ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 421

ไป๋ชิงหลิงรีบวิ่งเข้าไป พยุงหยางสวี่อี้ และร้องเรียกว่า “พี่รอง”

“พี่รอง！”

“พี่รอง ข้าเอง！”

ไป๋ชิงหลิงเรียกอยู่หลายครั้ง หยางสวี่อี้ก็ไม่ตอบกลับ

เธอหันไปและเรียก “รีบพยุงเขาเข้าไป”

คนขับรถม้ารีบก้าวเข้ามา พยุงหยางสวี่อี้จากอีกด้านหนึ่ง วางเขาลงบนไม้กระดานกว้างและยาวในร้าน

ชิงอีเดินเข้ามา และถามว่า “พระชายา ต้องเตรียมอะไรบ้าง บ่าวจะไปหามาให้”

“น้ำ เจ้ารีบไปเตรียมน้ำร้อนมา” ไป๋ชิงหลิงวางหีบทางการแพทย์ลง หยิบกรรไกรออกมา และตัดเสื้อผ้าของหยางสวี่อี้

และเมื่อบาดแผลของเขาปรากฏอยู่ต่อหน้าเธอ มือที่จับกรรไกรของไป๋ชิงหลิงก็สั่นเล็กน้อย

รอยบาดแผลนี้เหมือนกับมีดเคียวที่องครักษ์เหยี่ยวดำใช้โดยเฉพาะ

และบาดแผลนี้มีพิษร้ายด้วย！

เป็นพิษที่เธอไม่สามารถรักษาได้

ไป๋ชิงหลิงทนต่อไปไม่ไหวจนสีหน้าเริ่มเปลี่ยน กำแพงความรักที่เธอร่วมสร้างกับหรงเยี่ยนั้น กำลังพังทลายลงทีละชิ้น

เธอน้ำตาคลอเบ้าขณะที่ช่วยรักษาบาดแผลให้หยางสวี่อี้ จากนั้นป้อนยาต้านพิษ และช่วยถ่ายลมปราณให้เขา

หยางสวี่อี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส แล้วสามีภรรยาสกุลหยางและตระกูลเหอล่ะ?

พวกเขาเคยได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก่อน เป็นไปได้ไหมว่าครั้งนี้.........

ไม่ ไป๋ชิงหลิงรีบสลัดความคิดแย่ๆเหล่านั้นในหัวของเธอออก ลุกยืนขึ้นและพูดว่า “ชิงอี กลับตำหนักพร้อมข้า！”

“บ่าวไม่กลับ” ชิงอีคุกเข่าลง “พระชายา ท่านให้บ่าวอยู่ที่นี่เพื่อดูแลพี่รองหยางเถอะ เขาต้องการคนคอยดูแล”

ไป๋ชิงหลิงมองนาง ยกมือขึ้นช้าๆ แล้ววางบนใบหน้าของชิงอี เช็ดน้ำตาบนแก้มของเธอและพูดว่า “เจ้าวางใจ เขาไม่ตายหรอก ถ้าหากว่าเขาตาย ข้าจะให้คนที่ทำร้ายเขาชดใช้ด้วยชีวิต”

เมื่อพูดมาถึงตอนนี้ แววตาของไป๋ชิงหลิงก็เย็นชา.......

ชิงอีเงยหน้าขึ้นมองเธอ เธอเป็นดั่งความหวังของนาง นางพยักหน้าอย่างรุนแรงและตอบกลับว่า“อืม”

น้ำตาดั่งสายฝน พร้อมเสียงสะอื้นไห้

ไป๋ชิงหลิงไม่ได้บังคับให้ชิงอีตามเธอกลับไปที่ตำหนักอ๋อง เธอหันหลังและเดินออกจากร้าน ให้ซังจวี๋กับชิงจู๋อยู่เฝ้า ส่วนเธอเดินทางกลับตำหนักโดยตรง

ทันทีที่เธอก้าวเท้าเข้าหอเป่าซิน ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กทั้งสองคนและหรงเยี่ย

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าหอเป่าซินด้วยเท้าทั้งสองข้างที่ชา เห็นว่าหรงเยี่ยใช้ไม้เท้ากำลังเดินอย่างช้าๆ และเด็กทั้งสองคนเดินวนรอบตัวเขาอย่างมีความสุข

การปรากฏตัวของเธอ ก็ไม่ได้ขัดจังหวะเสียงหัวเราะของเด็กทั้งสองคน แต่กลับทำให้เด็กทั้งสองคนดีใจมากขึ้น

จู่ๆเขาก็ไม่กล้าถามเธอว่าวันนี้ออกไปเจอกับเรื่องอะไร พบเจอกับใคร ขณะที่เขาปิดประตูห้อง ค้ำไม้เท้าค่อยๆเดินเข้าไปหาเธอ และกอดร่างของเธอจากด้านหลัง

ไป๋ชิงหลิงกำมือแน่น ระงับความโกรธในใจและถามว่า “ท่านอยากถามข้ามากใช่ไหม ว่าคราบเลือดบนแขนเสื้อมาจากไหน? วันนี้ข้าไปพบใคร?”

“ข้าไม่อยากรู้”

ทันทีที่เธอได้ยินคำพูดของหรงเยี่ย ความโกรธในใจก็ทะลักออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

เธอยกมือขึ้น ออกแรงแกะแขนที่โอบเอวเธอไว้ออก หันกลับมา ตบหน้าหรงเยี่ยเข้าอย่างจัง และพูดด้วยความโกรธว่า “สัตว์เดรัจฉาน！ ”

“เมื่อไหร่ท่านถึงจะยอมวางมือ ท่านมีความแค้นอะไรกับพวกเขา ท่านถึงต้องฆ่าพวกเขา ข้าเคยบอกท่านแล้วว่าพวกเขาช่วยชีวิตเซิงเอ๋อร์ไว้ ทำไมท่านถึงไม่ยอมรับฟัง คนอย่างท่านมีหัวใจหรือเปล่า เลือดของท่านนั้นเย็นหรือ?” ดวงตาของไป๋ชิงหลิงแดงก่ำ และทุบตีหน้าอกของหรงเยี่ยอย่างแรง

เมื่อพูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็พุ่งเข้าไป กระชากเสื้อของหรงเยี่ยออก และกัดเข้าที่หน้าอกของเขาอย่างแรง

หรงเยี่ยกัดฟันแน่น และปล่อยให้เธอกัดตัวเอง

ไม้เท้าในมือของเขาร่วงไปตั้งนานแล้ว เขากอดเธอไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง ยินยอมให้เธอกัดอย่างเต็มใจ

วินาทีต่อมา ไป๋ชิงหลิงก็พยายามผลักเขาออกด้วยสุดแรงที่มี

แรงผลักครั้งนี้ ผลักหรงเยี่ยออกได้จริงๆ

ทันใดนั้นเขาก็ล้มลงนั่งกับพื้น มือทั้งสองข้างค้ำพื้นไว้ เงยหน้ามองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา

ไป๋ชิงหลิงถือกริชไว้ในมือ และแทงไปที่เขา.........