ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 418

จวนอ๋องหรง

ยามค่ำคืน

หลังจากเด็กทั้งสองหลับไป หรงเยี่ยก็กลับมาที่ห้องก่อนจะพบว่าไป๋ชิงหลิงไม่ได้หลับ นางกำลังจ้องมองกำไลหยกโลหิตบนข้อมือด้วยความสับสน

หรงเยี่ยขึ้นไปบนเบาะแล้วถามว่า “ชายา เจ้าคิดอะไรอยู่หรือ?”

ไป๋ชิงหลิงกลับมามีสติ นางมองมาที่เขาแล้วพูดว่า “ดูกำไลเส้นนี้สิ ข้าคิดว่ามันแปลกมาก ลวดลายดูเหมือนเป็นอักขระของชนเผ่าหนึ่งหรือแคว้นไหนสักแคว้น”

นางลุกขึ้นนั่ง โน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหรงเยี่ย กำลังจะถอดกำไลออกให้เขา แต่นางกลับพบว่ากำไลเหมือนจะปรับขนาดโดยอัตโนมัติ ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่สามารถถอดมันออกได้

“เอ๊ะ ทำไมถอดไม่ได้?” ไป๋ชิงหลิงหมุนกำไลไปมา

หรงเยี่ยคว้าข้อมือนางแล้วพูดว่า “ขอข้าดูหน่อย”

เขายังหมุนมันกลับไปมาอีกสองสามครั้งก่อนจะขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เจ้าใสกำไลนี้เข้าไปได้อย่างไร?”

กำไลที่อยู่ตรงหน้าเขาเหมือนจะพอดีกับข้อมือของไป๋ชิงหลิงจนไม่มีที่ว่างให้ดึงออกมา

ไป๋ชิงหลิงยังสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ ก่อนที่นางจะสวมกำไลนี้ กำไลไม่ได้เล็กถึงเพียงนี้ แต่เมื่อความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัวของนาง นางก็รู้สึกว่ามันไร้สาระ

เป็นไปไม่ได้ที่กำไลนี้จะหดและขยายได้เอง ต้องเป็นเพราะไม่ได้สังเกตเห็นเมื่อสวมใส่มันเป็นแน่

ยิ่งกว่านั้น กำไลประเภทนี้มักจะเข้าง่ายถอดยาก

นางดึงมือออกจากหรงเยี่ยอย่างใจเย็นแล้วพูดว่า “ข้าแค่สวมมัน หากถอดไม่ได้ก็ช่างเถอะ มีเพียงการสวมหยกเป็นเวลานานเท่านั้นจึงจะเห็นผล เนื่องจากมันเป็นของมารดาผู้ให้กำเนิดของข้า สวม มันไว้ก็นับเป็นการรำลึกถึงได้”

“ชายาพูดถูก” หรงเยี่ยอุ้มนางมาโอบไว้ในอ้อมแขน “นอนเถอะ อย่าคิดมาก!”

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า พิงแขนหรงเยี่ย เพียงครู่หนึ่งก็หลับไป

ขณะที่นางหลับ หรงเยี่ยจับมือนางที่สวมหยกโลหิตขึ้นมาอีกครั้งแล้วตรวจดูอย่างระมัดระวัง

เขาออกจากเมืองหลวงเมื่ออายุเจ็ดขวบ ทั้งยังได้เดินทางไปยังชนเผ่าและเมืองต่างๆ มากมาย ได้เห็นอะไรมากมาย

กำไลบนมือของไป๋ชิงหลิงดูไม่เหมือนของที่มาจากแคว้นของเขาเลย

ข้อความด้านบนนี้ค่อนข้างให้ความรู้สึกคุ้นเคย

เขาจดจำรูปภาพและข้อความบนกำไลหยกโลหิตของนางไว้ในใจ จากนั้นจึงจ้องมองไป๋ชิงหลิง

ทุกวันนี้ในยามค่ำคืนเขาไม่กล้านอนเลย

เมื่อใดก็ตามที่ไป๋ชิงหลิงหลับไปภาวะถอดวิญญาณจะเข้าควบคุมสตินางได้ตลอดเวลา

แต่หรงเยี่ยไม่คาดคิดว่าหลังจากไป๋ชิงหลิงกลับมาที่จวนอ๋อง นางจะไม่สูญเสียการควบคุมหลังจากหลับไปเป็นเวลาห้าวันติดต่อกัน

ดังนั้นในคืนหนึ่งหรงเยี่ยจึงใช้ประโยชน์จากการนอนหลับของไป๋ชิงหลิงหยิบกำไลขึ้นมาดูอีกครั้ง เขารู้สึกแผ่วเบาในใจว่าการควบคุมภาวะถอดวิญญาณของไป๋ชิงหลิงเกี่ยวข้องกับหยกโลหิตประหลาดในข้อมือนาง

ในเวลานี้ไป๋ชิงหลิงพลิกตัวกอดเอวเขา หรี่ตาลงเล็กน้อย นางเหลือบมองเขา จากนั้นจึงหลับตาลงแล้วพูดว่า “หรงเยี่ยเหตุใดท่านยังตื่นอยู่?”

นางพูดอย่างง่วงงุนแล้วผล็อยหลับไปอีกครั้งก่อนหรงเยี่ยจะทันได้ตอบกลับ