ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 422

เขาไม่ได้หลบ ดังนั้นมีดในมือของไป๋ชิงหลิง จึงแทงเข้าที่หัวใจของเขาโดยตรง

ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ จ้องมองผู้หญิงที่อยู่ระยะใกล้อย่างตั้งใจ ปล่อยมือข้างหนึ่งที่พยุงตัวเองไว้ คว้าศีรษะของไป๋ชิงหลิง และจูบเธอ

“อือ......” ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเบิกกว้าง มือที่ถือกริชก็ค่อยๆคายออก

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะปล่อยมือ มืออีกข้างของหรงเยี่ยก็คว้าหลังมือของเธอ และช่วยเธอถือกริชไว้

การเคลื่อนไหวนี้ ทำให้ทั้งคู่ล้มลงกับพื้น

เขาพลิกตัว และใช้มือของไป๋ชิงหลิงดึงกริชออกจากร่างกายของเขา แต่ไม่ได้หยุดจูบเธอ

ไป๋ชิงหลิงพยายามดิ้นรนบิดตัวไปมา ขณะที่ดึงกริชออกจากร่างกายของเขา เลือดก็พุ่งใส่บนใบหน้าและเสื้อผ้าของเธอ เกิดเป็นคราบเลือดบริเวณกว้าง

ไม่รู้ว่าเธอเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน วางฝ่ามือลงบนใบหน้าของหรงเยี่ย ผลักเขาออกอย่างกะทันหัน และพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ปล่อยข้านะ”

“ปล่อยเจ้า ข้าเคยบอกแล้ว ชาตินี้เป็นไปไม่ได้！”

“งั้นข้าจะฆ่าท่าน” ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเปื้อนไปด้วยเลือด และลูกตาข้างขวาก็มีสีแดงเหมือนเลือด

หรงเยี่ยคว้ามือเล็กๆของเธอที่ถือกริชและพูดว่า “เจ้าสามารถฆ่าข้าได้ แต่เจ้าต้องคิดให้ดี ว่าถ้าเจ้าฆ่าข้าแล้วชีวิตนี้จะไม่มีวันเสียใจ ข้าให้เวลาเจ้าสงบสติอารมณ์สามวัน อย่าทำเรื่องที่ทำให้ตัวเองเสียใจไปชั่วชีวิต ในช่วงเวลาที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เพราะเมื่อตอนที่เจ้าร้องไห้ออกมา ก็จะไม่มีใครคอยช่วยเช็ดน้ำตาให้เจ้าอีก！”

ร่างกายของไป๋ชิงหลิงสั่นอย่างรุนแรง

คำพูดของหรงเยี่ยทำให้เธอตกใจมาก

เธอไม่แน่ใจ และไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะไม่เสียใจภายหลัง แต่ตอนนี้เธอต้องการฆ่าเขาจริงๆ

“ท่านออกไป ออกไป ข้าไม่อยากเห็นหน้าท่าน” เธอร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้

“ได้ ข้าจะออกไป！” หรงเยี่ยหยิบกริชจากมือของเธอ “ข้าช่วยเจ้าเก็บมันไว้ รอให้เจ้าคิดได้แล้ว ค่อยมาขอคืนจากข้า ถ้าเจ้าไม่มาขอคืน สามวันหลังจากนี้ข้าจะทำลายมัน ต่อไปเจ้าก็จะไม่มีโอกาสฆ่าข้าอีก”

เขาลุกขึ้น และเก็บกริชไว้ในเสื้อผ้าของเขา

ไป๋ชิงหลิงก็ลุกขึ้นนั่งและพูดว่า “เอายาถอนพิษให้ข้า”

“ข้าไม่มียาถอนพิษ” เขาหยิบไม้เท้าบนพื้น ยืนขึ้นช้าๆและพูด

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้น คุกเข่าเดิน คว้าชายเสื้อของเขาและพูดด้วยความโกรธว่า “เขาได้รับบาดเจ็บจากองครักษ์เหยี่ยวดำ และบาดแผลของหยางสวี่อี้ก็ได้รับพิษร้ายแรง ท่านจะไม่มียาถอนพิษได้อย่างไร”

“ไม่มีก็คือไม่มี” หรงเยี่ยเงยหน้าขึ้น ไม่ต้องการเห็นไป๋ชิงหลิงในสภาพเช่นนี้ “เจ้าสามารถไปถามหมอเทวดาซูได้”

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินเช่นนี้ ก็ปล่อยชายเสื้อของหรงเยี่ย ลุกขึ้น วิ่งออกจากห้อง และไปหาหมอเทวดาซู