ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 434

ลูกธนูที่เหมือนกับห่าฝนหยุดลงในพริบตา หรงเยี่ยเองก็หายเข้าไปในส่วนลึกของป่า จักรพรรดิเหยาสั่งให้องครักษ์ลับจักรพรรดิและเสิ่นหรูเหลียนไล่ตามศพของฉุ๋ยฮองเฮาไป

หลวนอี๋ยกร่างของฮองเฮาอู่ขึ้นมา ร้องไห้อย่างสิ้นหวัง “เสด็จพ่อ เสด็จแม่ตายแล้ว!”

อะไรนะ?

เนื่องจากเรื่องของฉุ๋ยฮองเฮา จักรพรรดิเหยาจึงเสียสติอย่างรุนแรง ร่างกายของเขาสั่นไหว

เสียงร้องไห้ของหลวนอี๋ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของเขา “เหตุใดท่านต้องสังหารเสด็จแม่ เป็นเพราะฉุ๋ยฮองเฮางั้นหรือ ท่านสามารถสังหารคนทั่วทั้งใต้หล้าเพียงเพราะฉุ๋ยฮองเฮาคนเดียวได้อย่างนั้นหรือ......”

จักรพรรดิเหยาหันหลังกลับมาและมองไปที่หลวนอี๋

เวลานี้เขาถึงพบว่ามีเลือดจำนวนมากไหลออกมาจากปากของฮองเฮาอู่ ทำให้ชุดสีขาวที่นางสวมใส่เปียกชุ่ม ราวกับการตายของฉุ๋ยฮองเฮาในตอนนั้น

นางหลับตาทั้งสองข้าง ในอ้อมแขนของหลวนอี๋ ไร้ซึ่งการเคลื่อนไหว

จักรพรรดิเหยาปล่อยดาบที่อยู่ในมือของเขาทันที รีบวิ่งมาทางฮองเฮาอู่

ในตอนที่เขาเข้ามาตรงหน้าของนาง เขายื่นมือออกมารับร่างของฮองเฮาอู่จากอ้อมแขนของหลวนอี๋ จากนั้นตะโกนออกมาดังลั่น “หมอหลวง หมอหลวง......”

หมอหลวงจ้าวคุกเข่าอยู่หน้าเขา ก้มตัวลงพร้อมกล่าวว่า “ฝ่าบาท ฮองเฮาเหนียงเหนียงบาดเจ็บรุนแรง เวลานี้นางได้จากไปแล้ว”

“เป็นไปไม่ได้!” จักรพรรดิเหยายื่นมือออกมา จับคอเสื้อของหมอหลวงจ้าว ยกร่างของเขาขึ้น กล่าวด้วยใบหน้าอันดุร้าย “ข้าก็แค่ผลักนางเพียงเล็กน้อยเท่านั้น นางจะตายได้อย่างไร”

“ฝ่าบาท!” หัวใจของหมอหลวงจ้าวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่เขาก็ยังคงพูดความจริงออกมา “อวัยวะภายในของฮองเฮาเหนียงเหนียงแหลกสลาย ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากภายใน ประกอบกับอาการกระดูกสันหลังหัก ศีรษะด้านหลังของนางถูกเจาะเข้าไปยังสมองที่อยู่ภายใน เหนียงเหนียงจากไปตั้งนานแล้ว!”

“ไร้ประโยชน์” จักรพรรดิเหยาโยกร่างของหมอหลวงจ้าวออกไปอย่างรุนแรง ก้มหน้ามองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขน วางมือไว้บนด้านหลังศีรษะของนาง จากนั้นก็ดึงปิ่นปักผมที่อยู่ด้านหลังออกจากกะโหลกศีรษะของนาง

ปิ่นปักผมปักเข้าไปในศีรษะของนางประมาณสามส่วน มันเปียกชุ่มไปด้วยเลือด

ในตอนที่หลวนอี๋เห็นปิ่นปักผม นางก็ร้องไห้ออกมาอย่างสุดหัวใจ “เสด็จแม่......”

นางร้องไห้และคลานอยู่บนร่างของฮองเฮาอู่ มันเป็นการร้องไห้ที่สุดแสนจะขมขื่น

ทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างพากันคุกเข่า

จักรพรรดิเหยาเขย่าร่างของฮองเฮาอู่ เขาไม่อาจยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นได้

เห็นกันอยู่ว่าเขาเพียงแค่ผลักนางออกไปเบา ๆ เท่านั้น

เหตุใดเรื่องราวถึงเป็นเช่นนี้ได้?

เวลานี้สมองของเขาเต็มไปด้วยความว่างเปล่า

ฉุ๋นเอ๋อร์จากเขาไปแล้ว

ยู่เอ๋อร์เองก็จากเขาไปแล้วเช่นกัน

หลังจากนี้เขาก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ลำพัง!

ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของผู้ใด?

“หลานเฉินเฟิง!” ดวงตาของจักรพรรดิเหยาเต็มไปด้วยความอาฆาต

หยางเฉิงเย่ถือบุหรี่ไว้ในมือ ผงกหัวพร้อมตอบว่า “ใช่”

คำว่า “ใช่” สำหรับฉุ๋ยฮองเฮาแล้ว มันเหมือนกับมีดที่กรีดลงบนหัวใจของนาง ทำให้เลือดจำนวนมากไหลออกมา

นางตกตะลึงเป็นเวลานาน สุดท้ายก็ยังไม่ได้สติ หลายปีที่ผ่านมา หลายปีที่ผ่านมานางสาบานว่าจะปกป้องผู้มีพระคุณของพวกเขา แต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงเรื่องตลก

เพื่อพวกเขาแล้ว นางยอมทะเลาะกับหรงเยี่ยจนแตกหัก ไม่เชื่อในตัวเขา โกรธเขา แม้กระทั่งมีความคิดที่จะสังหารเขา แต่ทั้งหมดมีเพียงแค่นางเท่านั้นที่คิดไปเอง ส่วนพวกเขาก็แค่แอบหัวเราะเยาะนาง

ไป๋ชิงหลิงหัวเราะออกมาโดยไม่ตั้งใจ น้ำตาของนางไหลริน ความเจ็บปวดและความเกลียดชังในหัวใจรวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อน กลายเป็นมีดเล่มใหญ่ ผ่าหัวใจของนางออกเป็นสองส่วน ปล่อยให้นางโชกไปด้วยเลือด

สุดท้ายร่างกายของนางสั่นอย่างรุนแรง มือทั้งสองข้างกำแน่น ดวงตาเบิกกว้าง จองไปที่คนของตระกูลหยางซึ่งอยู่ด้านหน้า “พวกเจ้าเห็นข้าเป็นแค่หมากตัวหนึ่ง”

คนของตระกูลหยางเงียบลงอีกครั้ง

และคนที่ตอบคำถามของนางก็คือหยางสวี่อี้ “ตอนแรกที่ช่วยเจ้า มันเป็นเพียงการช่วยเหลือเจ้าและเด็กคนนั้น ต่อมาเจ้าเข้าไปในเมืองหลวง มีความสัมพันธ์ที่ดีกับอ๋องหรง ข้าจึงจงใจปล่อยข่าว ให้เข้าสืบหาเรื่องระหว่างเจ้ากับพวกเรา”

“ดังนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น ทุกอย่างล้วนอยู่ในการควบคุมของเจ้า!” ดวงตาคู่นั้นของไป๋ชิงหลิงกลายเป็นสีแดง มันเต็มไปด้วยความเย็นชา ในตอนที่นางถามออกมา นางกัดฟันและจ้องมองไปที่หยางสวี่อี้

หยางสวี่อี้ที่เห็นใบหน้านั้นของนาง เขารู้สึกว่ามันเป็นใบหน้าที่งดงามเป็นอย่างมาก

ในตอนที่เขาออกมาจากเมืองหลวง เขาทำให้ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงกลับมาเป็นเหมือนเดิม

มีผู้ชายคนไหนบ้างในโลกใบนี้ที่ไม่ชอบผู้หญิงที่งดงาม