ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 406

ไป๋ชิงหลิงพูดไม่ออกเมื่อถูกถาม เธอหันไปมองหรงเยี่ย

เขาวางตะเกียบลงและพูดว่า “รอเป่าลี่ว์กลับมา เจ้าถามเป่าลี่ว์ดูสิ”

“ก็ใช่ ท่านพ่อกับท่านแม่ไม่สามารถฟังสิ่งที่เป่าลี่ว์พูดได้” ไป๋ชงเซิงหยิบตะเกียบขึ้นมาอีกครั้ง และกำลังจะกินข้าว เสียงกรีดร้องของชิงอีก็ดังมาจากข้างนอก

ทันทีหลังจากนั้น ชิงอีก็ร้องออกมาว่า “เสวี่ยเสวี่ย.....เสวี่ยหลาง เกิดอะไรขึ้นกับเป่าลี่ว์?”

“โฮ่งๆ.......” เสวี่ยหลางเห่าสองสามครั้ง จากนั้นก็กระโดดเข้ามาจากด้านนอก พร้อมกับคาบก้อนสีดำที่อยู่ในปากของมัน

ไป๋ชงเซิงเห็นภาพตรงหน้า ตะเกียบในมือก็หล่น“ตุบ”ลงกับพื้น ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารทันที และวิ่งพุ่งเข้าไปหาเสวี่ยหลาง

เสวี่ยหลางปล่อยก้อนสีดำในปากของมันลง

นั่นคือเป่าลี่ว์

อาบไปด้วยเลือด ท้องของมันถูกแทงทะลุด้วยลูกศร และยังมีเลือดไหลออกมาจากปาก

เมื่อไป๋ชงเซิงวิ่งเข้าไปหา ไม่รู้ว่าจะกอดมันจากตรงไหน เพราะกลัวว่าจะทำให้เป่าลี่ว์เจ็บ

“โฮ่งๆ！” เสวี่ยหลางเห่าสองสามครั้ง จากนั้นก็นั่งลงข้างเป่าลี่ว์ อุ้งเท้าของสุนัขค่อยๆพลิกร่างของเป่าลี่ว์

ไป๋ชงเซิงเห็นอีกด้านของเป่าลี่ว์ ซึ่งถูกมีดผ่าออก และลำไส้ทั้งหมดก็ไหลออกมา

เมื่อก่อนขนของมันเป็นสีดำและเงางาม ตอนนี้เปียกโชกด้วยเลือด และหมดลมหายใจไปแล้ว

ไป๋ชงเซิงชะงักและกรีดร้อง “อ๊ะ.........”

หรงเยี่ยหันกลับมา ดึงเด็กที่นั่งยองๆอยู่บนพื้นขึ้น แล้วกอดเข้าในอ้อมแขนของเขา แต่เด็กที่อยู่ในอ้อมแขนกลับดิ้นอย่างรุนแรง และร้องไห้เสียงดัง “เป่าลี่ว์ เป่าลี่ว์.........”

เธอผลักหรงเยี่ยอย่างแรง แต่ก็ไม่สามารถผลักออกได้ เธอจึงกัดที่แขนของหรงเยี่ย และสูญเสียการควบคุมอารมณ์ไปโดยสิ้นเชิง

หรงจิ่งหลินวิ่งเข้ามา กอดไป๋ชงเซิงจากด้านหลัง “น้องสาว เจ้ายังมีข้า ยังมีเสวี่ยหลาง”

“ฮือฮือ......” ไป๋ชงเซิงหยุดดิ้นรน ยืนอยู่หว่างขาหรงเยี่ย ครึ่งหนึ่งของร่างกายเธอพิงบนต้นขาของหรงเยี่ย สะอื้นไห้อย่างควบคุมไม่ได้ “ท่านแม่ โปรดช่วยเป่าลี่ว์ด้วย เย็บบาดแผลบนร่างของมัน และช่วยมันห้ามเลือด”

“ได้” ไป๋ชิงหลิงตาแดงก่ำ เธอก้มลงและอุ้มเป่าลี่ว์ไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง

ไปยังห้องที่อยู่ถัดไป และเย็บบาดแผลของเป่าลี่ว์

ในช่วงเวลานี้ จิตใจของไป๋ชิงหลิงว้าวุ่นมาก เธอไม่เคยคาดคิดว่า ภารกิจครั้งนี้จะทำให้เป่าลี่ว์ต้องตาย ใครเป็นคนฆ่าเป่าลี่ว์กันแน่ แล้วทำไมอีกฝ่ายต้องลงมือกับแมวตัวหนึ่งด้วย

หรือว่าอีกฝ่ายรู้ว่าเซิงเอ๋อร์สามารถเข้าใจภาษาสัตว์ได้?

เป็นไปไม่ได้?

คนที่รู้เรื่องนี้ นอกจากองค์หญิง คนอื่นๆก็ตายหมดแล้ว

“พระชายา” หรงเยี่ยเข้ามาหาเธอ กุมมือของไป๋ชิงหลิง และห้ามเธอ “เสวี่ยหลางเข้าไปแล้ว รอให้เธอใจเย็นลงก่อน เจ้ากลับห้องไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

“ท่านจะให้ข้าใจเย็นได้อย่างไร！” ไป๋ชิงหลิงสะบัดมือของหรงเยี่ยออกด้วยความโกรธ

และทันทีที่เธอสะบัดมือออก ไป๋ชิงหลิงก็ตระหนักได้ว่าพฤติกรรมของเธอนั้นทำเกินไป

เธอมองหรงเยี่ย กัดริมฝีปาก น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว “เซิงเอ๋อร์เกือบฆ่าตัวตาย เพราะสุนัขตัวหนึ่ง ครึ่งปีมานี้เป่าลี่ว์อยู่ใกล้ชิดเธอมาตลอด เธอไปไหนก็จะอุ้มเป่าลี่ว์ไว้ ถือว่ามันเป็นคู่หูของเธอ และอีกอย่าง.......การตายของอาจี๋ก็ส่งผลกระทบต่อจิตใจของเธออย่างมาก ตอนนี้เป่าลี่ว์ก็มาตายอีก”

เมื่อพูดถึงอาจี๋ ไป๋ชิงหลิงก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอได้

เธอหันกลับไปและทุบประตูต่อ “เซิงเอ๋อร์ เปิดประตู”

“ข้าเอง” หรงเยี่ยหมุนล้อรถเข็นมาข้างๆไป๋ชิงหลิง วางฝ่ามือลงที่ประตู ใช้พลังภายใน และมีเสียง“ปัง”ดังมาจากข้างใน

กลอนประตูพังเพราะกำลังภายในของหรงเยี่ย และประตูก็เปิดออกทันที

ไป๋ชิงหลิงวิ่งเข้าไปในห้อง ก็เห็นไป๋ชงเซิงอุ้มเป่าลี่ว์และนั่งร้องไห้อยู่บนพื้น เสวี่ยหลางนั่งอยู่ข้างหลังเธอ ยกขาหน้าขึ้น วางบนบ่าของไป๋ชงเซิง จากนั้นก้มหัวลง และเลียหน้าของไป๋ชงเซิงเป็นครั้งคราว

เหมือนแม่ที่อุ้มลูกไว้ในอ้อมแขน แล้วเลียแผลของลูก

ไป๋ชิงหลิงตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ไม่กล้าเดินเข้าไป

เสวี่ยหลางเห่า“โฮ่งๆ”ใส่ไป๋ชงเซิง แต่ไป๋ชงเซิงก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิง