ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 431

พวกเขาเคยต่อสู้กับท่านแม่ทัพคนนี้ที่แคว้นฉี และเขาเป็นคนป่าเถื่อนและนิสัยโหดเหี้ยม ขณะเดียวกัน เขายังเป็นองค์รัชทายาทที่ถูกเนรเทศจากแคว้นฉีอีกด้วย

ไม่มีใครเข้าใจความกระตือรือร้นในการฟื้นฟูประเทศของเขา ดังนั้นครั้งนี้เขาจึงเตรียมการมามากพอ ที่จะไม่ปล่อยให้ตัวเองล้มเหลว

สำหรับองค์รัชทายาทที่ถูกเนรเทศแล้ว ไป๋ชิงหลิงเป็นเครื่องมือต่อรองที่ใหญ่ที่สุดของเขา

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำกำเคียวในมือแน่น และไม่ถอยกลับ

อ๋องหรงตะโกนอย่างเย็นชา “ถอยกลับ”

“นายท่าน !” อิงซาไม่แนะนำ

“ถอนตัว!” อ๋องหรงตะโกนอีกครั้ง

พวกทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่ยืนอยู่บนสุสาน รีบลงมาบนพื้นทันที

หยางสวี่อี้ยิ้มมุมปากของเขาด้วยความพึงพอใจและพูดว่า “เจ้ารักอาเสวี่ยมากจริง ๆ อาเสวี่ยไม่ได้แต่งงานถูกคนแล้ว ไม่ว่านางจะแทงเจ้ากี่ครั้ง เจ้าก็ยังเป็นคนเดิมสำหรับนาง一"

“อย่าเรียกข้าว่าอาเสวี่ย” ไป๋ชิงหลิงซึ่งลอยอยู่ในอากาศ ตำหนิด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้ารู้สึกสะอิดสะเอียน”

หยางสวี่อี้เงยหน้าขึ้นมองนาง มุมปากของเขาค่อยๆ จมลง และพูดว่า “เป็นเพราะข้าฆ่าชิงอีหรือ？”

“เจ้าไม่สมควรพูดถึงชิงอีอีกต่อไป” ไป๋ชิงหลิงจับเชือกที่มัดมือสองข้างของตัวเองไว้แน่น และพูดคำต่อคำ “ชิงอี...มอบใจให้ผิดคน！”

หยางสวี่อี้หัวเราะ “ฮ่าฮ่า” สองสามครั้ง

เขายกมือขึ้นแล้วพูดว่า “อาเสวี่ย เจ้าใจดีมาก ข้าเพิ่งฆ่าชิงอีและอาจิ แต่คนที่อยู่ข้างหมอนของเจ้า ล้างตระกูลของข้าด้วยเลือด และยังเผาบ้านของข้า ทำให้ข้าไร้ที่อยู่อาศัย น้องชายของข้าก่อนที่เขาจะเสียชีวิตอายุเท่ากับลูกชายของเจ้า เขาถูกกองทหารม้าเหล็กของอ๋องหรงกระทืบเป็นชิ้นเนื้อ เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาบอกข้าว่าข้าไม่คู่ควร ใครกันที่เป็นคนทำให้ข้าเป็นอย่างนี้！”

“เขาเอง……” หยางสวี่อี้เริ่มไม่พอใจมากขึ้น เมื่อเขาพูดสองคำนี้ เขาชี้ไปที่อ๋องหรงด้านล่าง และตะโกนอย่างควบคุมไม่ได้“ก่อนที่ท่านแม่ของข้าจะตาย ยังตั้งครรภ์ได้หกเดือน แต่กลับต้องถูกทรมานจนตาย……”

“เจ้าถามเขาดู ว่าทำเรื่องไร้ศีลยธรรมกับท่านแม่ของข้าอย่างไรบ้าง” หลังจากที่หยางสวี่อี้พูดจบ น้ำตาก็ไหลอาบใบหน้าของเขา ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรงจากคำพูดที่รุนแรงของเขา

แต่ประสบการณ์ที่เลวร้ายของเขา กลับทำให้ไป๋ชิงหลิงไม่สามารถกระตุ้นความสงสารในใจได้

และสิ่งที่ทำให้ไป๋ชิงหลิงตกใจยิ่งกว่าคือ อาจิก็ถูกเขาฆ่าเช่นกัน

แล้วคนตระกูลหยางล่ะ?

“อาจิ...เจ้าเป็นคนฆ่า” เสียงของไป๋ชิงหลิงสั่นอย่างเห็นได้ชัด และถามด้วยความไม่เชื่อ

หยางสวี่อี้พูดอย่างตรงไปตรงมา “ใช่ ข้าฆ่า ก่อนที่ฉันจะมาเมืองหลวงพร้อมกับตระกูลหยาง ก็ได้ซุ่มโจมตีหลายครั้ง คนในตระกูลหยางรวมถึงอาจิได้รับบาดเจ็บ ล้วนเป็นแผนของข้า และตราอาญาสิทธิ์ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่ข้ามีทั้งหมดนั้น มันแค่ของปลอมที่ข้าทำขึ้นเอง”

“เจ้า……” เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวใจของนางแทบสลาย