ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 409

มือที่หวาดกลัวได้คว้าแขนของคนรับใช้ที่ช่วยพยุงเธอไว้โดยไม่รู้ตัว

หยิกแขนจนสีหน้าของคนรับใช้ทั้งสองเปลี่ยนไป

เธอมองไปยังติ้งเป่ยโหว จากนั้นก็มองที่ลูกชายของเธอ เจ้าของเรือนหลายคนมาถึงแล้ว เมื่อเห็นสถานการณ์ในห้อง ก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ติ้งเป่ยโหวระงับความโกรธไว้ในใจ ด้วยมือที่สั่นเทา ผลักแม่นางหลิ่วออกจากขาของเขา แล้วพูดกับไป๋กัวจ้าวว่า “ไปเถอะ ไปเชิญผู้อาวุโสตระกูลไป๋และเหล่าสมาชิก ไปที่จวนติ้งเป่ยโหว........”

“อย่านะท่านอ๋องโหว” แม่นางหลิ่วรู้ดีว่า การเชิญผู้อาวุโสตระกูลไป๋ นั่นหมายความว่าวันดีๆของเธอกำลังจะสิ้นสุดลง

เธอจะไม่ใช่ฮูหยินติ้งเป่ยโหวที่ผู้คนเคารพนับถืออีกต่อไป

ไป๋อู้อี้กอดแม่นางหลิ่วและพูดว่า “พี่ใหญ่ โปรดปล่อยพวกเราไปเถอะ ข้ายินดีพานางออกไปจากจวนโหว”

“เจ้า.......” ติ้งเป่ยโหวจ้องไป๋อู้อี้ด้วยใบหน้าที่แดง “มายุ่งกับภรรยาของข้า ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”

“เจ้าอย่ามาแตะต้องข้า！” จู่ๆแม่นางหลิ่วก็ผลักไป๋อู้อี้ออก จากนั้นก็ตบหน้าของไป๋อู้อี้ ชี้หน้าไป๋อู้อี้และด่าด้วยความโกรธว่า “ใครจะไปกับเจ้า เป็นเพราะเจ้า เจ้า เจ้ากับแม่ของเจ้าบังคับข้า พวกเจ้าบังคับข้า”

“หญิงสารเลว” เมื่อฮูหยินอาวุโสได้ยินเช่นนี้ ก็ยกไม้เท้าในมือขึ้นทันที และทุบลงไปที่ร่างของแม่นางหลิ่ว

ส่วนไป๋อู้อี้ที่อยู่ข้างๆ เห็นแม่ฟาดไม้เท้าลงไป ก็ใช้ร่างกายเข้าไปบังข้างหน้าแม่นางหลิ่วโดยไม่รู้ตัว และกางแขนออกเพื่อช่วยกั้นไว้

ฮูหยินอาวุโสตกใจ มองไม้เท้าที่อยู่ในมือของเธอ จากนั้นมองไปยังไป๋อู้อี้ และร้องออกมาอย่างปวดใจว่า “ลูกเอ๋ย ทำไมเจ้าโง่เช่นนี้ เจ้าปกป้องนางทำไม นางเป็นคนใจไม้ไส้ระกำ หลังจากที่ได้เป็นฮูหยินจวนโหวก็ลืมเจ้าไปแล้ว เจ้ายังจะคิดถึงนางอีก！”

“ท่านกำลังพูดถึงอะไร?” เมื่อติ้งเป่ยโหวได้ยินคำพูดของฮูหยินอาวุโส สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

ฮูหยินอาวุโสเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองหลุดปากพูดผิดไป จึงรีบปิดปากและพูดว่า “ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น เกี่ยวกับเรื่องของเขาสองคน.......พวกเจ้าอย่าจ้องมาที่ข้า”

“ข้ารู้！” จู่ๆผู้หญิงคนหนึ่ง ก็แหวกออกมาจากฝูงชน เดินออกมา ชี้ไปที่แม่นางหลิ่วและไป๋อู้อี้แล้วพูดด้วยความโกรธว่า “ทั้งสองคนแอบมีความสัมพันธ์กันมานานแล้ว ฮูหยินอาวุโสก็รู้เรื่องนี้ดี”

ผู้หญิงที่กำลังพูดคือภรรยาของไป๋อู้อี้ แม่นางอู๋

เธอกัดฟันและจ้องมองที่แม่นางหลิ่วและไป๋อู้อี้ และพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ฮูหยินติ้งเป่ยโหวไม่ได้บริสุทธิ์ เดิมทีเขาทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน”

“อะไรนะ！”

“สวรรค์！”

ทันใดนั้นฮูหยินรองแม่นางหลี่ ก็อุทานออกมา เอามือปิดปากและจ้องมองที่แม่นางหลิ่วกับไป๋อู้อี้

ส่วนเจ้าของเรือนคนอื่นๆ ต่างก็แสดงสีหน้าตกใจ

เมื่อติ้งเป่ยโหวได้ยินข้อเท็จจริงนี้ เขาก็ถอยหลังไปไม่กี่ก้าว ทหารคุ้มกันที่อยู่ข้างหลังรีบพยุงเขา เขาจึงไม่ได้ล้มลง

สำหรับแม่นางหลิ่ว เธอแสดงสีหน้าที่ดุร้าย พุ่งเข้าไปหาแม่นางอู๋ และตบหน้าของแม่นางอู๋ พร้อมกับตะคอกว่า “หุบปาก”

จ้องมองฮูหยินอาวุโสด้วยความไม่เชื่อ

ไอ้แก่นี่........ทำไมถึงได้หน้าด้านหน้าทนขนาดนี้ ตอนนั้นนางเป็นคน........

แม่นางหลิ่วมองไปยังติ้งเป่ยโหว ส่ายหัวอย่างรุนแรง และร้องว่า“อืออือ”

ติ้งเป่ยโหวกัดฟัน และพูดอย่างเฉยเมยว่า “คนที่เลี้ยงดูข้ามาจนเติบโต คือท่านพ่อของข้า หลังจากที่ท่านแม่มีลูกของตัวเอง เรื่องอดอยากและถูกทุบตี ข้าเจอน้อยเสียที่ไหน เรื่องที่ผ่านมาแล้วท่านแม่อย่าพูดถึงมันอีกเลย เพื่อไม่ให้กระทบต่อความสัมพันธ์ที่เหลือเพียงเล็กน้อยของพวกเรา”

“เจ้า........” ฮูหยินอาวุโสเงยหน้าขึ้น จ้องมองติ้งเป่ยโหวด้วยแววตาที่แข็งกร้าว “แล้วเจ้าจะจัดการกับพวกเขาอย่างไร?”

“เรื่องราวยังไม่กระจ่างแจ้ง เมื่อกี้อาสะใภ้สี่บอกว่า แม่นางหลิ่วตั้งท้องกับไป๋อู้อี้ ข้าอยากรู้ว่า ลูกคนใดของแม่นางหลิ่วที่เป็นสายเลือดของไป๋อู้อี้！” ไป๋ชิงหลิงถามคำถามที่เฉียบคม

แม่นางหลิ่วสะดุ้ง และมองไปยังไป๋ชิงหลิง

“ท่านพ่อ ปล่อยให้อาสะใภ้สี่พูดต่อไปเถอะ” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

“เล่าเรื่องราวที่เจ้ารู้ ออกมาให้หมด” ติ้งเป่ยโหวมองแม่นางอู๋ นอกจากความเฉยเมยบนใบหน้าก็ไม่มีสีหน้าอื่น

แม่นางอู๋ตั้งสติ และมองไปที่ไป๋อู้อี้อย่างผิดหวัง

ฮูหยินอาวุโสขู่นางว่า “แม่นางอู๋ ถ้าเจ้ากล้าพูดจาเหลวไหล ระวัง.......”