ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 411

ฮูหยินอาวุโสตัวสั่น ไม่ต้องการใครมาช่วย ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วด้วยตัวเองแล้วพูดว่า "เร็วเข้าพยุงข้าไปที่ห้องโถงเพื่อพบผู้อาวุโสใหญ่"

"เจ้าค่ะ" แม่นมชุยช่วยพยุงนางออกจากเรือนก่อน

เนื่องจากข้อเท็จจริงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ นางจึงต้องดื้นรนอยู่ในจวนโหวต่อไป

ตราบใดที่นางยังอยู่ในจวนโหว นางก็จะได้เป็นผู้มีอำนาจตัดสินใจครั้งสุดท้ายในจวนนี้

อย่างไรก็ตามนางก็คิดว่ามันเยี่ยมมาก

ทุกคนไปที่ห้องโถง

ไป๋ชิงหลิงไม่ได้ตามไป นางหยุดเด็กสองคนและดุด้วยสีหน้าจริงจังว่า "ใครเป็นคนเริ่มแอบหนีออกจากเรือนชิงซิน!"

“เสด็จแม่ ท่านต้องตำหนิข้า ข้าเป็นคนบอกน้องหญิงว่าข้าจะพานางไปตามหาคนเลว” หรงจิ่งหลินกล่าว

ไป๋ชิงหลิงไม่เชื่อคำพูดของหรงจิ่งหลิน นางมองไปที่เสวี่ยหลาง "เป็น เสวี่ยหลางที่นำ เป่าลี่ว์กลับมา ก่อนตายเป่าลี่ว์บอกข้อมูลสำคัญไว้กับเสวี่ยหลาง เสวี่ยหลางก็เอามาบอกเซิงเอ๋อร์ ดังนั้นเซิงเอ๋อร์จึงพบเรือนของแม่นางหลิ่ว โดยหวังว่าจะแก้แค้นแม่นางหลิ่ว จิ่งหลิน เจ้าไม่จำเป็นต้องแก้ตัวน้องสาวของเจ้า”

ไป๋ชงเซิงก้มศีรษะลงขมวดคิ้ว แม้ไม่ได้ปฏิเสธแต่เขาก็ไม่ตอบสนองต่อไป๋ชิงหลิงเช่นกัน

หรงเยี่ยยื่นมือออกมาแล้วกอดไป๋ชงเซิงไว้ในอ้อมแขนของเขา หันหน้าแล้วพูดกับทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่อยู่ข้างหลังเขาว่า "เอามันเข้ามา"

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำนำกรงกลับมาจากด้านนอกและวางไว้ตรงหน้าไป๋ชงเซิง

ไป๋ชงเซิงก้มศีรษะลงและมองเข้าไปข้างใน มีแมวดำแรกเกิดอยู่ในกรง เมื่อไป๋ชงเซิงมองดูมัน แมวดำก็ลืมตาขึ้นและจ้องมองที่นางด้วย

และดวงตาของแมวดำก็เป็นสีเขียวหยก...

“เป่าลี่ว์!” ดวงตาของไป๋ชงเซิงเป็นประกาย และนางก็ตะโกนเรียกลูกแมวตัวน้อยในกรงด้วยความประหลาดใจ

แมวดำตัวน้อยสะดุดเท้าตอนเดินในกรง ถูไปกับกรง และร้องสองสามครั้ง "เหมียว~"

“เป่าลี่ว์ เป่าลี่ว์ของข้ากลับมาแล้ว” ไป๋ชงเซิงเปิดกรงออกไป หยิบแมวดำตัวน้อยออกมา ยืนขึ้นแล้วยิ้มให้ไป๋ชิงหลิง"ท่านแม่ ดูเป่าลี่ว์สิ"

ไป๋ชิงหลิงก็มองดูแมวในอ้อมแขนของไป๋ชานเซิงด้วยความประหลาดใจ

เหมือนกับเป่าลี่ว์ตัวเดิมทุกประการ

เพียงแต่มีขนาดเล็กกว่าเป่าลี่ว์ก็เท่านั้น

นางวางนิ้วบนหัวลูกแมวดำเบาๆ แล้วลูบมันเบา ๆ “มันยังเป็นลูกแมวอยู่ เจ้าต้องให้นมมันทุกวัน”

“แต่ข้าไม่มีนมนี่นา?” ไป๋ชงเซิงขมวดคิ้วด้วยความทุกข์ใจ

ทั้งไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยต่างขบขันกับคำพูดของนาง