ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 447

“พระชายาทำตามความสามารถก็พอ อย่าให้ร่างกายเหนื่อยจนเกินไป” ดวงตาของอ๋องหรงจับจ้องไปที่ท้องน้อยของนาง

ไป๋ชิงหลิงสัมผัสหน้าท้องแบนราบของนางโดยไม่รู้ตัว และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้ารู้จักร่างกายของตัวเอง และข้าจะดูแลบุตรของเรา โดยให้ความสำคัญกับร่างกายเป็นอันดับแรก”

“อืม！” อ๋องหรงพยักหน้า

ไป๋ชิงหลิงหยิบยาให้เขา และหลังจากที่เขารับ จากนั้นไปหาสวี่โหย่วไฉลูกชายคนเล็กของฟางปู๋เว่ย

เมื่อนางอยู่ต่อหน้าอ๋องหรง หยิบเครื่องมือบางอย่างออกมาจากที่ว่าง โดยชิ้นหนึ่งแปะบนสมองของสวี่โหย่วไฉอีกชิ้นแปะไว้ที่หัวใจของเขา และอีกชิ้นแปะไว้ที่ช่องท้องของเขา

หน้าจอเครื่องมือแสดงให้เห็นว่าลูกชายของซู่โหยวฉายมีลิ่มเลือดในสมอง และก้อนเลือดมีขนาดค่อนข้างใหญ่ และยากที่จะหาย

มีทางเดียวคือต้องลองผ่าตัดดู !

อย่างไรก็ตามการผ่าตัดสมองใช้เวลานาน และต้องอาศัยความร่วมมือจากนาง และปัจจัยเสี่ยงก็สูงมากเช่นกัน

นางและอ๋องหรงใช้เวลาส่วนใหญ่ในหมู่บ้านตระกูลเฉิน และคาดว่าเสิ่นหรูเหลียนอาจไล่ตามมาถึง ก่อนการผ่าตัดจะเสร็จสิ้น

ให้ตายเถอะ ชายคนนี้เซ้าซี้มากจริง ๆ

“สมองเขามีปัญหาอะไรหรือเปล่า？”ทันใดนั้นอ๋องหรงก็ถามขึ้น

เมื่อไป๋ชิงหลิงหันหน้าไป ก็เห็นอ๋องหรงจ้องไปที่จอเครื่องเล็กตรงหน้านาง

นางตกใจและพูดว่า “ท่านรู้ได้อย่างไรว่านี่มันส่วนศีรษะ”

อ๋องหรงหัวเราะเบา ๆ “พระชายา ข้าได้ฆ่าคนมากมายในสนามรบ ข้าสามารถบอกได้อย่างชัดเจนว่าสิ่งใดคือหัวใจและสิ่งใดคือสมอง ！”

“อุ๊บ！”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ไป๋ชิงหลิงก็นึกถึงฉากนองเลือด แล้วท้องไส้ก็ปั่นป่วนขึ้นมาอย่างน่าอึดอัด

อ๋องหรงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว กอดไป๋ชิงหลิงไว้ในอ้อมแขนของเขา และพูดว่า “พระชายา ไม่ต้องดูแล้ว เราไปกันเถอะ”

ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจ แต่พวกเขายังยากที่จะปกป้องตัวเองเลย

เขาไม่ได้เป็นเหมือนพระโพธิสัตว์ ที่จะยอมแลกชีวิตของตัวเองเพื่อชีวิตของคนอื่น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าไป๋ชิงหลิงยังมีชีวิตน้อย ๆ อยู่ในท้องอีกหนึ่งชีวิต

แต่ก่อนที่ไป๋ชิงหลิงจะทันได้ตอบ ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากข้างนอก “แม่ทัพเสิ่นหรูเหลียนถวายความเคารพต่ออ๋องหรงและพระชายาหรง……”

ไป๋ชิงหลิงตัวสั่น มือสองข้างกำเสื้อผ้าของอ๋องหรงแน่น และมองไปที่ประตูบ้านไม้ที่ปิดสนิท

ไม่นาน เสียงฝีเท้า “ตั้ง ตั้ง ตั้ง” ก็ดังมาจากด้านนอก

ไป๋ชิงหลิงกอดอ๋องหรงแน่นขึ้น และพูดด้วยความขมขื่น “อาเยี่ย เราไปไม่ได้แล้ว”

“พระชายา ข้าสามารถพาเจ้าออกไปได้”

“ไม่ มีคนจะต้องตาย” ไป๋ชิงหลิงไม่ต้องการเห็นคนเหล่านั้นโดนตัดหัวเพราะนาง นางปล่อยมือจากหลังของเขา หันไปมองชายที่อยู่ข้างหลังนางแล้วพูดว่า “ในเมื่อไม่สามารถออกไปได้ งั้นก็ทำการผ่าตัดนี้ให้เสร็จแล้วค่อยไป ท่านจะสนับสนุนข้าไหม”

“ไม่แนะนำ！”อ๋องหรงยังคงสนใจร่างกายของนางมากกว่า

ครั้งหนึ่งขณะที่นางกำลังผ่าตัดคนไข้ เขาเคยรอนางเป็นเวลาห้าชั่วโมงเต็ม

หงเหนียงบอกนางว่าการผ่าตัดของไป๋ชิงหลิงจะใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งชั่วโมง และอาจนานกว่าห้าชั่วโมง...

เขาไม่เต็มใจ

“พระชายาของข้าหิวแล้ว” หรงเยี่ยไม่แม้แต่จะมองเสิ่นหรูเหลียน อ๋องหรงก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ชาวบ้านที่ถูกทหารเกราะเงินกันไว้ข้างนอก

ฟางปู๋เว่ยรีบยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง ข้าจะไปเตรียมอาหารให้ท่าน”

การมาถึงของเสิ่นหรูเหลียน ทำให้คนของหมู่บ้านตระกูลเฉินเคารพอ๋องหรงและพระชายาหรงมากยิ่งขึ้น

พวกเขาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่า ทหารของเสิ่นหรูเหลียนมาที่นี่เพื่อจับกุมอ๋องหรง

และแต่ละคนก็พูดคำเยินยอ

เสิ่นหรูเหลียนกวาดสายตาไปที่ไป๋ชิงหลิง เห็นใบหน้าซีดเซียวของนาง เขาแอบขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นแล้วโบกมือ

ทหารที่อยู่ข้างหลังเขาถอยห่างออกไปทันที ปล่อยให้ฟางปู๋เว่ยและตระกูลสวี่เข้าไปในเรือนตระกูลสวี่

“ท่านอ๋อง แม่ทัพมีเรื่องจะคุยกับท่าน ได้โปรดเสด็จตามมาด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ！”

“ข้าไม่ว่าง” หลังจากอ๋องหรงพูดจบ เขาก็อุ้มไป่ชิงหลิงทันที ไปที่ชายคาฝั่งตรงข้ามเรือน และวางไป๋ชิงหลิงบนเก้าอี้เอนตัวหนึ่ง

เมื่อไป๋ชิงหลิงนั่งลง มองไปที่ทิศทางของเสิ่นหรูเหลียน ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “ท่านอ๋อง โปรดสุภาพกับแม่ทัพเสิ่นมากกว่านี้หน่อย ที่แห่งนี้ยังมีคนธรรมดาจำนวนมากที่เฝ้าดูอยู่ พวกเราอย่าสร้างปัญหามากเกินไป เสด็จพ่อเองก็คงไม่หวังอย่างแน่นอน”

“พระชายา ข้าแค่ต้องให้เจ้ากินมากกว่านี้ เจ้ากินเข้าไปเยอะ ๆ ข้าถึงจะอารมณ์ดี และถึงจะพูดดี ๆ กับเขา！”

“งั้นข้าจะไปบอกเขา！”

“ไม่ได้！”ทันใดนั้นชายหนุ่มก็หึงขึ้นมา……