ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 4

"ดะ.......ดะ ๆ ๆ ๆ ๆ เด็ก......"

ไป๋จิ่นเบิกตากว้าง เมื่อหลุบตาลงไปมอง ก็เห็นว่ามีดาบกำลังหันคมเข้าหาคอของตนเอง ความรู้สึกเย็นของเหล็กแผ่ออกมาจากดาบ ทำให้นางรู้สึกกลัว

บุรุษชุดดำผู้หนึ่งออกไปจากโรงเก็บฟืน

บนไหล่ของเขายังมีศพของสตรีที่เลือดไหลอาบอยู่ด้วย เมื่อเขาแตะปลายเท้าลงกับพื้นเบา ๆ ก็ได้ยินเพียงเสียง "ฟิ้ว" จากนั้นก็เขาหายไป

ไป๋จิ่นรับรู้ได้ในทันใด บุรุษชุดดำกลุ่มนี้ตั้งใจมาแย่งตัวไป๋ชิงหลิงน้องสาวของนางไป!

"เด็ก!"

ดาบที่อยู่ตรงต้นคอขยับเพียงเล็กน้อย ก็บาดผิวหนังของนาง

ไป๋จิ่นร้องออกมา จากนั้นจึงรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้น แล้วร้องไห้: "อย่าฆ่าข้า......ดะ......เด็กอีกคนโดนส่งออกไปนอกวังแล้ว ส่วนส่งไปที่ใดนั้น ข้าไม่รู้ ที่ข้ามาหาน้องสาวข้าในครานี้......"

"ฟิ้ว ๆ "

ไป๋จิ่นยังไม่ทันได้เอ่ยจนจบวาจา ก็สัมผัสได้ว่าใบหน้าของนางนั้นรู้สึกเย็น และมีเสียงแปลก ๆ ดังขึ้นใกล้หูของนาง

ต่อจากนั้น ตรงหน้าของนางก็มีเงาดำแวบผ่านไป แต่เมื่อนางตั้งสติได้ บุรุษชุดดำที่อยู่ทางด้านหลังนั้นก็ได้หายไปกับความมืดเสียแล้ว

และหลังจากที่บุรุษชุดดำกลุ่มนั้นจากไปแล้ว นางถึงค่อย ๆ ยกมือขึ้นมาปิดใบหน้าของตนเองเอาไว้

และเมื่อเห็นว่ามือของนางนั้นเปื้อนไปด้วยเลือด ไป๋จิ่นก็กรีดร้องออกมาเสียงดัง

"กรี๊ด......"

......

ณ ป่าฉุ่ยเฟิง[1] ในยามดึก

เหล่าบุรุษชุดดำค่อย ๆ ปรากฏกายขึ้น ณ ที่แห่งนี้

พวกเขาคุกเข่าลงข้างหนึ่งตรงหน้ากระท่อมไม้ไผ่ แล้วรายงาน

"นายท่าน ข้าน้อยไร้ความสามารถ มิสามารถจะพานางกลับมาอย่างมีชีวิตได้" บุรุษชุดดำทั้งห้าคนเอ่ยออกมาพร้อมกัน

ตรงหน้าของพวกเขา มีร่างไร้ลมหายใจของหญิงสาวท้องเก้าเดือนวางอยู่ ใบหน้าของนางถูกทุบตีจนไม่อาจจะระบุตัวได้

ศพของสตรีนางนี้มีบาดแผลเปิดหลายที่ ทำให้เลือดอาบย้อมชุดทั้งตัว การตายของนางนั้นน่าอนาถนัก

แม้จะได้เห็นคนตายมามากเพราะสงคราม แต่พวกเขายังคงคิดว่า ลงมือได้แม้แต่กระทั่งกับสตรีที่กำลังมีทารกในครรภ์ อำมหิตยิ่งนัก

"ซวบ ๆ ๆ " เสียงฝีเท้า ดังออกมาจากป่า

ทั้งห้าคนตั้งรับในทันที พวกเขารีบหันกลับไปมอง

เป็นสหายผู้หนึ่งที่พวกเขาทิ้งให้รั้งท้าย เขารีบวิ่งออกมาจากป่าไผ่

บุรุษชุดดำมาถึงประตูด้านหน้าของกระท่อมไม้ไผ่ ขาทั้งสองข้างคุกเข่าลงอย่างแรง ยากที่จะห้ามความตื่นเต้นเอาไว้ได้ เขาเอ่ยออกมาเสียงดัง: "นายท่าน ข้าพบนายน้อยแล้ว เพียงแต่คนทรามพวกนั้นป้อนยาพิษให้กับเด็ก"

คิ้วของทั้งห้าคนขมวดมุ่น

ขณะนี้ ประตูของกระท่อมไม้ไผ่ก็เปิดออก

ร่างกายสูงใหญ่เดินออกมาจากด้านใน

เขาสวมชุดเกราะสีเงินเอาไว้ทั้งตัว ที่ไหล่มีผ้าคลุมกันลม ที่เอวมีดาบสีแดงทับทิมห้อยอยู่

ลมเย็นในตอนกลางคืนพัดผ่าน ไม้ไผ่ลู่ไปตามลมจนเกิดเสียงก้อง เส้นผมที่หล่นลงมาปรกหน้าผากพลันโดนลมกระแสลมพัดจนปลิวหายไป เผยให้เห็นไฝที่ปลายคิ้ว

เขาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูกระท่อม คิ้วเรียวสวยย่นเข้าหากันเล็กน้อย สายตาของเขาจับจ้องไปที่เด็กคนนั้น: "ส่งตัวเด็กมาให้ข้า"