ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 412

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่กำลังพูดอยู่ สามารถปกป้องฮูหยินอาวุโส ถ้าไม่ถูกฮูหยินอาวุโสซื้อใจไว้ ก็เป็นคนที่มีจุดประสงค์ร่วมกับฮูหยินอาวุโส

ไป๋ชิงหลิงไม่ตอบนาง และหยิบสำลีทางการแพทย์และยาฆ่าเชื้อออกมาจากกล่องยาและค่อยๆ เช็ดเลือดบนหน้าผากของนาง เผยให้เห็นรอยช้ำเล็กน้อย

เมื่อติงเป่ยโหวเห็นรอยช้ำบนหน้าผากของฮูหยินอาวุโส สีหน้าของเขาก็ค่อยๆเปลี่ยนไป

แผลบนหัวไม่ได้มีรอยแตกเลยซักนิด แล้วเลือดมาจากไหน?

ติ้งเป่ยโหวขมวดคิ้วด้วยความผิดหวัง หันกลับมาแล้วเดินไปยังจุดที่ฮูหยินอาวุโสชนกำแพงเมื่อสักครู่นี้

ไป๋ชิงหลิงมองไปในทิศทางที่ติ้งเป่ยโหวจากไป โยนสำลีเปื้อนเลือดในมือของนางลงในถุงขยะ ยืนขึ้น จ้องมองฮูหยินอาวุโสที่นอนอยู่บนพื้นอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า "ฮูหยินอาวุโส อย่าเสแสร้งต่อไปเลย ท่านไม้ได้สลบเลยซักนิด แผลที่หน้าผากก็ไม่อันตรายถึงชีวิต”

ฮูหยินอาวุโสยังคงนิ่งเฉยและยังไม่ลืมตา

เมื่อเห็นเช่นนี้ ไป๋ชิงหลิงก็ส่ายหัวเบาๆและเดินไปหาติ้งเป่ยโหว

ติ้งเป่ยโหวชี้ไปที่แอ่งเลือดบนผนังแล้วพูดว่า "ตรงนี้"

หลังจากพูดจบติ้งเป่ยโหวก็หันกลับมาด้วยความผิดหวังอย่างมาก

ไป๋ชิงหลิงหันหน้าไปมองกำแพงที่ฮูหยินอาวุโสชนเมื่อครู่นี้

มีแอ่งเลือดอยู่ที่ก้นกำแพงและมีเลือดไหลออกมามากมาย

นางกลับมาที่ข้างหญิงชราอีกครั้ง และพบว่ามือของ แม่นมชุยเต็มไปด้วยเลือด และมือที่เปื้อนเลือดนั้นก็สั่นเล็กน้อย

“ แม่นมชุย” ไป๋ชิงหลิงร้องเรียก

แม่นมชุยคุกเข่าลงทันที แต่เมื่อนางคุกเข่าลง ก็มีบางอย่างร่วงออกมาจากร่างกายของนาง

มันคือถุงผ้าที่โชกไปด้วยเลือด เมื่อถุงผ้าเปื้อนเลือดร่วงลงพื้น เลือดก็กระเด็นออกมาเมื่อเห็นฉากนี้ แม่นมชุยก็รีบเอื้อมมือไปคว้ามันไว้

อย่างไรก็ตาม ไป๋ชิงหลิงเตะถุงผ้าที่อยู่ตรงหน้านางคนแรก และพูดว่า: "โบยนางซะ จนกว่านางจะยอมสารภาพออกมา"

“พระชายาโปรดไว้ชีวิตด้วย" เมื่อเห็นหน่วยพิทักษ์อินทรีดำผลักตัวเองลงไปที่พื้น นางก็ก็ฉี่รดกางเกงด้วยความตกใจและตะโกนว่า "เป็นฮูหยินอาวุโสที่ให้หม่อมฉันไปฆ่าไก่แล้วทำถุงเลือดให้นาง เมื่อฮูหยินอาวุโสชนกำแพงให้ใช้ถุงเลือดนี้เช็ดเบาๆ บนหน้าผากของนาง ทุกครั้งที่ติ้งเป่ยโหวเห็นฮูหยินอาวุโสป่วย จิตใจของเขาก็จะอ่อนลง ฮูหยินอาวุโสต้องการใช้โอกาสนี้... ...เพื่อทำให้ท่านโหวเปลี่ยนใจ..."

“เจ้าทาสทรยศ!” ทันทีที่แม่นมชุยพูดจบ ฮูหยินอาวุโสก็กระโดดขึ้นมาและกระแทกหน้าของแม่นมชุยอย่างแรง

แม่นมชุยกรีดร้องออกมาสองสามครั้ง

หญิงชราเตะคอพี่เลี้ยงซุย และตะโกนอย่างไม่ลดละ "นังทาส ทาสท่ฃี่เหมือนหมา แกมันไม่มีค่าพอให้กินข้าวจากภายนอก ... "

“พระชายางพูดถูก” ติ้งเป่ยโหวพยักหน้า แต่ก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง

เขารู้แต่วิธีการต่อสู้เท่านั้น และเขาไม่สนใจเรื่องคำนวนหรือการบัญชี

ดังนั้นแม่นางหลิ่วซึ่งยืนดูความสนุกอยู่ข้างๆ จึงกระตือรือร้นมากขึ้น: "ท่านพี่ จวนโหวต้องการนายหญิงที่ช่วยดูแลบ้านชั่วคราว เห็นไหมว่าท่านไม่ได้ดูแลเรื่องต่างๆ ของจวนโหวเลย ตลอดหลายปีที่ผ่านมา การดูแลค่าใช้จ่ายและบัญชีแยกประเภทต่างๆ เหล่านี้ แน่นอนว่าย่อมไม่รู้ว่าต้องเริ่มจากตรงไหนดี ทำไมไม่…”

“พ่อบ้านเฉียนเป็นคนใกล้ชิดกับฮูหยินอาวุโส ดังนั้นเขาควรไปที่ชนบทกับฮูหยินอาวุโส ท่านพ่อเองก็ต้องการนายหญิงดูแลจวนชั่วคราว แต่เขาคนนั้นจะต้องไม่มอบสิ่งสำคัญให้กับบุคคลภายนอกโดยง่าย” ไป๋ชิงหลิงเห็นความคิดของนางหลิ่วก่อนที่นางหลิ่วจะพูดจบ นางก็ขัดจังหวะคำพูดของนางหลิ่ว

ใบหน้าของนางหลิ่วมืดลง เป็นสีฟ้าและสีม่วง กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ และพูดผ่านฟันที่กัด"พระชายาหรง เจ้าคิดว่าใครเป็นคนนอกกัน?"

“เจ้า!” นางหลิ่วชี้ไปที่ไป๋ชิงหลิง แล้วชี้ไปที่ตัวเอง “หรือข้า?

“อนุภรรยา!” ไป๋ชิงหลิงยิ้มเหน็บแนม: “เจ้าไม่เคยปฏิบัติต่อพ่อบุญธรรมของข้าในฐานะพี่เขย แล้วเจ้าจะกล้าดียังไงมาดูแลจวนโหวนี้!”

“ข้า…” นางหลิ่วตระหนักว่านางพูดพล่อยๆมากไป จึงปิดปากฉับอย่างรวดเร็ว และตบตัวเองเบา ๆ “ข้าทำพลาดที่พูดอะไรมากไป ท่าน ข้าเคยช่วยพี่สะใภ้ใหญ่มาครึ่งปีแล้ว พี่สะใภ้ไปข้างนอกหาท่าน…”

“หุบปาก!” นายท่านรองตะคอกด้วยความโกรธ

ทำเรื่องที่ไม่ควรทำพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด