ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 428

ก่อนที่นางจะปิดประตู แม่นมซั่งมาถึงทันเวลา นางห้ามปรามไป๋ชิงหลิงจากพฤติกรรมผิดปกติ “พระชายา แม่นางชิงอีจากไปแล้ว จะเป็นการดีกว่าถ้ารีบจัดการฝังนาง……”

“ปัง！”ก่อนที่แม่นมซั่งจะพูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็ปิดประตูอย่างแรง

ล็อกกลอนประตู แล้วหันกลับไปที่โต๊ะผ่าตัด

นางเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบเครื่องมือผ่าออกมา หยิบมีดผ่าตัดออกมา และกรีดหน้าอกของชิงอี

เลือดสดกระฉูดออกมาจากรูเลือดทันที และเมื่อมีดผ่าตัดเปิดหน้าอกของนางจนสุด อวัยวะภายในที่เปื้อนเลือดก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตานาง

หัวใจ ปอด ม้าม กระเพาะอาหาร แม้กระทั่งลำไส้ใหญ่และลำไส้เล็กล้วนได้รับบาดเจ็บสาหัส

ระดับของการบาดเจ็บแบบนี้ สามารถทำให้ผู้คนเสียชีวิตได้ในทันที แต่ชิงอีคลานจากตรอกพลัมกลับมายังจวนอ๋อง จนคลานมาถึงหน้านาง

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเบิกกว้าง และช่วยชิงอีเย็บอวัยวะภายในที่แตกออกทีละชิ้น จากนั้นจึงรักษาร่างกายของนางจนเสร็จ

สุดท้ายคือการรักษาแผลเป็นบนใบหน้าของนาง

หลังจากแต่งหน้าแล้ว บาดแผลบนใบหน้าของนางก็ไม่ชัดเจน ชิงอียังคงเป็นชิงอีคนเดิม แต่วิญญาณของนางกลับไปสู่ยมโลก

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ?

ทำไมเจ้าถึงใจร้ายกับนางถึงเพียงนี้ ?

ด้วยเรื่องต่าง ๆ ที่พัฒนาเช่นนี้ ไป๋ชิงหลิงจึงสูญเสียความมั่นใจในตัวหรงเยี่ย

นางนั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างหมดหนทาง จ้องมองไปที่ร่างของชิงอีด้วยความงุนงง และไร้ซึ่งความคิดใด ๆ

จากนั้นนางก็นึกถึงหยางสวี่อี้……

ชิงอีถูกลอบสังหาร และหยางสวี่อี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส ด้วยทักษะของอิงอู่ จะฆ่าหยางสวี่อี้ในตอนนี้ น่าจะใช้เวลาไม่กี่นาที

แต่แม้ว่าความหวังในการอยู่รอดของยางสวี่อี้จะริบหรี่ แต่อย่างน้อยนางก็ต้องกลับไปเก็บศพของเขา เพื่อให้ชิงอีสามารถจากไปได้อย่างสงบ

นางลุกขึ้นเดินไปที่ประตู และเมื่อนางเปิดประตูนางเห็นแม่นมซั่งยืนอยู่ข้างนอก ด้วยสีหน้ากังวล

“พระชายา ท่านอยู่ในนั้นมาสองชั่วโมงแล้ว ไม่แม้แต่จะดื่มน้ำเลย พรุ่งนี้เจ้าจะมีชีวิตรอดได้อย่างไร เมื่อต้องไปที่สุสานจักรวรรดิเพื่อสักการะอดีตฮองเฮาผู้ล่วงลับ” แม่นมซั่งต้องการพูดอะไรบางอย่างเพื่อปลอบใจนาง แต่สุดท้ายนางก็ไม่กล้าพูดอะไร

ชิงอีคือคนที่อยู่เคียงข้างนาง แม้ว่าจะเป็นแมวหรือสุนัข หลังจากอยู่ด้วยกันเป็นเวลานานก็ล้วนมีความรู้สึกผูกพันกัน

ยิ่งไปกว่านั้น นางซึ่งอยู่กับชิงอีเพียงครึ่งปี เมื่อเห็นการตายอันน่าสลดใจของชิงอี ก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ

เป็นหญิงสาวที่ดีมากคนหนึ่ง

ไป๋ชิงหลิงยกมือขึ้นประคองประตู โดยไม่ได้แสดงสีหน้ามากนัก “ถ้าเช่นนั้นแม่นมได้โปรดทำโจ๊กให้ข้าถ้วยหนึ่ง และเอาไปไว้หอเป่าซินแล้วกัน”

“เอ๋” ดวงตาของแม่นมซั่งเป็นประกายมื่อนางได้ยินสิ่งนี้ และสีหน้าของนางก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย : “หม่อมฉันจะไปเตรียม พระชายารีบกลับตำหนักเพื่อพักผ่อนเถิด พรุ่งนี้พระนางจะต้องอยู่ในสุสานจักรพรรดิทั้งวัน จะเหนื่อยมาก

“อืม！” มือของไป๋ชิงหลิงค่อยๆ เลื่อนออกจากแผงประตู และก็ตอบกลับอย่างอ่อนแรง

แม่นมซั่งชำเลืองมอง แต่ไม่กล้าพูดอะไรอีก นางจึงหันหลังและออกจากเรือน

ไป๋ชิงหลิงมองดูยามค่ำคืน และรู้สึกสับสนกับทางข้างหน้า

ลี่ว์อีถูกนางทิ้งไว้ที่หุบเขาเซียนไหล

จื่ออีเพราะเป็นภาวะสมองเสื่อม ไม่รู้ไปอยู่ที่ใด

ชิงอีตายแล้ว !

นางสัญญากับทั้งสามว่า เมื่อพวกนางพบคนรักแล้ว นางจะเตรียมสินสอดทองหมั้นมากมายให้แก่พวกนาง และส่งพวกนางแต่งงานออกไปอย่างงดงาม

ก็เห็นว่าประตูใหญ่ของร้านไม่ได้เปิด

มีรอยเลือดสองรอยที่ทั้งสองด้านของประตู ซึ่งน่าจะเป็นชิงอีทิ้งไว้ตอนที่จากมา

ที่ทางเข้าของร้านค้าแผงลอย มีเลือดจำนวนมาก ซึ่งไหลจากประตูไปยังเรือนหลัง

ฉากนั้นน่าตกใจเป็นอย่างมาก

เพียงแค่มองไปที่คราบเลือดที่ลากกออกมาบนพื้น ไป๋ชิงหลิงก็สามารถจินตนาการได้ว่า ในเวลานั้นชิงอีจะเจ็บปวดมากเพียงใด

นางคงอยากกลับมาขอความช่วยเหลือจากข้า

เพียงแต่นางไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้

ไป๋ชิงหลิงอดทนต่อความเจ็บปวดในใจ เดินไปที่เรือนหลังทีละก้าว จนมาถึงห้องที่หยางสวี่อี้อยู่ และยื่นมือออกไปเปิดประตู

แน่นอน……

ทันทีที่ประตูเปิด ไป๋ชิงหลิงรู้สึกเย็นสันหลัง

นางหันศีรษะไปมองโดยไม่รู้ตัว แต่ก่อนที่นางจะเห็นการเคลื่อนไหวใด ๆ อย่างชัดเจน ร่างของนางถูกคลุมด้วยกระสอบสีดำ……

กลางดึก ยามโฉ่ว

คนรับใช้ทั้งหมดของจวนอ๋องหรง ออกตามหาไป๋ชิงหลิงที่หายไป

#ยามโฉ่ว (ช่วงเวลาตีหนึ่งถึงตีสาม)