ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 417

“ท่านพ่อ” ไป๋ชิงหลิงน้ำตาคลอ นางมองดวงตาที่ปกคลุมด้วยน้ำตาของติ้งเป่ยโหวแล้วเริ่มรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าพวกเขาเป็นพ่อและลูกสาวกันทั้งในอดีตและปัจจุบัน

นางไม่ใช่นักเดินทางข้ามเวลา

มันมาจากการเดินทางไกลเพื่อกลับร่างเดิม

ความรู้สึกหนักอึ้งในหัวใจนางเป็นเรื่องจริงเช่นกัน

ไป๋ชิงหลิงคว้าเสื้อผ้าของติ้งเป่ยโหวแล้วกล่าวว่า “ข้าคือชิงหลิง”

ติ้งเป่ยโหวตกตะลึง สีหน้าเขาแข็งทื่อ

ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า “ท่านพ่อ ข้ามีนามว่าชิงหลิง ไป๋ชิงหลิง ข้าไม่ใช่เจาเสวี่ย ข้ายังมีชีวิตอยู่...”

“ชิงหลิง!!” เมื่อนามไป๋ชิงหลิงที่ถูกเรียกออกมา เสียงติ้งเป่ยโหวก็สั่นเครืออย่างรุนแรง เขาจับแขนนางแล้วพยุงนางขึ้นจากพื้น “เจ้าคือชิงหลิง เจ้าจะเป็นชิงหลิงได้อย่างไร ยามนั้นนาง...ยามนั้น”

ติ้งเป่ยโหวน้ำตาไหลด้วยความดีใจ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยน้ำตา

มือที่จับไป๋ชิงหลิงก็สั่นเทาเช่นกัน

“ข้ายังไม่ตาย ศพที่มาแทนที่ข้าคือร่างของหงยา เพราะเช่นนั้นอ๋องต้วนและไป๋จิ่นจึงไม่รู้ว่ายามนั้นข้าหนีออกจากจวนอ๋องต้วนมาได้” ไป๋ชิงหลิงสะอื้น

ทันใดนั้นติ้งเป่ยโหวก็หันกลับมา ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นกอดนางร่ำไห้

เขามีความสุขมาก แต่เขาไม่รู้ว่าจะแสดงความดีใจและวิตกกังวลนี้อย่างไร

ไป๋ชิงหลิงยืนอยู่ที่จุดเดิมไม่ขยับไปไหน นางพูดต่อ “หลังจากข้าออกจากจวนอ๋องต้วน ข้าเอาลูกอีกคนออกจากท้องโดยวิธีผ่าคลอด ออกไปทางเส้นทางสายเล็กหลังสวนเล็กๆ ของจวนติ้งเป่ยโหวของเรา โชคดีที่ท่านพ่อเคยพาข้าไปดูทิวทัศน์ยามค่ำคืนที่นั่น มันช่วยชีวิตทั้งยังช่วยชีวิตเซิงเอ๋อร์เอาไว้”

“ระหว่างทางข้าได้พบสามีภรรยาแซ่หยาง พวกเขาพาข้ากับเซิงเอ๋อร์กลับเรือน ช่วยข้าป้อนนมลูกและรักษาอาการบาดเจ็บ ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสจนหมดสติไปเป็นเวลาสิบเดือน ยามข้าตื่นขึ้นเซิงเอ๋อร์ก็เดินได้แล้ว ข้ากลับไปทำงานที่เดิม เดินทางไปหยานหนาน ก่อนจะพบแดนสวรรค์และเริ่มฝึกฝนการแพทย์เพื่อช่วยชีวิตผู้คน จากนั้นข้าก็ได้ยินว่าท่านพ่อเดินทางมาหยานหนาน”

หลังจากติ้งเป่ยโหวฟังจบ เขาใช้เวลานานมากกว่าจะกลับมามีสติ

เขาลุกขึ้นยืน ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ “เป็นอ๋องต้วนที่ทำร้ายเจ้าจนเป็นเช่นนั้น!”

“ข้าจะไม่ปล่อยเขาและไป๋จิ่นไป ยังมีแม่นางหลิ่วและพระสนมเอกหรง...”

“ท่านพ่อ!” ไป๋ชิงหลิงส่ายหัว หยุดความคิดของเขา “ท่านเป็นครอบครัวของข้า คนเหล่านี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าและท่านอ๋องหรงได้ไหม?”

“แต่ข้าไม่ยอม” ติ้งเป่ยโหวกำหมัดแน่น ความไม่ยินยอมยังมีในใจเขา นั่นก็เพราะเขาคิดถึงแม่ผู้ให้กำเนิดไป๋ชิงหลิง “เจ้าเห็นกำไลของแม่หรือยัง?”

ไป๋ชิงหลิงหยิบกำไลหยกโลหิตที่ไป๋กัวจ้าวมอบให้ออกมาจากอกเสื้อของนาง “นี่เป็นของจากท่านแม่ของข้าหรือ?”

“ใช่ นางให้ข้าไว้ก่อนนางจะออกจากค่ายทหารไป ยามนั้นข้ายังหัวเราะเยาะนาง มันไม่ใช่การอำลาแบบเป็นตาย นางยังทำอะไรให้น่าสมเพชขนาดนี้ แม่ของเจ้ายังโผเข้ากอดข้าแล้วร่ำไห้อยู่ในอ้อมแขนข้า ยามนั้นข้าไม่รู้เลยว่านางลำบากมากเพียงนี้” ยามเขานึกถึงคนรักที่แท้จริงของตนและอีกคนที่มาอยู่ข้างกาย ติ้งเป่ยโหวรู้สึกว่าเขามีชีวิตอยู่อย่างไร้ประโยชน์ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

หากเขามีโอกาสอีกครั้ง เขาหวังว่าเขาจะไม่พบนางในชีวิตนี้จนทำให้ชีวิตที่เหลือของนางต้องทนทุกข์

“จริงนะ สาบานนะ!” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

ติ้งเป่ยโหวยกมือขึ้นเพื่อสาบานจริงๆ ทั้งยังเป็นคำสาบานที่สาปแช่งตนเอง ไป๋ชิงหลิงรีบกดมือเขาลงแล้วกล่าวว่า “ท่านพ่อ ข้าไม่ได้ตั้งใจเช่นนั้น ท่านอย่าสาปแช่งตัวเอง ข้าต้องกลับจวนก่อน พรุ่งนี้หงเหนียงชำระบัญชีให้กับที่จวนโหว นางเป็นคนสนิทของท่านอ๋อง ท่านสามารถใช้งานได้อย่างสบายใจ”

“ได้ พ่อเข้าใจแล้ว” ติ้งเป่ยโหวมองหน้านาง ยกนิ้วขึ้นไปทางนาง “เจ้าระวังตัวด้วย”

“ได้ ท่านอ๋องจะช่วยข้า”

“ดี ดี ดี...” ติ้งเป่ยโหวถึงกับพูดว่า ‘ดี’ สองสามครั้งก่อนจะยอมให้ไป๋ชิงหลิงออกจากจวนโหวไป คราวนี้เขาส่งนางไปเป็นการส่วนตัว

หลังจากรถม้าของไป๋ชิงหลิงออกไปแล้ว ติ้งเป่ยโหวก็กลับไปที่ลานเรือน

ในยามนี้อ๋องต้วนเดินออกจากประตูจวนโหวโดยมีพระชายาต้วนอยู่ข้างกาย

เขาจ้องมองจวนหม่าที่จวนอ๋องหรงทิ้งไว้ แล้วกล่าวว่า “หาโอกาสไปสนทนากับเจ้าหญิงรองที่โรงหมอฮุ่ยหมิน”

“ท่านพี่ จิ่นเอ๋อร์ทราบแล้ว คืนนี้ท่านเหนื่อยมากแล้ว กลับไปพักผ่อนที่จวนก่อนเถิด” ไป๋จิ่นพูดเบาๆ

“อืม ข้าไม่ต้องการอยู่จวนโหวแห่งนี้ต่ออีกแม้เพียงครู่”

หรงฉี่ใช้แขนโอบรอบเอวไป๋จิ่น พากันขึ้นรถม้าแล้วออกจากจวนติ้งเป่ยโหวไป...