ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 422

เขาไม่ได้หลบ ดังนั้นมีดในมือของไป๋ชิงหลิง จึงแทงเข้าที่หัวใจของเขาโดยตรง

ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ จ้องมองผู้หญิงที่อยู่ระยะใกล้อย่างตั้งใจ ปล่อยมือข้างหนึ่งที่พยุงตัวเองไว้ คว้าศีรษะของไป๋ชิงหลิง และจูบเธอ

“อือ......” ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเบิกกว้าง มือที่ถือกริชก็ค่อยๆคายออก

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะปล่อยมือ มืออีกข้างของหรงเยี่ยก็คว้าหลังมือของเธอ และช่วยเธอถือกริชไว้

การเคลื่อนไหวนี้ ทำให้ทั้งคู่ล้มลงกับพื้น

เขาพลิกตัว และใช้มือของไป๋ชิงหลิงดึงกริชออกจากร่างกายของเขา แต่ไม่ได้หยุดจูบเธอ

ไป๋ชิงหลิงพยายามดิ้นรนบิดตัวไปมา ขณะที่ดึงกริชออกจากร่างกายของเขา เลือดก็พุ่งใส่บนใบหน้าและเสื้อผ้าของเธอ เกิดเป็นคราบเลือดบริเวณกว้าง

ไม่รู้ว่าเธอเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน วางฝ่ามือลงบนใบหน้าของหรงเยี่ย ผลักเขาออกอย่างกะทันหัน และพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ปล่อยข้านะ”

“ปล่อยเจ้า ข้าเคยบอกแล้ว ชาตินี้เป็นไปไม่ได้！”

“งั้นข้าจะฆ่าท่าน” ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเปื้อนไปด้วยเลือด และลูกตาข้างขวาก็มีสีแดงเหมือนเลือด

หรงเยี่ยคว้ามือเล็กๆของเธอที่ถือกริชและพูดว่า “เจ้าสามารถฆ่าข้าได้ แต่เจ้าต้องคิดให้ดี ว่าถ้าเจ้าฆ่าข้าแล้วชีวิตนี้จะไม่มีวันเสียใจ ข้าให้เวลาเจ้าสงบสติอารมณ์สามวัน อย่าทำเรื่องที่ทำให้ตัวเองเสียใจไปชั่วชีวิต ในช่วงเวลาที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เพราะเมื่อตอนที่เจ้าร้องไห้ออกมา ก็จะไม่มีใครคอยช่วยเช็ดน้ำตาให้เจ้าอีก！”

ร่างกายของไป๋ชิงหลิงสั่นอย่างรุนแรง

คำพูดของหรงเยี่ยทำให้เธอตกใจมาก

เธอไม่แน่ใจ และไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะไม่เสียใจภายหลัง แต่ตอนนี้เธอต้องการฆ่าเขาจริงๆ

“ท่านออกไป ออกไป ข้าไม่อยากเห็นหน้าท่าน” เธอร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้

“ได้ ข้าจะออกไป！” หรงเยี่ยหยิบกริชจากมือของเธอ “ข้าช่วยเจ้าเก็บมันไว้ รอให้เจ้าคิดได้แล้ว ค่อยมาขอคืนจากข้า ถ้าเจ้าไม่มาขอคืน สามวันหลังจากนี้ข้าจะทำลายมัน ต่อไปเจ้าก็จะไม่มีโอกาสฆ่าข้าอีก”

เขาลุกขึ้น และเก็บกริชไว้ในเสื้อผ้าของเขา

ไป๋ชิงหลิงก็ลุกขึ้นนั่งและพูดว่า “เอายาถอนพิษให้ข้า”

“ข้าไม่มียาถอนพิษ” เขาหยิบไม้เท้าบนพื้น ยืนขึ้นช้าๆและพูด

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้น คุกเข่าเดิน คว้าชายเสื้อของเขาและพูดด้วยความโกรธว่า “เขาได้รับบาดเจ็บจากองครักษ์เหยี่ยวดำ และบาดแผลของหยางสวี่อี้ก็ได้รับพิษร้ายแรง ท่านจะไม่มียาถอนพิษได้อย่างไร”

“ไม่มีก็คือไม่มี” หรงเยี่ยเงยหน้าขึ้น ไม่ต้องการเห็นไป๋ชิงหลิงในสภาพเช่นนี้ “เจ้าสามารถไปถามหมอเทวดาซูได้”

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินเช่นนี้ ก็ปล่อยชายเสื้อของหรงเยี่ย ลุกขึ้น วิ่งออกจากห้อง และไปหาหมอเทวดาซู

“ข้ามีคนไข้ที่บาดเจ็บอยู่ในมือ เขาถูกพิษซืออินที่ร้ายแรง ข้าอยากขอร้องให้หมอเทวดาซูช่วยข้าถอนพิษ”

“พิษซืออิน?” เมื่อหมอเทวดาซูได้ยินสามคำนี้ เขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ “นี่คือพิษของความเย็นที่ร้ายแรงมาก ผู้ถูกพิษ หากพิษแทรกซึมเข้าไปในกระดูก ทวยเทพก็ยากที่จะช่วยชีวิตได้ คนไข้ที่พระชายาเอ่ยถึงนั้นได้รับพิษมาเป็นเวลานานแค่ไหนแล้ว”

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วและพูดว่า “บาดแผลเป็นสีม่วง และเลือดที่ไหลออกมาก็เหมือนหนอง”

“ถ้าเช่นนั้นก็ถูกพิษมาเป็นเวลาสองชั่วโมงครึ่งแล้ว หากผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง พิษก็จะแทรกซึมเข้าไปในกระดูก คนๆนี้จะต้องตายอย่างแน่นอน” หมอเทวดาซูยกมือขึ้นลูบเคราสีขาวของเขา และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “แต่ต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งในการปรุงยาถอนพิษ เขาไม่สามารถรอถึงเวลานั้นได้แน่ ทางออกเดียวในตอนนี้คือสู้กับพิษด้วยพิษ”

“สู้กับพิษด้วยพิษ! ” ไป๋ชิงหลิงถามกลับ “ต้องทำอย่างไร?”

“เลือดกู่รวมอยู่ในร่างกายมนุษย์ ดูดซึมเลือดและน้ำในร่างกายมนุษย์เพื่อดำรงชีวิต หากในร่างกายของบุคคลนั้นมีพิษร้ายแรง เลือดกู่จะยิ่งชอบมาก สามารถใช้เลือดกู่พื่อระงับพิษซืออินของบุคคลนี้ได้ชั่วคราว แต่ความเสี่ยงสูงมาก” หลังจากหมอเทวดาซูพูดจบ เขาก็ขมวดคิ้วแน่น

เขาเคยช่วยคนอื่นถอนพิษด้วยวิธีนี้ แต่สุดท้ายคนๆนั้นก็ไม่สามารถทนได้ และเสียเลือดมากจนเสียชีวิต

แม้ว่าไป๋ชิงหลิงจะมีเซลล์เลือดอยู่ในมือ แต่ก็รับประกันไม่ได้ว่าอีกฝ่ายจะปลอดภัย

แต่ไป๋ชิงหลิงตอบตกลงทันที เธอพูดว่า “หมอเทวดาซู ข้าสามารถยื้อเวลาได้ ท่านช่วยข้าปรุงยาถอนพิษ”

หมอเทวดาซูเงยหน้าขึ้นมองเธอ และพูดอย่างจริงจังว่า “พระชายา วิธีนี้มีความเสี่ยง เลือดกู่ก็เป็นราชาแห่งพิษ พลาดช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการถอนพิษกู่ ก็จะถอนพิษเลือดกู่ได้ยาก ทุกๆคืนพระจันทร์เต็มดวงเลือดกู่จะกัดกินหัวใจของคน เจ็บปวดสุดจะทน จนกระทั่งเลือดในหัวใจของบุคคลนั้นถูกดูดจนหมด”

เลือดในหัวใจถูกดูดจนหมด ลมหายใจค่อยๆลดลง ดวงวิญญาณหลุดลอย