ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 433

“จิ่งหลิน!” ดวงตาของฉุ๋ยฮองเฮาแสบทรวง น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมาจากดวงตาของนางช้า ๆ หัวใจของนางรัดเน้นขึ้น

ไป๋ชงเซิงถูกคนอุ้มไว้อยู่ตลอด ทางไม่สามารถออกมาจากด้านในของสุสานจักรพรรดิได้

หรงจิ่งหลินรู้ว่านางเองก็เป็นห่วงเขาเหมือนกัน

เขาพยายามดิ้นรนอย่างสุดชีวิต ร้องไห้ออกมา “เสด็จย่า ท่านรีบบอกเสด็จปู่ว่าอย่าสังหารเสด็จแม่ของข้าเลย อย่าสังหารเสด็จแม่ จิ่งหลินและน้องสาวมีแม่เพียงคนเดียว หากเสด็จแม่จากไป พวกข้าก็จะกลายเป็นเด็กกำพร้าแม่”

“หลินเอ๋อร์” หลังจากฮองเฮาอู่ได้ยินเช่นนั้นนางก็แทบจะสำลัก จ้องมองไปยังเด็กที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา

หลังจากนั้นก็หันไปมองด้านในของสุสานจักรพรรดิ จ้องมองทหารของทั้งสองฝ่ายที่กำลังเผชิญหน้ากัน

พวกเขาคือสองพ่อลูกที่กำลังเผชิญหน้ากันอยู่

เหตุใดสถานการณ์ถึงได้กลายเป็นเช่นนี้

เขาบ้าไปแล้วงั้นหรือ แม้แต่ลูกของตนเองก็ไม่ยอมปล่อย

ดวงตาของฮองเฮาอู่จมลง ยื่นมือออกไปผลักองครักษ์ที่อยู่ด้านข้าง จากนั้นก็หยิบดาบที่อยู่ตรงเอวขององครักษ์ พุ่งตรงออกไปหาจักรพรรดิเหยา

และดาบในมือของนางได้เฉียดผ่านร่างของจักรพรรดิเหยา พุ่งขึ้นไปยังลำคอ และแตะอยู่ที่คอของเขา......

ลมหายใจของคนตระกูลอู่เต็มไปด้วยความตกตะลึง จิตใจของพวกเขาล้มเหลวชั่วขณะ

เหลือไว้เพียงประโยคเดียว “ฮองเฮาคิดจะทำอะไร?”

“ถอยไป!” ฮองเฮาอู่ตะคอกใส่เหล่าองครักษ์ลับจักรพรรดิ

จักรพรรดิเหยาได้สติกลับคืนมา ก้มลงมาดูดาบที่อยู่ตรงลำคอ เขารู้สึกโกรธจนแทบบ้า “ฮองเฮา เจ้ากล้าทำเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร!”

“ท่านพี่จากไปแล้ว นำคนตายมาแลกกับแม่ของจิ่งหลินที่ยังมีชีวิตอยู่ เหตุใดจะแลกกันไม่ได้ หัวใจของท่านเยือกเย็นถึงเพียงนั้นเชียวหรือ? ไม่ได้ยินเสียงร่ำไห้ของเด็ก ท่านอยากฝังลูกและหลานชายของท่านลงไปพร้อมกับท่านพี่เลยอย่างนั้นหรือ ท่านรีบสั่งให้องครักษ์ลับจักรพรรดิออกไป สั่งให้ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำนำร่างของท่านพี่ไป!”

“ฮองเฮา!” จักรพรรดิเหยาคำรามด้วยความโกรธ หลังจากนั้นก็ยกมือขึ้น บีบข้อมือของฮองเฮาอู่ไว้ ผลักแขนของนางออกไปด้านข้าง จากนั้นก็แย่งดาบในมือของนางทันที

และในตอนนั้นเอง ร่างเงาสีม่วงที่เหมือนกับวิญญาณก็พุ่งเข้าไปในประตูใหญ่ของสุสานจักรพรรดิ......

“อ๋องหรงเข้าไปแล้ว” จู่ ๆ ขุนนางผู้หนึ่งก็ตะโกนออกมา

จักรพรรดิเหยากัดฟันแน่น ผลักฮองเฮาอู่ออกไปอย่างรุนแรง จากนั้นหันพุ่งตรงไปยังด้านในของสุสานจักรพรรดิ

แต่หลังจากที่เขาก้าวไปได้เพียงสองสามก้าว ฮองเฮาอู่ก็เข้ามารั้งเขาไว้จากด้านหลัง กอดร่างกายของเขาไว้ ทำให้เขาเคลื่อนไหวได้ช้าลง

จักรพรรดิเหยาหันกลับมาพร้อมกับเสียงตะโกน “ฮองเฮา ปล่อยข้า”

“จะไม่ปล่อยใช่หรือไม่?” สติของจักรพรรดิเหยากำลังจะถูกความโกรธกลืนกิน ในสายตาของเขามีเพียงแค่ฉุ๋ยฮองเฮาเท่านั้น และจะต้องนำศพของนางกลับมาให้ได้

แต่หรงเยี่ยนั้นเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ออกมาจากสุสานจักรพรรดิ

อ้อมแขนของเขาโอบกอดร่างของหญิงงามที่สวมชุดสีขาว

ในตอนที่จักรพรรดิเหยาเห็นผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา หน้าอกของเขาอัดแน่นไปด้วยความโกรธ เขาคำรามออกมาด้วยท่าทางดุร้าย “หรงเยี่ย นางคือเสด็จแม่ของเจ้า”

หรงเยี่ยไม่สนใจ เดินออกมาจากประตูใหญ่ทั้งแบบนั้น

จักรพรรดิเหยาเห็นเช่นนี้ เขาออกคำสั่งออกมาด้วยความร้อนใจ “เสิ่นหรูเหลียน ชิงร่างของฉุ๋ยฮองเฮากลับมา ต่อให้ต้องสังหารอ๋องหรงก็ตาม”

ร่างกายของฮองเฮาอู่ที่อยู่ด้านหลังสั่นไหวเล็กน้อย กอดแขนทั้งสองข้างของจักรพรรดิเหยาไว้แน่น ดวงตาคู่นั้นของนางกลายเป็นสีแดงเนื่องจากความหวาดกลัว