ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 438

เมื่อหลวนอี๋มาถึง ทำให้ความคิดและสติของจักรพรรดิเหยากลับคืนมา

เขาเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเขาเย็นชาและน่ากลัว พูดกับหลวนอี๋ด้วยความอดทนที่มีน้อยกว่าปกติ “ใครอนุญาตให้เจ้าพูดกับข้าเช่นนี้”

หลวนอี๋ยืนอยู่ในห้องโถงใหญ่ ร้องไห้จนดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ “เสด็จแม่ไม่อยากใช้ชีวิตหลังความตายอยู่ในโลงน้ำแข็ง ทุกครั้งที่นางไปกราบไหว้เสด็จแม่ฉุ๋ย นางมักจะกระซิบข้างหูข้า เสด็จแม่ฉุ๋ยจะหนาวหรือไม่ เสด็จแม่กล่าวว่า นางกลัวหนาว หากวันหนึ่งนางจากไปแล้ว ก็ให้เผาร่างของนางเสีย นางชอบที่จะออกไปดูโลกภายนอกมากกว่า”

“หุบปาก!” จักรพรรดิเหยาตะคอกออกมา หลังจากนั้นก็หยิบถ้วยชาซึ่งอยู่ด้านข้างขว้างปาลงพื้นอย่างแรง

หลวนอี๋ตกใจเป็นอย่างมาก ถอยไปด้านหลังสองสามก้าว น้ำตาของนางยังคงไหลออกมา มองถ้วยชาที่แตกสลายเหล่านั้นด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับกล่าวว่า “นั่นคือสิ่งที่เสด็จแม่ใช้อยู่เป็นประจำ”

ร่างกายของจักรพรรดิเหยาแข็งทื่อ ก้มลงไปมองเศษซากที่แตกสลายอยู่บนพื้น จากนั้นก็หยิบถ้วยที่อยู่ด้านข้างอีกใบหนึ่งขึ้นมา

นั่นคือถ้วยที่เขาใช้เป็นประจำในตอนที่มายังตำหนักเฟิ่งหลวน

ในตอนที่เขายกถ้วยนี้ขึ้นมา ฝ่ามือของเขาสั่นไหวเล็กน้อย

หานยู่......

“เจ้าออกไปก่อน ข้าอยากอยู่คนเดียว” เสียงของจักรพรรดิเหยาไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความอบอุ่น

จู่ ๆ หลวนอี๋ก็คุกเข่าลง

จักรพรรดิเหยาเงยหน้ามองนางด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดจนแสนจะทน “หลวนอี๋ ข้าไม่มีอารมณ์”

“เวลานี้ข้าเข้าใจอารมณ์ของพี่เจ็ดในตอนนั้นแล้ว” จู่ ๆ หลวนอี๋ก็เยือกเย็นขึ้นมาในทันใด ดวงตาที่แดงก่ำทั้งสองข้างของนางเบิกกว้าง จ้องมองมาที่จักรพรรดิเหยา

หลังจากเสด็จแม่ของนางจากไป นางก็ไร้ครอบครัว

เหมือนกับพี่เจ็ดในตอนนั้น......

นางกลายเป็นคนที่ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครรัก เสด็จพ่อเป็นเพียงแค่คำเรียกเท่านั้น ชายที่นั่งอยู่ตรงนั้น เป็นแค่จักรพรรดิที่โหดเหี้ยมและเย็นชา

จักรพรรดิเหยาขมวดคิ้ว จ้องมองไปยังคนที่คุกเข่าอยู่ในห้องโถง ในใจของเขาไร้ซึ่งความรู้สึก......

หลวนอี๋เห็นการแสดงออกบนใบหน้าของเขา รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก

น้ำตาไหลออกมาเต็มใบหน้าของนาง แต่นางยังคงฝืนยิ้มออกมา “เสด็จแม่ฉุ๋ยจากไปเพราะเสด็จพ่อ หรือพูดอีกอย่างก็คือ เสด็จพ่อเป็นคนสังหารนาง และในวันที่เสด็จแม่อยู่ในสุสานจักรพรรดิ นางไม่จำเป็นต้องตาย แต่เพื่อปกป้องร่างของเสด็จแม่ฉุ๋ย เสด็จพ่อสังหารเสด็จแม่อย่างไร้ความปรานี เวลานี้เสด็จพ่อนั่งอยู่บนบัลลังก์และกำลังตำหนิลูกอยู่ ท่านเคยคิดถึงเรื่องที่ท่านปฏิบัติกับพี่เจ็ดในปีนั้นหรือไม่......”

“หลวนอี๋!” จักรพรรดิเหยากำถ้วยในมือของเขาไว้แน่น

จากนั้นก็ได้ยินเสียง “แกร๊ก” ถ้วยชาในมือของเขากลายเป็นผุยผง

เขาตวาดออกมาอย่างเยือกเย็น “ออกไป!”

“ข้าจะไม่ไปไหน หากวันนี้เสด็จพ่อไม่ยอมฝังร่างของเสด็จแม่ ข้าก็จะนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ลุกไปไหน ข้าไม่อยากให้เสด็จแม่เป็นเหมือนเสด็จแม่ฉุ๋ย ด้วยเหตุผลบางอย่าง หลังจากตายไปแล้วกลับถูกผู้อื่นขโมยร่างของนางออกไป”

“เข้ามา!” จักรพรรดิเหยาโกรธขึ้นมาทันที เขายืนขึ้นและตะคอกออกมาด้วยความโกรธ

“ท่านจากไปแล้ว หลวนอี๋จะทำเช่นไรต่อไป?” นางกอดเศษถ้วยชาไว้ในทรวงอก ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แมวดำตัวหนึ่งก็กระโดดลงมาจากด้านบน เดินมาอยู่ตรงหน้าของหลวนอี๋ ยกเท้าของมันขึ้นและแตะศีรษะของนางเบา ๆ

หลวนอี๋เงยหน้าขึ้น มองแมวดำตัวนั้น ยื่นมือออกไปอุ้มแมวดำขึ้นมา “เป่าลี่ว์ เจ้ามาได้อย่างไร?”

แมวดำตัวนี้เป็นลูกแมวที่หรงเยี่ยสั่งให้ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำหามาใหม่ หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งเดือน ลูกแมวก็เริ่มเติบโตขึ้น มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะกระโดดลงมาจากกำแพงหรือหลังคา

ในตอนที่หลวนอี๋อุ้มมันขึ้นมา แมวดำตัวน้อยก็ชูคอขึ้น ใช้เท้าของมันสะกิดจดหมายที่ผูกอยู่ตรงคอของมัน

หลวนอี๋ผงะเล็กน้อย ยื่นมือออกไปหยิบจดหมายแผ่นนั้นมาอ่าน

มันถูกเขียนด้วยอักษรที่งดงามและเรียบง่าย： เสด็จน้า ท่านยังมีข้าและจิ่งหลิน เสด็จพ่อและเสด็จแม่!

ตอนแรกหลวนอี๋ก็ระงับความรู้สึกของนางไว้ได้แล้ว แต่เวลานี้นางก็หลั่งน้ำตาออกมาอีกครั้ง......

เรื่องที่องค์หญิงถูกขังไว้ในตำหนักเฟิ่งหลวนเพื่อไว้ทุกข์แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว

ไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยที่กำลังเดินทางไปยังหุบเขาเซียนไหลเองก็รู้เรื่องนี้

เมื่อถึงเมืองเล็ก ๆ หรงเยี่ยก็พาไป๋ชิงหลิงไปยังโรงเตี๊ยม