ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 407

หรงจิ่งหลินเดินเข้าไปในห้อง และพูดกับไป๋ชิงหลิงว่า “เสด็จแม่ ข้าจะอยู่ที่นี่ ท่านกลับไปพักผ่อนเถอะ”

ไป๋ชิงหลิงลูบหัวของหรงจิ่งหลิน พยักหน้าแล้วพูดว่า “ได้ อย่าให้น้องสาวอยู่ลำพัง”

“ได้” หรงจิ่งหลินรับปากอย่างเชื่อฟัง ไป๋ชิงหลิงหันหลังและเดินออกจากห้อง แล้วปิดประตูด้วยตัวเอง จากนั้นก็หันหลังและเดินออกไป

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว และพูดกับองครักษ์เหยี่ยวดำว่า “เข็นข้า”

องครักษ์เหยี่ยวดำเข็นหรงเยี่ยออกไปข้างนอก ไปตามไป๋ชิงหลิง เขาคว้ามือไป๋ชิงหลิงจากด้านหลัง แล้วพูดว่า “พระชายา ดึกมากแล้ว เจ้าจะไปไหน?”

“ท่านไม่ต้องสนใจข้า ปล่อยให้ข้าอยู่เงียบๆคนเดียว ท่านก็ไม่ต้องตามข้ามา” ไป๋ชิงหลิงหันหลัง ถูกเขาคว้าไว้ และค่อยๆถอยกลับมา

หรงเยี่ยมองดูมือเล็กๆที่ค่อยๆหลุดออกจากการควบคุมของเขา ขณะที่เธอกำลังจะดึงหลุดออก เขาก็กำแน่นขึ้นอีกครั้ง และพูดด้วยเสียงแข็งว่า “เจ้ากำลังสืบอะไรอยู่เบื้องหลัง? ทำไมไม่มาหาข้า หลังจากที่เจ้ากลับตำหนักมีเรื่องปิดบังข้าใช่ไหม”

“ข้าบอกแล้วว่าไม่ต้องสนใจข้า ท่านอย่ามายุ่ง” ไป๋ชิงหลิงสะบัดมือของเขาอย่างแรง และควบคุมอารมณ์ไม่ได้เล็กน้อย

ขณะที่เธอกำลังดึงดันกับแขนของหรงเยี่ย เขาก็ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน กอดเธอไว้แน่น และพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “เซิงเอ๋อร์ก็เป็นลูกของข้า เป่าลี่ว์เกิดเรื่อง นางเสียใจมาก หากเวลานี้เกิดอะไรขึ้นกับเสด็จแม่ของนาง เจ้าคิดว่านางจะเป็นอย่างไร?”

ไป๋ชิงหลิงมองเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ แต่ไม่ได้พูดอะไร

หรงเยี่ยยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าขาวซีดของเธอ “เรื่องที่เหลือปล่อยให้ข้าจัดการเถอะ เจ้ากลับห้องไปนอนเถอะ วันนี้เจ้าก็ยุ่งอยู่ในวังทั้งวัน”

จู่ๆไป๋ชิงหลิงก็โผเข้าสู่อ้อมแขนของเขา กอดเขา และสะอื้นไห้เบาๆ

“ท่านไปสืบแม่นางหลิ่ว” เธอพูดด้วยเสียงเบาๆ “ข้าสงสัยว่าแม่นางหลิ่วสมรู้ร่วมคิดกับคนนอก”

“ได้ พรุ่งนี้ข้าจะให้คำตอบกับเจ้า” หลังจากพูดจบ เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขน หันกลับไปมององครักษ์เหยี่ยวดำสองคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูลานบ้าน

องครักษ์เหยี่ยวดำคนหนึ่งก้าวมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว คุกเข่าลงข้างหนึ่ง ทำความเคารพ จากนั้นก็ลุกขึ้น และหายไปในความมืด......

หลังจากองครักษ์เหยี่ยวดำจากไป หรงเยี่ยก็อุ้มเธอกลับที่ห้อง

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงนอนลงบนเตียง ก็หันหลังให้หรงเยี่ย ในใจยังเป็นห่วงเซิงเอ๋อร์ เธอสามารถรู้สึกได้ว่า ตอนนี้เซิงเอ๋อร์ต่อต้านเธอ

เป่าลี่ว์คือของขวัญที่เธอมอบให้กับเซิงเอ๋อร์ เธอยังไม่ได้รับการยินยอมจากนาง ก็ให้เป่าลี่ว์ไปสืบแม่นางหลิ่ว

ส่งผลให้เป่าลี่ว์ต้องตาย

เซิงเอ๋อร์ต้องเสียใจมาก แต่ก็ไม่สามารถต่อว่าแม่ของเธอได้

เมื่อนึกได้ว่าเธอยังเด็กมาก แต่ต้องมาเจอกับเรื่องตายจาก ไป๋ชิงหลิงก็ปวดใจมาก

เธอเอามือปิดปาก เพื่อปิดกั้นเสียงร้องไห้ และร่างกายของเธอก็สั่นเล็กน้อย

หรงเยี่ยเห็นเธอในสภาพนี้ พลิกตัวเธอกลับมา กอดเธอไว้ “ไม่สบายใจก็ร้องไห้ออกมาเถอะ”

“ท่านไปดูเซิงเอ๋อร์หน่อย นางต้องการคนปลอบใจมากที่สุด”

“ได้ ข้าต้องให้เจ้าพักผ่อนก่อน หมอเทวดาซูบอกว่าช่วงนี้สภาพจิตใจของเจ้าไม่ค่อยดี ร่างกายอ่อนแอ อย่าหักโหมมากนัก” เขาวางฝ่ามือลงบนหลังของเธอ และตบเบาๆอย่างอ่อนโยน

เด็กทั้งสองกอดเป่าลี่ว์และเสวี่ยหลาง พิงเตียงนอนและหลับไป

หรงเยี่ยอุ้มเป่าลี่ว์ออกจากอ้อมแขนของไป๋ชงเซิง และให้คนฝังเป่าลี่ว์ไว้ที่สวนหลังตำหนัก

หลังจากที่เฝ้าเด็กๆเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ เขาก็กลับไปอยู่ข้างๆไป๋ชิงหลิง

ก่อนรุ่งสาง เสียงกรีดร้องของแม่นมซั่งก็ดังมาจากข้างนอก “อ๊ะ........”

“ซื่อ.......ซื่อจื่อน้อยล่ะ องค์......องค์องค์หญิง........”

ไป๋ชิงหลิงลืมตาขึ้นทันที ลุกขึ้นนั่งแล้วถามว่า “มีอะไรเหรอ?”

หรงเยี่ยก็ตื่นเพราะเสียงกรีดร้องของแม่นมซั่ง เมื่อเขาลุกขึ้นนั่ง ชิงอีก็เคาะประตูห้อง และตะโกนว่า “ท่านอ๋อง พระชายา ซื่อจื่อน้อยและองค์หญิงหายไป เสวี่ยหลางก็ไม่ได้อยู่ที่ลานบ้าน”

“เร็วเข้า รีบตามหาพวกเขา” ไป๋ชิงหลิงคลานผ่านร่างของหรงเยี่ยด้วยความตื่นตระหนก

หรงเยี่ยกอดเธอแล้วพูดว่า “ไปแต่งตัวก่อน”

ไป๋ชิงหลิงพยายามตั้งสติ ช่วยหรงเยี่ยแต่งตัว แล้วจึงสวมเสื้อผ้าของตัวเอง

ในเวลานี้ องครักษ์เหยี่ยวดำที่ถูกส่งออกไปเมื่อคืนก็กลับมา

เขายืนอยู่นอกประตู และพูดว่า “นายท่าน สืบเจอชู้ของแม่นางหลิ่วแล้ว.......”