ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 435

แม้แต่เขายังหวั่นไหว นับประสาอะไรกับอ๋องหรง

“ผู้หญิงที่เขาสนใจมีน้อยมาก เมื่อผู้หญิงที่ถูกใจของเขาต้องมาเผชิญหน้ากับความตาย และอาเสวี่ยก็เป็นผู้มีชีวิตรอดแต่เพียงผู้เดียว ข้าคิดว่าเขาจึงอาจหวั่นไหวกับเจ้า ดังนั้น......ข้าจึงรอโอกาสมาโดยตลอด” หยางสวี่อี้กล่าวออกมาโดยไม่ปิดบัง บอกความจริงกับนางอย่างตรงไปตรงมา

ไป๋ชิงหลิงคุกเข่าข้างหนึ่งไว้บนเตียง ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ

ในตอนนั้นมือทั้งสองข้างของนางถูกรั้งเอาไว้ด้วยโซ่เหล็ก

นางเดินตรงไปยังหยางสวี่อี้ ตะคอกออกมาด้วยเสียงอันแหบแห้ง “เพื่อทำลายความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับอ๋องหรง เจ้าไม่สนใจว่าตนเองจะบาดเจ็บหรือล้มตาย หลอกได้แม้กระทั่งความตายของเด็ก ทำให้ข้าสงสัยในตัวอ๋องหรง จากนั้นเจ้ายังสังหารชิงอี สิ่งที่พวกเจ้าทำลงไป มีอีกมากมายแค่ไหนที่ข้ายังไม่รับรู้”

ในตอนที่นางพูดประโยคสุดท้ายออกมา ร่างกายของนางก็สั่นไปมาอยู่สองสามครั้ง

มีอาการวิงเวียนศีรษะอย่างรุนแรง

หยางสวี่อี้ก้าวไปด้านหน้า ยื่นมือออกไปจับด้านหลังของนางไว้เพื่อพยุงร่างของนาง

และในตอนที่ไป๋ชิงหลิงทรงตัวได้ นางใช้ข้อศอกของนางกระแทกเพื่อสลัดเขาออกไปอย่างรุนแรง “อย่ามาแตะต้องตัวข้า”

หยางสวี่อี้ถอยหลังมาสองสามก้าว “อาเสวี่ย เจ้านอนลงไปเถิด ตอนนั้นร่างกายของเจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัส บาดเจ็บถึงรากฐาน เวลานี้เพิ่งจะหยุดจากการเดินทางไกล ร่างกายของเจ้าคงจะอ่อนแอมากแล้ว”

“เจ้าหยุดเสแสร้งได้แล้ว” ไป๋ชิงหลิงตวาดออกมาด้วยความโกรธ หลังจากนั้นก็พุ่งชนเขาอย่างแรง

แต่หยางสวี่อี้เป็นคนที่ฝึกวรยุทธ์ การเคลื่อนไหวของนาง เขาไม่จำเป็นต้องขยับหรือเคลื่อนไหวแต่อย่างใด ตรงกันข้าม ร่างกายของนางกลับไปที่เตียง นั่งลงอยู่บนนั้นอย่างรุนแรง

คนของตระกูลเก๋อรู้สึกสงสารนาง ไม่อาจปกปิดความจริงในอดีตได้ “อาเสวี่ย ตอนนั้นองค์รัชทายาทเป็นคนช่วยเจ้า ไม่ใช่พวกข้า ในตอนที่เจ้าบาดเจ็บสาหัส ฝ่าบาทพาเจ้าไปยังเกาะเซียนซานเพื่อตามหาหมอเทวดา เพื่อทำการรักษาให้เจ้า และที่ข้าให้นมแก่องค์หญิงเซิง นั่นเป็นเพราะองค์รัชทายาทขอให้พวกเราเป็นแม่นมให้องค์หญิงเซิง พวกเราไม่ใช่ผู้มีพระคุณของเจ้า คนที่ช่วยเจ้าไว้คือองค์รัชทายาท”

ในตอนที่ไป๋ชิงหลิงได้ยินความจริงของเรื่องราวอีกครั้ง นางก็ไม่ได้กระสับกระส่ายหรือตกใจเหมือนก่อนหน้านี้

ในตอนที่หยางสวี่อี้ออกมาจากสุสานจักรพรรดิ ฉุ๋ยฮองเฮาก็พอจะเดาได้ เบื้องหลังของชายผู้นี้ปกปิดความลับไว้มากมาย วางแผนและโกหกนางอีกหลาย ๆ เรื่อง

นางนั่งอยู่ด้านข้างเตียงไม้ มองมาที่หยางสวี่อี้อย่างเฉยเมย ถามกลับมาว่า “เวลานี้พวกเราทั้งสองก็ไม่ติดค้างอะไรกันแล้ว”

“แม่นางเสวี่ย ขอโทษที่พวกข้าทำร้ายเจ้า หลอกใช้เจ้า แต่......พวกเราเองก็มีเหตุผลบางอย่างที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้เช่นกัน” หยางอู๋ชื่อกล่าวออกมา

นางหันกลับไปมองหยางเฉิงเย่และภรรยาของเขา “พวกเราคือคนของแคว้นฉี พวกเราแบกรับความแค้นเลือด และอ๋องหรง เขาสังหารลูกของข้าไปสองคน ครอบครัวของพวกข้าไม่เหลือแล้ว คนในแคว้นหรงต่างกล่าวว่า ขอแค่คนของแคว้นฉียอมจำนน พวกเขาก็จะปฏิบัติกับพวกเราอย่างเท่าเทียม แต่ในความเป็นจริงมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น......”

คนของตระกูลเก๋อก็อุ้มเด็กออกไป

และสิ่งที่ไป๋ชิงหลิงพูดกับพวกเขา มันสร้างความสับสนเป็นอย่างมาก

ไม่ใช่ว่านางไม่เห็นใจพวกเขา แต่หลังจากที่ถูกหยางสวี่อี้หักหลังและหลอกใช้ นางก็ไม่กล้าหลงเชื่อคนพวกนี้ง่าย ๆ อีกต่อไป......

หยางสวี่อี้หยุดอยู่ตรงหน้านาง ยกมือขึ้นเพื่อหวีผมของนางเบา ๆ และพูดว่า “อาเสวี่ย เจ้าไม่จำเป็นต้องสนใจคำพูดของพวกเขา สิ่งที่สูญเสียคือเลือดเนื้อของพวกเขา ไม่ใช่เจ้า”

“ข้าควรเรียกเจ้าว่าอย่างไร?” ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้น กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น “ฝ่าบาท หยางคาย หรือว่าหยางสวี่อี้ เจ้ามีกี่ใบหน้ากันแน่ และเจ้าต้องการศพของฉุ๋ยฮองเฮาไปเพื่อสิ่งใด?”

หยางสวี่อี้ดึงมือของเขากลับมา ก้าวถอยกลับไปด้านหลัง “เจ้าเรียกข้าว่าพี่รองเถอะ”

“เขาตายไปแล้ว!” ไป๋ชิงหลิงมองไปที่เขาอีกครั้ง “บนโลกใบนี้ไม่มีคนที่ชื่อหยางสวี่อี้อยู่อีกต่อไป”

หยางสวี่อี้ได้ยินเช่นนั้น เขาไม่ได้รู้เจ็บปวดแต่อย่างใด “เจอกันครั้งหน้า ข้าจะบอกเจ้าว่าข้าเป็นใครกันแน่ รักษาตัวด้วย ชิงหลิง!”