ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 446

ดวงตาของหรงเยี่ยดูผิดหวัง พอได้ยินคำพูดจากด้านหลังของเขา จากนั้นเขาก็จับคอของเธอและผลักไปข้างหน้า

“อ๊าก!” เสียงร้องดังขึ้นทันที

คอของฟางปู๋เว่ยนั้นถูกหรงเยี่ยบีบแรงมาก หลังของเธอถูกกดอยู่บนหิน ทำให้เกิดความเจ็บปวดทันที

เธอยกมือจับข้อมือของหรงเยี่ยทันที "อ๊ากกก" พร้อมกับกรีดร้อง

ไป๋ชิงหลิงตกใจมาก และเดินไปคว้ามือของหรงเยี่ย "หรงเยี่ย..."

“ข้าไม่ชอบฆ่าใครตามอำเภอใจ แต่ข้าต้องการให้เจ้ารู้ไว้ว่า ผู้หญิงของข้าใครอย่าแตะ ไม่อย่างนั้น….”

ความแข็งแกร่งของแขนเขามันรู้สึกว่าแข็งแรงมากขึ้น ทำให้ฟางปู๋เว่ยไม่สามารถร้องออกมาได้อีก

เริ่มมีกลิ่นอายของลมหายใจแห่งความตายโชยออกมา

ระหว่างที่ฟางปู๋เว่ยกำลังลิ้มรสความตายนั้น มือที่คอค่อยๆ ปล่อยออก จากนั้นก็วางไว้บนไหล่ของเธอ

จากนั้นได้ยินเสียง "พรึบ"

ฟางปู๋เว่ยร้องอีกครั้ง จากนั้นก็ล้มลงกับพื้น จับไหล่ที่ที่หรงเยี่ยและตะโกนว่า "ฆาตกร ฆาตกร..."

“เมื่อกี้...ผู้ชายคนนี้เรียกตัวเองว่าข้างั้นเหรอ....” มีผู้ชายคนหนึ่งตั้งคำถาม

ทุกคนให้ความสนใจทันที

หรงเยี่ยเรียกตัวเองว่า "ข้า"

พอไป๋ชิงหลิงสังเกตเห็นว่าทุกคนสงสัยในการเรียกตัวเองของหรงเยี่ย หัวใจรู้สึกสั่นเล็กน้อย

ยิ่งพวกเขาเปิดโปร่งมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้ดึงดูดเสิ่นหรูเหลียนได้ง่ายขึ้น

แถมยังมีหลานเฉินเฟิงอีกด้วย

แต่คนพวกนี้ไม่รู้เลยว่าท่านอ๋องหรงที่ต้องการช่วยพระชายาหรง เขาต้องแย่งแม่ของตัวเองออกจากสุสานจักรพรรดิ

ปกติไป๋หมิงฮุ่ยไม่รู้เรื่องนี้ แถมยังพูดออกมาได้มั่นใจว่า "พวกเขาก็คือท่านอ๋องหรงและพระชายาหรง"

ทุกคนอึ้งและพากันอ้าปากค้าง...

“ได้ยินมาพระชายาหรงเป็นหมอปีศาจ งั้นที่ก่อนหน้านั้นหมอไป๋ที่พวกเราเห็นกันก็....”

"แพทย์หญิงคนใหม่ของไทเฮามีนามว่าไป๋"

ชื่อไป๋ หมอหญิงไป๋ที่อยู่ในวังกับหมอหญิงไป๋ที่พวกเขารู้จักไม่ใช่คนคนเดียวกัน

เพราะว่าพวกเขารู้ หมอหญิงไป๋ที่เข้าเฝ้าไทเฮาเธอแต่งงานกับหรงเยี่ย และพระชายาที่แต่งกับหรงเยี่ยก็คือธิดาผีหมอปีศาจที่มีชื่อเสียง

“ให้ตายเถอะ” ในเวลานั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งดึงสติตัวเองกลับมาได้ “ธิดาผีที่เราตามหามาโดยตลอด มันอยู่ตรงหน้านี้เอง แต่พวกเราไม่รู้อะไรเลย”

ฟางปู๋เว่ยที่นั่งอยู่บนพื้นนั้นตัวสั่นไปหมด

อะไรที่เรียกว่าความเจ็บปวดนั้นได้หายไป เหลือแต่เพียงหมอผีที่อยู่ในหัว

ในวงการแพทย์เธอไม่เคยให้เกียรติเลย ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง