ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 409

มือที่หวาดกลัวได้คว้าแขนของคนรับใช้ที่ช่วยพยุงเธอไว้โดยไม่รู้ตัว

หยิกแขนจนสีหน้าของคนรับใช้ทั้งสองเปลี่ยนไป

เธอมองไปยังติ้งเป่ยโหว จากนั้นก็มองที่ลูกชายของเธอ เจ้าของเรือนหลายคนมาถึงแล้ว เมื่อเห็นสถานการณ์ในห้อง ก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ติ้งเป่ยโหวระงับความโกรธไว้ในใจ ด้วยมือที่สั่นเทา ผลักแม่นางหลิ่วออกจากขาของเขา แล้วพูดกับไป๋กัวจ้าวว่า “ไปเถอะ ไปเชิญผู้อาวุโสตระกูลไป๋และเหล่าสมาชิก ไปที่จวนติ้งเป่ยโหว........”

“อย่านะท่านอ๋องโหว” แม่นางหลิ่วรู้ดีว่า การเชิญผู้อาวุโสตระกูลไป๋ นั่นหมายความว่าวันดีๆของเธอกำลังจะสิ้นสุดลง

เธอจะไม่ใช่ฮูหยินติ้งเป่ยโหวที่ผู้คนเคารพนับถืออีกต่อไป

ไป๋อู้อี้กอดแม่นางหลิ่วและพูดว่า “พี่ใหญ่ โปรดปล่อยพวกเราไปเถอะ ข้ายินดีพานางออกไปจากจวนโหว”

“เจ้า.......” ติ้งเป่ยโหวจ้องไป๋อู้อี้ด้วยใบหน้าที่แดง “มายุ่งกับภรรยาของข้า ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”

“เจ้าอย่ามาแตะต้องข้า！” จู่ๆแม่นางหลิ่วก็ผลักไป๋อู้อี้ออก จากนั้นก็ตบหน้าของไป๋อู้อี้ ชี้หน้าไป๋อู้อี้และด่าด้วยความโกรธว่า “ใครจะไปกับเจ้า เป็นเพราะเจ้า เจ้า เจ้ากับแม่ของเจ้าบังคับข้า พวกเจ้าบังคับข้า”

“หญิงสารเลว” เมื่อฮูหยินอาวุโสได้ยินเช่นนี้ ก็ยกไม้เท้าในมือขึ้นทันที และทุบลงไปที่ร่างของแม่นางหลิ่ว

ส่วนไป๋อู้อี้ที่อยู่ข้างๆ เห็นแม่ฟาดไม้เท้าลงไป ก็ใช้ร่างกายเข้าไปบังข้างหน้าแม่นางหลิ่วโดยไม่รู้ตัว และกางแขนออกเพื่อช่วยกั้นไว้

ฮูหยินอาวุโสตกใจ มองไม้เท้าที่อยู่ในมือของเธอ จากนั้นมองไปยังไป๋อู้อี้ และร้องออกมาอย่างปวดใจว่า “ลูกเอ๋ย ทำไมเจ้าโง่เช่นนี้ เจ้าปกป้องนางทำไม นางเป็นคนใจไม้ไส้ระกำ หลังจากที่ได้เป็นฮูหยินจวนโหวก็ลืมเจ้าไปแล้ว เจ้ายังจะคิดถึงนางอีก！”

“ท่านกำลังพูดถึงอะไร?” เมื่อติ้งเป่ยโหวได้ยินคำพูดของฮูหยินอาวุโส สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

ฮูหยินอาวุโสเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองหลุดปากพูดผิดไป จึงรีบปิดปากและพูดว่า “ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น เกี่ยวกับเรื่องของเขาสองคน.......พวกเจ้าอย่าจ้องมาที่ข้า”

“ข้ารู้！” จู่ๆผู้หญิงคนหนึ่ง ก็แหวกออกมาจากฝูงชน เดินออกมา ชี้ไปที่แม่นางหลิ่วและไป๋อู้อี้แล้วพูดด้วยความโกรธว่า “ทั้งสองคนแอบมีความสัมพันธ์กันมานานแล้ว ฮูหยินอาวุโสก็รู้เรื่องนี้ดี”

ผู้หญิงที่กำลังพูดคือภรรยาของไป๋อู้อี้ แม่นางอู๋

เธอกัดฟันและจ้องมองที่แม่นางหลิ่วและไป๋อู้อี้ และพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ฮูหยินติ้งเป่ยโหวไม่ได้บริสุทธิ์ เดิมทีเขาทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน”

“อะไรนะ！”

“สวรรค์！”

ทันใดนั้นฮูหยินรองแม่นางหลี่ ก็อุทานออกมา เอามือปิดปากและจ้องมองที่แม่นางหลิ่วกับไป๋อู้อี้

ส่วนเจ้าของเรือนคนอื่นๆ ต่างก็แสดงสีหน้าตกใจ

เมื่อติ้งเป่ยโหวได้ยินข้อเท็จจริงนี้ เขาก็ถอยหลังไปไม่กี่ก้าว ทหารคุ้มกันที่อยู่ข้างหลังรีบพยุงเขา เขาจึงไม่ได้ล้มลง

สำหรับแม่นางหลิ่ว เธอแสดงสีหน้าที่ดุร้าย พุ่งเข้าไปหาแม่นางอู๋ และตบหน้าของแม่นางอู๋ พร้อมกับตะคอกว่า “หุบปาก”