ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 420

“เจ้าโต้แย้งอย่างไร้เหตุผล” พระชายาอันจวินไม่รับฟังความเห็นของคนอื่น รู้สึกว่าไป๋ชิงหลิงแค่ใช้คำพูดหลอกเธอ

เธอคิดเสมอว่า การที่ให้จวินอ๋องน้อยพักรักษาตัวอยู่ที่โรงหมอฮุ่ยหมิน ทั้งหมดเป็นเพราะความสับสนของเธอในวันนั้น

คราวนี้ไม่ว่ายังไงเธอก็จะไม่ทำผิดซ้ำอีก

“ในเมื่อไม่สามารถเปลี่ยนหมอหญิงของท่านอ๋องเฉินได้ โรงหมอของเจ้าก็ต้องมีหมอหญิงคนอื่นอีก” พระชายาอันจวินกล่าว

“งั้นก็เปลี่ยนเป็นข้าสิ” ไป๋ชิงหลิงยกมือขึ้น ทัดผมที่อยู่ข้างหูเบาๆ น้ำเสียงอ่อนโยนราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

ในทางตรงกันข้ามกลับทำให้พระชายาอันจวินรู้สึกหวาดกลัว เธอจ้องมองไป๋ชิงหลิงด้วยดวงตาที่เบิกกว้างอีกครั้ง

เวลาออกไปข้างนอกไป๋ชิงหลิงจะสวมผ้าคลุมหน้า เผยให้เห็นเพียงดวงตาที่สวยงามคู่หนึ่ง เมื่อเธอจ้องมองผู้คนเห็นได้ชัดว่าเธอดูนุ่มนวล แต่กลับมีความดุดันแฝงอยู่ ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว

พระชายาอันจวินไม่เคยคิดมาก่อนที่จะให้ไป๋ชิงหลิงไปดูแลลูกชายของตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังเป็นพระชายาของท่านอ๋องหรง ผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ไม่เหมาะสม！

“ไม่ได้” พระชายาอันจวินปฏิเสธทันที

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เสด็จอาสะใภ้ก็คงยอมรับให้เด็กฝึกสองคนที่ข้าเพิ่งรับเข้ามาไปดูแลท่านจวินอ๋องน้อย”

“อะไรนะ?” พระชายาอันจวินได้ยินคำว่า“เด็กฝึก”สองคำนี้ ความดันโลหิตก็เพิ่มสูงขึ้นอีกครั้ง “เจ้าให้เด็กฝึกสองคนไปดูแลลูกชายข้าได้อย่างไร เจ้าต้องการจะฆ่าเขาหรือ?”

“เสด็จอาสะใภ้！” ไป๋ชิงหลิงเรียกอย่างเคร่งขรึม “ท่านพูดเช่นนี้ เป็นการทำร้ายจิตใจมาก ท่านคิดว่าการฝึกหมอหญิงที่เก่งเยี่ยงข้านั้นเป็นเรื่องที่ง่ายมากหรือ ข้าเลือกหมิงฮุ่ยและอีผิงถิงจากบรรดาหมอหญิงยี่สิบกว่าคน แต่ท่านกลับจะเปลี่ยนตัวหมิงฮุ่ย ไม่กล้าใช้ข้า และดูถูกเด็กฝึกทั้งสองคน ข้าอยากถามเสด็จอาสะใภ้ว่าท่านต้องการอะไร?”

“ข้า..........” พระชายาอันจวินถูกขัดด้วยคำพูดของเธอ

ในเวลานี้ สหายของพระชายาอันจวินที่เฝ้าอยู่ด้านนอกประตู รีบวิ่งเข้ามา กระซิบที่ข้างหูของพระชายาอันจวินไม่กี่คำ

สีหน้าของพระชายาอันจวินก็เปลี่ยนทันที ไม่ทันที่จะบอกกล่าว เธอก็รีบออกไปจากโรงหมอฮุ่ยหมิน

ไป๋ชิงหลิงมองหลังของพระชายาอันจวินที่จากไป ดวงตาก็เศร้าหมองลง

ก่อนที่ป้าเซียงจะจากไป ปาดเหงื่อและพูดว่า “พระชายา โชคดีที่ท่านมาทันเวลา พระชายาอันจวินไม่ใช่คนที่น่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย”

“ป้าเซียง จำคำพูดของข้าไว้ให้ดี วันหลังถ้าใครมาสร้างปัญหาแบบนี้อีก ก็ลากตัวออกไปให้หมด” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

ป้าเซียงผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดด้วยความงุนงงว่า “พระชายาอันจวินก็ลากตัวออกไปหรือ?”

“ข้าจะรับผลที่ตามมาเอง” หลังจากพูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็นึกถึงสิ่งที่แม่นางหลี่พูดเมื่อกี้ ขมวดคิ้ว และถามว่า “เมื่อกี้เจ้าบอกว่าเมื่อวานหมิงฮุ่ยไม่ได้มาที่โรงหมอทั้งวันหรือ?”

“ใช่” ป้าเซียงตอบ

ไป๋ชิงหลิงโบกมือและพูดว่า ”เจ้าออกไปก่อน”

หลังจากพูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็หันหลังและเดินไปยังห้องที่จวินอ๋องน้อยพักรักษาตัว

เธอเปิดประตูออก ก็เห็นจวินอ๋องน้อยมองที่ประตูด้วยความไม่พอใจ

จากแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง หลังจากที่เห็นเงาของไป๋ชิงหลิง ก็ค่อยๆหม่นหมอง จากนั้นขมวดคิ้วและพูดว่า “พี่สะใภ้ ทำไมถึงเป็นท่าน?”

“ทำไม? ไป๋ชิงหลิงปิดประตู มองไปที่หมอหลวงฮั่ว แล้วพูดว่า “จวินอ๋องน้อยรู้สึกผิดหวัง ที่เห็นว่าเป็นข้าหรือ เจ้าคิดว่าคนที่เข้ามาคือใครหรือ?”

แววตาที่เต็มไปด้วยความหวังของเขา ดูก็รู้ว่าเหมือนกำลังรอใครบางคนอยู่