ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 417

“ท่านพ่อ” ไป๋ชิงหลิงน้ำตาคลอ นางมองดวงตาที่ปกคลุมด้วยน้ำตาของติ้งเป่ยโหวแล้วเริ่มรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าพวกเขาเป็นพ่อและลูกสาวกันทั้งในอดีตและปัจจุบัน

นางไม่ใช่นักเดินทางข้ามเวลา

มันมาจากการเดินทางไกลเพื่อกลับร่างเดิม

ความรู้สึกหนักอึ้งในหัวใจนางเป็นเรื่องจริงเช่นกัน

ไป๋ชิงหลิงคว้าเสื้อผ้าของติ้งเป่ยโหวแล้วกล่าวว่า “ข้าคือชิงหลิง”

ติ้งเป่ยโหวตกตะลึง สีหน้าเขาแข็งทื่อ

ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า “ท่านพ่อ ข้ามีนามว่าชิงหลิง ไป๋ชิงหลิง ข้าไม่ใช่เจาเสวี่ย ข้ายังมีชีวิตอยู่...”

“ชิงหลิง!!” เมื่อนามไป๋ชิงหลิงที่ถูกเรียกออกมา เสียงติ้งเป่ยโหวก็สั่นเครืออย่างรุนแรง เขาจับแขนนางแล้วพยุงนางขึ้นจากพื้น “เจ้าคือชิงหลิง เจ้าจะเป็นชิงหลิงได้อย่างไร ยามนั้นนาง...ยามนั้น”

ติ้งเป่ยโหวน้ำตาไหลด้วยความดีใจ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยน้ำตา

มือที่จับไป๋ชิงหลิงก็สั่นเทาเช่นกัน

“ข้ายังไม่ตาย ศพที่มาแทนที่ข้าคือร่างของหงยา เพราะเช่นนั้นอ๋องต้วนและไป๋จิ่นจึงไม่รู้ว่ายามนั้นข้าหนีออกจากจวนอ๋องต้วนมาได้” ไป๋ชิงหลิงสะอื้น

ทันใดนั้นติ้งเป่ยโหวก็หันกลับมา ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นกอดนางร่ำไห้

เขามีความสุขมาก แต่เขาไม่รู้ว่าจะแสดงความดีใจและวิตกกังวลนี้อย่างไร

ไป๋ชิงหลิงยืนอยู่ที่จุดเดิมไม่ขยับไปไหน นางพูดต่อ “หลังจากข้าออกจากจวนอ๋องต้วน ข้าเอาลูกอีกคนออกจากท้องโดยวิธีผ่าคลอด ออกไปทางเส้นทางสายเล็กหลังสวนเล็กๆ ของจวนติ้งเป่ยโหวของเรา โชคดีที่ท่านพ่อเคยพาข้าไปดูทิวทัศน์ยามค่ำคืนที่นั่น มันช่วยชีวิตทั้งยังช่วยชีวิตเซิงเอ๋อร์เอาไว้”

“ระหว่างทางข้าได้พบสามีภรรยาแซ่หยาง พวกเขาพาข้ากับเซิงเอ๋อร์กลับเรือน ช่วยข้าป้อนนมลูกและรักษาอาการบาดเจ็บ ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสจนหมดสติไปเป็นเวลาสิบเดือน ยามข้าตื่นขึ้นเซิงเอ๋อร์ก็เดินได้แล้ว ข้ากลับไปทำงานที่เดิม เดินทางไปหยานหนาน ก่อนจะพบแดนสวรรค์และเริ่มฝึกฝนการแพทย์เพื่อช่วยชีวิตผู้คน จากนั้นข้าก็ได้ยินว่าท่านพ่อเดินทางมาหยานหนาน”

หลังจากติ้งเป่ยโหวฟังจบ เขาใช้เวลานานมากกว่าจะกลับมามีสติ

เขาลุกขึ้นยืน ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ “เป็นอ๋องต้วนที่ทำร้ายเจ้าจนเป็นเช่นนั้น!”

“ข้าจะไม่ปล่อยเขาและไป๋จิ่นไป ยังมีแม่นางหลิ่วและพระสนมเอกหรง...”

“ท่านพ่อ!” ไป๋ชิงหลิงส่ายหัว หยุดความคิดของเขา “ท่านเป็นครอบครัวของข้า คนเหล่านี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าและท่านอ๋องหรงได้ไหม?”

“แต่ข้าไม่ยอม” ติ้งเป่ยโหวกำหมัดแน่น ความไม่ยินยอมยังมีในใจเขา นั่นก็เพราะเขาคิดถึงแม่ผู้ให้กำเนิดไป๋ชิงหลิง “เจ้าเห็นกำไลของแม่หรือยัง?”

ไป๋ชิงหลิงหยิบกำไลหยกโลหิตที่ไป๋กัวจ้าวมอบให้ออกมาจากอกเสื้อของนาง “นี่เป็นของจากท่านแม่ของข้าหรือ?”

“ใช่ นางให้ข้าไว้ก่อนนางจะออกจากค่ายทหารไป ยามนั้นข้ายังหัวเราะเยาะนาง มันไม่ใช่การอำลาแบบเป็นตาย นางยังทำอะไรให้น่าสมเพชขนาดนี้ แม่ของเจ้ายังโผเข้ากอดข้าแล้วร่ำไห้อยู่ในอ้อมแขนข้า ยามนั้นข้าไม่รู้เลยว่านางลำบากมากเพียงนี้” ยามเขานึกถึงคนรักที่แท้จริงของตนและอีกคนที่มาอยู่ข้างกาย ติ้งเป่ยโหวรู้สึกว่าเขามีชีวิตอยู่อย่างไร้ประโยชน์ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

หากเขามีโอกาสอีกครั้ง เขาหวังว่าเขาจะไม่พบนางในชีวิตนี้จนทำให้ชีวิตที่เหลือของนางต้องทนทุกข์