ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 414

แต่นางคิดไม่ถึงว่า นางจะถูกจับตาดูจากคนของจวนอ๋องหรง

ในตอนที่นางได้เห็นอ๋องหรงและพระชายาหรง ลางสังหรณ์อันเลวร้ายปรากฏขึ้นในหัวใจของนาง

สองคนนี้ไม่มีทางปล่อยนางไปง่าย ๆ เป็นแน่

“ตราบใดที่อ๋องหรงไว้ชีวิตข้า เจ้าอยากรู้อะไรข้าจะบอกเจ้าทั้งหมด ไม่เช่นนั้นข้าก็คงต้องนำความลับนี้ไปบอกกับยมบาล” แม่นางหลิ่วพูดจบก็หลับตาทั้งสองข้าง ด้วยท่าทางที่รอรับความตาย

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองใบหน้าของนาง ดวงตาทั้งสองข้างหรี่ลง ค่อย ๆ ยกเท้าของนางขึ้นและกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ตกลง”

แม่นางหลิ่วลืมตาทั้งสองข้างขึ้น วางมือทั้งสองข้างลงบนพื้น จากนั้นก็ลุกขึ้นนั่ง

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงถอยหลังกลับไปสองสามก้าว ชิงอีลากเก้าอี้มาให้นาง ไป๋ชิงหลิงนั่งลงไปบนเก้าอี้ตัวนั้น จับจ้องมาที่แม่นางหลิ่วราวกับแมลงตัวหนึ่ง “พูดออกมา”

“ข้ายังมีพี่สาวอีกคนหนึ่ง และตอนนั้นท่านโหวก็ถูกใช้ผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่ข้า” ศีรษะของแม่นางหลิ่วเต็มไปด้วยเหงื่อ ใบหน้าของนางซีดขาว ร่างทั้งร่างเหมือนกับวิญญาณที่ผุดขึ้นมาจากกระแสน้ำ เย็นชาและมืดมน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลานี้ รอยยิ้มของนางดูเย่อหยิ่งและจองหองเป็นอย่างมาก

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วขึ้นมา

นางไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าแม่นางหลิ่วมีพี่สาวอยู่ด้วย

ก่อนหน้านี้นางคิดมาโดยตลอดว่า ตระกูลหลิ่วมีลูกสาวเพียงคนเดียว ทุกคนเองก็คิดเช่นนั้น และลูกสาวผู้นั้นก็คือแม่นางหลิ่วในตอนนี้

“ข้าเป็นฝาแฝดกับนาง ในวันที่นางแต่งงาน ข้าขึ้นไปนั่งบนเกี้ยวเจ้าสาวแทนนาง แต่นางเลวทรามเป็นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าข้าได้กลายเป็นภรรยาของท่านโหวเรียบร้อยแล้ว แต่นางกล้ายั่วยวนสามีของข้าลับหลัง ถึงขั้นที่ตั้งครรภ์กับเขา และสิ่งที่น่าโมโหมากกว่านั้นก็คือ ไม่เพียงแค่ท่านโหวเท่านั้นที่สนใจในตัวนาง แม้แต่ท่านอ๋องอันจวินในตอนนั้นเองก็ชื่นชอบในตัวนางด้วย แต่น่าเสียดายที่ดวงชะตาของนางนั้นต้อยต่ำ แม่ของท่านอ๋องอันจวินไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ สุดท้าย......นางให้กำเนิดไป๋ชิงหลิงและไป๋จิ่นออกมา จากนั้นก็เสียชีวิต และในตอนนั้นข้าก็แท้งลูกในครรภ์พอดี จึงฉวยโอกาสแย่งลูกของนางมา” ยิ่งพูดรอยยิ้มของแม่นางหลิ่วก็ยิ่งบ้าคลั่งขึ้น

“ข้านำเด็กไปให้ท่านโหวดู ท่านโหวดีใจเป็นอย่างมาก อุ้มเด็กทั้งสองไว้ในอ้อมแขนทั้งวันทั้งคืน และก็เป็นครั้งแรกที่ท่านโหวกล้าต่อปากต่อคำกับฮูหยินอาวุโส เนื่องจากฮูหยินอาวุโสรู้ว่าข้าทรยศต่อลูกชายของนาง นางจึงมักจะทำให้ข้าลำบากใจอยู่เสมอ”

แม่นางหลิ่วพูดถึงการกระทำที่ผ่านมาของนางด้วยรอยยิ้มที่เปล่งประกาย

คิ้วของไป๋ชิงหลิงขมวดมากขึ้นเรื่อย ๆ

และแม่นางหลิ่วก็ไม่ได้หยุดอยู่เพียงเท่านั้น นางลุกขึ้นยืนพร้อมกับพูดว่า “พูดถึงเรื่องข้ากับพี่สาวคนนั้นของข้า มันก็ทำให้ข้านึกถึงเรื่องราวเมื่อหกปีก่อน นั่นก็คือเรื่องการแต่งงานระหว่างไป๋ชิงหลิงกับอ๋องต้วน”

ไป๋ชิงหลิงได้ยินเช่นนั้น ร่างกายของนางสั่นสะท้านในทันใด “หมายความว่าอย่างไร?”

ในตอนที่คำถามนี้ถูกถามออกมา คลื่นแห่งความสับสนก็ถาโถมเข้ามาในหัวใจของไป๋ชิงหลิง นางลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “เจ้าทำอะไรไปงั้นหรือ?”

แม่นางหลิ่วจ้องมาที่ไป๋ชิงหลิง ไม่ได้ตกใจกับการตอบสนองของนางแต่อย่างใด ตรงกันข้าม ท่าทางของนางเหมือนกับผู้ที่กุมชัยชนะอยู่ในมือ “ใช่ มันเป็นแผนการของข้า พระชายาต้วน อ่า ไม่......”

แม่นางหลิ่วมองไป๋ชิงหลิงลงไปตั้งแต่หัวจรดเท้า “เวลานี้เจ้าคือพระชายาหรง!”

ร่างกายของไป๋ชิงหลิงสั่นไหวเล็กน้อย เหงื่อไหลออกมาจากฝ่ามือของนาง “ข้าก็ไม่ได้กลัวที่จะบอกความจริงเหล่านี้กับเจ้า แต่หากข้า......ไม่สามารถมีชีวิตออกไปจากที่นี่ได้ ไม่นานก็จะมีคนเปิดเผยสถานะที่แท้จริงของพระชายาหรงต่อหน้าผู้คนทั่วทั้งใต้หล้า”