ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 436

หลังจากพูดจบ หยางสวี่อี้ก็หันหลังกลับและเดินออกจากบ้านไม้พร้อมปิดประตูบ้านไม้อย่างเบามือ......

ในตอนที่หยางสวี่อี้ปิดประตูบ้าน ไป๋ชิงหลิงก็เริ่มได้กลิ่นอะไรแปลก ๆ เมื่อนางได้ตอบสนอง นางก็หมดสติไปแล้ว

เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง นางก็ไม่ได้อยู่ในบ้านไม้หลังนั้นแล้ว

ด้านหน้าของนางคือต้นไม้โบราณสูงตระหง่าน แสงจันทร์สาดส่องลงมา ราวกับสายน้ำไหลในเวลากลางคืน

มีเสียงน้ำไหลในลำธารดังมาจากด้านข้าง นางรีบลุกขึ้นในทันใด ผมสีดำที่อยู่บนศีรษะของนางก็กระจายไปทั่วใบหน้า

นางเห็นว่าไม่ไกลจากนางมีลำธารอยู่สายหนึ่ง

ชายในชุดสีม่วงเข้มนั่งอยู่บนก้อนหิน เขาหันหลังให้นาง และกำลังทำความสะอาดบาดแผลที่หัวไหล่ของเขา

เมื่อนางลุกขึ้นยืน ชายผู้นั้นก็หยุดการเคลื่อนไหวของเขา ยกเสื้อขึ้นมาปกปิดบาดแผลอย่างรวดเร็ว หันกลับและมองมาที่นาง......

ไป๋ชิงหลิงคิดว่าตัวเองตาฝาด นางจึงนำมือขึ้นมาขยี้ตา

และชายที่นั่งอยู่บนโขดหินในตอนแรกก็ค่อย ๆ เดินเข้ามาหานาง

เขาคุกเข่าลง นำถุงน้ำในมือมอบให้นางพร้อมกล่าวว่า “พระชายา ฟื้นแล้วงั้นหรือ!”

คนที่เรียกนางก็คือ หรงเยี่ย

นางกำหมดและชกไปที่หน้าอกของเขาพร้อมกับด้วยความโกรธ “เสด็จแม่อยู่ที่ไหน?”

ใบหน้าของหรงเยี่ยซีดขาวเล็กน้อย ร่างกายของเขาสั่นไหว ไม่ได้ตอบคำถามดังกล่าว

ไป๋ชิงหลิงรีบพุ่งเข้าไป คว้าเสื้อของเขาไว้และกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เสียดแทงหัวใจ “ในสุสานจักรพรรดิ ต่อให้เสร็จพ่อจะยิงธนูใส่ข้า หรือว่าหยางสวี่อี้ต้องการชีวิตของข้า ข้าล้วนไม่โกรธ หรือไม่เกลียดเจ้า แต่เจ้า......เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าทำให้ข้ากลายเป็นคนบาป ข้ายอมตายเสียดีกว่า......ดีกว่าที่จะให้นำศพของแม่เจ้าแลกกับชีวิตของข้า พวกเราไม่อาจกลับไปได้อีกแล้ว......”

นางทรุดตัวลงพร้อมกับทุบไหล่ของเขาขณะพูดออกมา

นางเกลียดเขาเป็นอย่างมาก แต่เกลียดตัวเองมากกว่า

คนที่นางไม่อาจเผชิญหน้าไม่ใช่จักรพรรดิเหยาหรือว่าหรงเยี่ย แต่เป็นตัวของนางเอง!

นางเกินจะเยียวยาถึงเพียงนี้ แต่เขาก็ยังปกป้องนางด้วยชีวิต......

นางจะต้องทำอย่างไรถึงจะสามารถเติมเต็มความเจ็บปวดและบาดแผลที่เกิดขึ้นในชีวิตครั้งนี้ได้

เขากุมมือทั้งสองข้างของนางไว้ กอดนางไว้ในอ้อมแขน “ข้าไม่เคยคิดว่าจะกลับไป!”

“เจ้า......” ร่างกายของนางสั่นเทา ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความไม่เข้าใจ

ในตอนนี้ หรงเยี่ยพูดออกมาว่า “ข้าวางแผนให้ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำพาตัวลูกทั้งสองคนของพวกเราออกมา พวกเราจะอาศัยอยู่ในเยี่ยนหนาน”

“เจ้าคิดจะทำอะไร?” ไป๋ชิงหลิงผลักเขาออกไปอีกครั้ง

การผลักครั้งนี้ ทำให้นางสัมผัสได้ถึงเลือดที่ไหลออกมาจากร่างกายของเขา

นางรีบดึงมือกลับมาทันที มองลงไปบนฝ่ามือของนาง เลือดไหลลงมาทั่วนิ้วทั้งห้าของนาง

“เจ้าบาดเจ็บ” ไป๋ชิงหลิงถามออกมาด้วยความเป็นห่วง “บาดเจ็บตรงไหน ให้ข้าดูหน่อย!”

“ไม่ได้อันตรายถึงชีวิต ข้าสามารถ......”