อนแล้วค่อยไปเถิด ข้าจะได้พอมีความสามารถในการตัดสินใจด้วยตนเอง"

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินเช่นนี้ นางก็ไม่ได้เสแสร้งเลยพูดไปตรงๆว่า"แม่ทัพเสิ่นรู้หรือไม่ว่าข้ากับพระชายาเฉินตกลงมาจากชั้นสองของหอเป่าซินพร้อมกัน"

"รู้!"

"พระชายาเฉินแท้งลูกแล้วหูข้างซ้ายของข้าก็หนวก"

แววตาของเขาดูไม่ได้รู้สึกอะไรเมื่อเขาได้ยินว่าเสิ่นโหรวเม่ยแท้งลูก แต่กลับกันลังจากกที่เขาได้ยินไป๋ชิงหลิงพูดว่านางหูหนวกข้างซ้ายเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองที่หูของนางโดยไม่รู้ตัว

ก่อนที่เขาจะได้เปิดปากไป๋ชิงหลิงก็พูดต่อ"ข้าพึ่งรู้วันนี้ว่าหูของข้าไม่บาดเจ็บเพราะตกลงมา แต่เป็นเพราะน้องสาวของท่านพระชายาเฉินใช้วิธีการบางอย่างกับข้าเพื่อทำให้หูของข้าหนวก วันนี้ตอนเที่ยงข้าก็รู้สึกปวดหัวเหมือนหัวจะระเบิดแล้วหูซ้ายของข้าก็มีเลือดไหลออกมาโดยที่ไม่รู้สาเหตุ ข้ากลับไปที่จวนอ๋องเฉินเพื่อไปหาพระชายาเฉิน นางบอกกับข้าว่า......ข้าโดนวิชาถอดวิญญาณ แม้ว่านางจะปฏิเสธว่านางไม่ได้เป็นคนใช้วิชานี้กับข้าแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาง ข้าสงสัยว่าข้างตัวนางมีคนอูเซินอยู่"

สีหน้าของเสิ่นหรูเหลียนเปลี่ยนไปมาก

ครั้งนี้เขาไม่ได้แก้ตัวให้เสิ่นโหรวเม่ยอีก เขารู้ว่าเสิ่นโหรวเม่ยทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้

เปลือกตาของเสิ่นหรูเหลียนกระตุกสองสามครั้ง"ท่านอ๋องหรงรู้เรื่องนี้หรือไม่?"

"ไม่รู้"นางมองกลับไปที่เขา"แม่ทัพเสิ่นนอกจากท่านและข้าแล้วโปรดอย่าเปิดเผยเรื่องนี้กับใคร"

"ท่านไม่คิดจะบอกท่านอ๋องหรงหรือ?"

"ท่านคิดว่าข้าจะบอกเขาได้หรือ ถ้าเขารู้เขาจะต้องฆ่าเสิ่นโหรวเม่ยแน่นอน แต่ถ้าหากเขาฆ่าพระชายาเฉินเขาและท่านอ๋องหรงก็คงจบกัน"ไป๋ชิงหลิงระบายความรู้สึกโกรธของนางกับเสิ่นหรูเหลียน

เขาอย่างไรเขาก็แซ่เฉินแถมยังเป็นพี่ชายของเสิ่นโหรวเม่ยอีกดังนั้นเมื่อพูดกับเขานำ้เสียงนางจึงไม่ดีเท่าไหร่

เสิ่นหรูเหลียนเห็นอารมณ์ของนางเขาเลยไม่ได้ถามอะไรอีก"ข้ารู้แล้ว เรื่องนี้ปล่อยให้ข้าจัดการเถิด"

ไป๋ชิงหลิงหันหลังแล้วเดินจากไป

เมื่อนางออกจากค่ายทหารเกราะเงิน ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่เพิ่งกลับมาจากทำภารกิจก็บินออกมาจากเงามืดเพื่อไปหาหรงเยี่ย

เมื่อถึงโรงหมอทหารองครักษ์เหยี่ยวดำไปหาหรงเยี่ยพร้อมกับคุกเข่าลงตรงหน้าเขา

หรงเยี่ยเหงื่อออกทั้งตัว เข่าทั้งสองข้างสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ อิงซาและอิงอู๋จึงพยุงเขากลับไปที่รถเข็น

หลังจากที่นั่งลงบนรถเข็นแล้ว เขาก็หายใจเข้าดวงตาของเขาก็กวาดมองไปที่อิงซา"เจ้าพบอะไร?"

"ออกไป!"ดวงตาของหรงเยี่ยเต็มปด้วยความโกรธ เขารีบดึงแส้ที่เหวี่ยงออกไปกลับมาอย่างรวดเร็ว

อิงซ่ารีบออกไปทันที ครึ่งวันต่อมาสภาพของหรงเยี่ยก็ไม่สู้ดีเหมือนเมื่อเช้า

ตราบใดที่มีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับไป๋ชิงหลิงก็สามารถรบกวนความคิดเขาได้

"กลับจวน"หรงเยี่ยกลับไปที่รถเข็นแล้วพูด

ทั้งอิงซาและอิงอู๋ต่างเงียบขรึม

เมื่อหรงเยี่ยกลับมาถึงหอเป่าซินแม่นมซั่งก็เดินออกมาพอดี

แม่นมซั่งหยุดเดินแล้วทำความเคารพหรงเยี่ย"ท่านอ๋อง หม่อมฉันกำลังจะไปหาท่านที่โรงยาพอดีเพคะ!"

"มีเรื่องอะไรหรือ?"

"พระชายาขอให้หม่อมฉันเตรียมอาหารไว้สองสามอย่างแล้วค่อยขอให้ท่านกลับจวนเร็วหน่อย พระชายาบอกว่าหลังจากอาหารเย็นนางจะไปที่ป้อมปราการทางน้ำสักระยะหนึ่งและยังขอให้หม่อมฉันดูแลซื่อจื่อกับองค์หญิง"แม่นมซั่งพูด

เมื่อได้ยินเช่นนี้หรงเยี่ยรู้สึกรำคาญใจเล็กน้อย"ทำตามคำสั่งของพระชายาเถอะ"

"เพคะ หม่อนฉันจะไปเตรียมอาหารเดี๋ยวนี้เพคะ"แม่นมซั่งเดินจากไป อิงซาเข็นหรงเยี่ยกลับไปที่สวนแล้วบังเอิญไป๋ชิงหลิงก็กำลังทำว่าวกับเด็กสองคนในสวน

หรงเยี่ยโบกมือแล้วออกห่างจากทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่อยู่ข้างหลัง เขาเข็นรถด้วยตนเองไปทางไป๋ชิงหลิง