ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 431

พวกเขาเคยต่อสู้กับท่านแม่ทัพคนนี้ที่แคว้นฉี และเขาเป็นคนป่าเถื่อนและนิสัยโหดเหี้ยม ขณะเดียวกัน เขายังเป็นองค์รัชทายาทที่ถูกเนรเทศจากแคว้นฉีอีกด้วย

ไม่มีใครเข้าใจความกระตือรือร้นในการฟื้นฟูประเทศของเขา ดังนั้นครั้งนี้เขาจึงเตรียมการมามากพอ ที่จะไม่ปล่อยให้ตัวเองล้มเหลว

สำหรับองค์รัชทายาทที่ถูกเนรเทศแล้ว ไป๋ชิงหลิงเป็นเครื่องมือต่อรองที่ใหญ่ที่สุดของเขา

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำกำเคียวในมือแน่น และไม่ถอยกลับ

อ๋องหรงตะโกนอย่างเย็นชา “ถอยกลับ”

“นายท่าน !” อิงซาไม่แนะนำ

“ถอนตัว!” อ๋องหรงตะโกนอีกครั้ง

พวกทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่ยืนอยู่บนสุสาน รีบลงมาบนพื้นทันที

หยางสวี่อี้ยิ้มมุมปากของเขาด้วยความพึงพอใจและพูดว่า “เจ้ารักอาเสวี่ยมากจริง ๆ อาเสวี่ยไม่ได้แต่งงานถูกคนแล้ว ไม่ว่านางจะแทงเจ้ากี่ครั้ง เจ้าก็ยังเป็นคนเดิมสำหรับนาง一"

“อย่าเรียกข้าว่าอาเสวี่ย” ไป๋ชิงหลิงซึ่งลอยอยู่ในอากาศ ตำหนิด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้ารู้สึกสะอิดสะเอียน”

หยางสวี่อี้เงยหน้าขึ้นมองนาง มุมปากของเขาค่อยๆ จมลง และพูดว่า “เป็นเพราะข้าฆ่าชิงอีหรือ？”

“เจ้าไม่สมควรพูดถึงชิงอีอีกต่อไป” ไป๋ชิงหลิงจับเชือกที่มัดมือสองข้างของตัวเองไว้แน่น และพูดคำต่อคำ “ชิงอี...มอบใจให้ผิดคน！”

หยางสวี่อี้หัวเราะ “ฮ่าฮ่า” สองสามครั้ง

เขายกมือขึ้นแล้วพูดว่า “อาเสวี่ย เจ้าใจดีมาก ข้าเพิ่งฆ่าชิงอีและอาจิ แต่คนที่อยู่ข้างหมอนของเจ้า ล้างตระกูลของข้าด้วยเลือด และยังเผาบ้านของข้า ทำให้ข้าไร้ที่อยู่อาศัย น้องชายของข้าก่อนที่เขาจะเสียชีวิตอายุเท่ากับลูกชายของเจ้า เขาถูกกองทหารม้าเหล็กของอ๋องหรงกระทืบเป็นชิ้นเนื้อ เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาบอกข้าว่าข้าไม่คู่ควร ใครกันที่เป็นคนทำให้ข้าเป็นอย่างนี้！”

“เขาเอง……” หยางสวี่อี้เริ่มไม่พอใจมากขึ้น เมื่อเขาพูดสองคำนี้ เขาชี้ไปที่อ๋องหรงด้านล่าง และตะโกนอย่างควบคุมไม่ได้“ก่อนที่ท่านแม่ของข้าจะตาย ยังตั้งครรภ์ได้หกเดือน แต่กลับต้องถูกทรมานจนตาย……”

“เจ้าถามเขาดู ว่าทำเรื่องไร้ศีลยธรรมกับท่านแม่ของข้าอย่างไรบ้าง” หลังจากที่หยางสวี่อี้พูดจบ น้ำตาก็ไหลอาบใบหน้าของเขา ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรงจากคำพูดที่รุนแรงของเขา

แต่ประสบการณ์ที่เลวร้ายของเขา กลับทำให้ไป๋ชิงหลิงไม่สามารถกระตุ้นความสงสารในใจได้

และสิ่งที่ทำให้ไป๋ชิงหลิงตกใจยิ่งกว่าคือ อาจิก็ถูกเขาฆ่าเช่นกัน

แล้วคนตระกูลหยางล่ะ?

“อาจิ...เจ้าเป็นคนฆ่า” เสียงของไป๋ชิงหลิงสั่นอย่างเห็นได้ชัด และถามด้วยความไม่เชื่อ

หยางสวี่อี้พูดอย่างตรงไปตรงมา “ใช่ ข้าฆ่า ก่อนที่ฉันจะมาเมืองหลวงพร้อมกับตระกูลหยาง ก็ได้ซุ่มโจมตีหลายครั้ง คนในตระกูลหยางรวมถึงอาจิได้รับบาดเจ็บ ล้วนเป็นแผนของข้า และตราอาญาสิทธิ์ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่ข้ามีทั้งหมดนั้น มันแค่ของปลอมที่ข้าทำขึ้นเอง”

“เจ้า……” เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวใจของนางแทบสลาย

“ตกลง！”

“ไม่！”ทันทีที่อ๋องหรงตอบว่า “ตกลง” เสียงไป๋ชิงหลิงก็เสียงดัง

และจักรพรรดิเหยาซึ่งยืนอยู่หน้าประตูสุสานจักรพรรดิก็ส่งเสียงดังด้วยความโกรธ “อ๋องหรง เจ้าลูกเนรคุณ นางเป็นเสด็จแม่ของเจ้า”

อ๋องหรงขมวดคิ้ว ไม่กล้ามองจักรพรรดิเหยา เขาจับที่เท้าแขนของรถเข็นแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง และพูดว่า “เสด็จพ่อ เสด็จแม่สิ้นพระชนม์แล้ว”

“เจ้าหุบปาก！” จักรพรรดิเหยาพูดด้วยความโกรธจนคอแดง “จับอ๋องหรงไว้ และพาเขากลับไปขังไว้ที่จวน หากพระชายาหรงเสียสละ ข้าจะให้ตำแหน่งเกียรติยศแก่นาง ปกป้องเลี้ยงดูบุตรทั้งสองคนของนางไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้าและให้จิ่งหลินเป็นกษัตริย์”

“นางไม่ต้องการชื่อปลอมเหล่านี้” ทันใดนั้นอ๋องหรงก็เงยหน้าขึ้น และมองไปยังจักรพรรดิเหยา

และทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่อยู่ข้างหลังเขาก็รีบเดินไปข้างหน้าอ๋องหรง และเผชิญหน้ากับองครักษ์ลับจักรพรรดิที่มาถึง

ฮองเฮาอู่ช่วยไทเฮาออกมา และเมื่อเห็นเหตุการณ์เบื้องหน้า องค์ไทเฮาก็แทบจะเป็นลม

นางพยุงตัวเอง จับมือของฮองเฮาอู่แน่น และพูดหยุด: "พวกเจ้าสองพ่อลูกจะทำอะไรกัน? ต่อหน้าบรรพบุรุษ ถือดาบต่อสู้กัน ฝ่าบาท……”

“เสด็จแม่ ข้าสามารถเชื่อฟังท่านทุกอย่าง แต่ครั้งนี้ ข้าไม่สามารถฟังท่านอีกต่อไป ไม่มีใครสามารถพรากร่างของฉุ๋นเอ๋อร์ไปได้ ไม่ว่าใครก็ไม่คู่ควร และบุตรชายผู้ให้กำเนิดของฉุ๋นเอ๋อร์ที่อยู่เคียงข้าง พฤติกรรมของเขาไร้มารยาท ไม่เคารพ และไม่ซื่อสัตย์ ถ้าเขากล้าก้าวเข้าไปในสุสานจักรพรรดิแม้แต่ก้าวเดียว... ข้าจะตัดความสัมพันธ์พ่อลูกกับเขา！”