ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 429

พ่อบ้านฉีเดินไปที่หอเป่าซินอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาก้าวเข้าไปในบริเวณหอเป่าซิน แม่นมซั่งซึ่งยืนอยู่ใต้ชายคาเพื่อรอ ข่าว หันกลับมาและถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง ? หาเจอไหม？”

“ไม่เจอ” พ่อบ้านฉีขมวดคิ้วพูด “คนสุดท้ายที่ได้พบพระชายาคือหมอเทวดาซู แต่หมอเทวดาซูรู้เพียงว่า วันนี้พระชายาได้รับผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บมาคนหนึ่ง และคนจากจวนอ๋องของเราไปถามที่โรงหมอฮุ่ยหมิน หลังจากที่พระชายาเสด็จไปที่โรงหมอฮุ่ยหมินเมื่อเช้านี้ และไม่กลับมาอีกเลย”

“แล้วทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่ปกติปกป้องพระชายาล่ะ？” แม่นมซั่งถามอย่างกังวล

“ไม่มีข่าวเช่นกัน” พ่อบ้านฉีตอบ

“ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำเก่งกาจมากขนาดนั้น จะไม่มีข่าวคราวได้อย่างไร ถ้ามีอะไรผิดพลาดในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ ฝ่าบาทจะทรงตำหนิอย่างแน่นอน หากเกิดอะไรขึ้นกับพระชายา ท่านอ๋องจะอยู่ได้อย่างไร ” ยิ่งแม่นมซั่งพูดเท่าไหร่ก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น ดวงตาของนางเป็นกังวล

ในวันนี้ท่านอ๋องถูกลอบสังหาร

ชิงอีถูกฆ่าตาย

พระชายาหายตัวไป

เหตุการณ์ทั้งสามนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกว่า น่าจะเกี่ยวข้องกัน

ในเวลานี้ คนจากจวนอ๋องมารายงาน “พ่อบ้านฉี ท่านอ๋องกลับจวนมาแล้ว”

พ่อบ้านฉีและแม่นมซั่งมองหน้ากัน ทั้งคู่กลั้นหายใจและเดินออกไป

อิงซาผลักหรงเยี่ย และรีบกลับมายังหอเป่าซิน

ก่อนที่พ่อบ้านฉีและแม่นมซั่งจะเดินเข้ามา พวกเขาก้มศีรษะลง และทำความเคารพหรงเยี่ย

หรงเยี่ยถามว่า “พระชายาเตรียมตัวพร้อมหรือยัง？”

ทั้งสองเงยหน้าขึ้นและมองหน้ากัน และในที่สุดก็ตระหนักว่า ข่าวของทหารองครักษ์เหยี่ยวดำไม่ทั่วถึง

เมื่อเห็นว่าการแสดงออกของทั้งสองแปลก ๆ หรงเยี่ยก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและถามว่า “พระชายาอยู่ที่ไหน？”

พ่อบ้านฉีเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและตอบว่า “พระชายา……หายไปขอรับ……”

อิงซาตกตะลึง และมองไปที่พ่อบ้านฉีทันที

หรงเยี่ยเรียกทหารองครักษ์เหยี่ยวดำทันที

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำคนหนึ่งรีบมาหาเขา

หรงเยี่ยสั่งด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “ตรวจสอบ！”

“ขอรับ！”เมื่อทหารองครักษ์เหยี่ยวดำได้รับคำสั่ง ก็ลุกขึ้นและออกไป

。”

ทันทีที่องครักษ์เหยี่ยวดำจากไป ทหารรักษาประตูก็มาส่งข้อความ “ท่านอ๋อง ขบวนของฝ่าบาทออกจากวังแล้วขอรับ”

“ข้ารู้แล้ว” หรงเยี่ยโบกมือของเขา และให้หทารรักษาประตูออกไป เขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่คนรับใช้รอบตัวเขา และพูดว่า “คนที่จะไปสุสานของจักรพรรดิก็ไปตามปกติ คนอื่นที่อยู่จวนอ๋อง ถ้าพระชายากลับมาแล้ว ให้รีบส่งคนไปบอกข้าทันที”

“ขอรับ” เหล่าคนรับใช้ในจวนอ๋องตอบพร้อมกัน

เขาไม่ได้รับไป๋ชิงหลิง ดังนั้นเขาจึงออกจากจวนอ๋องทันที และเมื่อเขามาถึงประตูตะวันออก เขาก็เข้าร่วมขบวนของจักรพรรดิเหยาพอดี

ขบวนไปยังสุสานจักรพรรดินั้นยาวมาก เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เหล่าข้าราชการล้วนไม่มีใครได้หยุด เพราะมีบางขบวนเข้าร่วมกลางทางและต้องหยุดเดิน

ดังนั้น ในขณะนี้จึงไม่มีใครรู้ว่าพระชายาหรงไม่ได้อยู่ในขบวน

เมื่อมาถึงสุสานจักรพรรดิ ท้องฟ้าก็สว่างเล็กน้อย

ทหารรักษาพระองค์ องครักษ์ลับจักรพรรดิ และทหารองครักษ์เหยี่ยวดำของหรงเยี่ยเข้าไปในสุสานของจักรพรรดิทันที เพื่อปกป้องอันตรายที่ซ่อนอยู่ทั้งหมด

จักรพรรดิเหยาและฮองเฮาอู่ลงจากรถม้าด้วยกัน

หรงเยี่ยทำหน้าบูดบึ้ง โดยไม่มีคำอธิบายใด ๆ

ไม่มาก็คือไม่มา

หากต้องการสัญญา เขาจะทำสัญญาด้วยกันกับนาง

สิ่งที่เขาต้องการยืนยันตอนนี้ คือไป๋ชิงหลิงปลอดภัยหรือไม่

ผู้ชายคนนั้น……จะโจมตีนางหรือไม่

จักรพรรดิเหยาไม่รอคำอธิบายของหรงเยี่ย และความโกรธของเขาก็รุนแรงยิ่งขึ้น “ดูเหมือนว่านางจะไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา แล้วนางจะยังมีคุณสมบัติอะไรที่จะเป็นพระชายาหรง……”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา จิตใจของเหล่าข้าราชการทุกคนก็ตื่นตัวทันที และแม้แต่หัวใจของเสิ่นโหรวเม่ยก็เต้นแรงเช่นกัน

ฝ่าบาทหมายความว่าอย่างไร หรือว่าต้องการปลดพระชายาหรง？

มีคนไม่พอใจไป๋ชิงหลิงมานานแล้ว และหวังว่าเรื่องนี้จะจบลงด้วยปัญหา

เมื่อหลงเยี่ยได้ยินคำพูดเหล่านี้ เปลือกตาของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย ขมวดคิ้วและพูดว่า “มันเป็นความผิดของลูกเอง เสด็จพ่อต้องการระบายความโกรธ ก็ระบายความโกรธใส่ลูก หลังจากผ่านวันนี้ไปแล้ว ลูกจะอธิบายให้พระองค์ฟัง ”

“อธิบาย คำอธิบายอะไร ? นางไม่ได้มาในวันครบรอบการเสียชีวิตของมารดาผู้ให้กำเนิดของเจ้า นางมีคุณสมบัติอะไรที่จะเป็นสะใภ้ของราชวงศ์ นาง……”

“ตูม！”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดัง ขัดจังหวะคำพูดของจักรพรรดิเหยา

และเมื่อเสียงนี้ตกลงมา พื้นดินก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงสองสามครั้ง

เมื่อทุกอย่างสงบลง ทุกคนเงยหน้าขึ้น และมองไปข้างหลังจักรพรรดิเหยา สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ……