ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 462

“ก่อนที่ท่านอ๋องจะจากไป ให้ข้าน้อยนำบางอย่างมาให้พระชายา” อิงซาหยิบกล่องของขวัญออกมาจากแขนเสื้อ ยื่นให้เธอด้วยมือทั้งสองข้าง

ไป๋ชิงหลิงเอื้อมมือไปรับ เปิดกล่องออกดู มีปิ่นหยกปักผมอยู่ด้านใน

และปิ่นปักผมนี้ ก็เหมือนกับปิ่นปักผมที่เธอใช้ตอนอยู่ที่หุบเขาเซียนไหล

ในกล่องยังมีกระดาษที่เขียนข้อความไว้ เธอหยิบออกมา เปิดอ่าน แด่ภรรยาอันที่เป็นรัก！

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย กำปิ่นปักผมแน่นแล้วถามว่า “เขานำองครักษ์เหยี่ยวดำไปด้วยต้องการจะทำอะไร?”

อิงเหลียนอิงซาตอบพร้อมกันว่า “ข้าน้อยไม่ทราบ”

แม้ว่าพวกเขาจะเดาได้ แต่การเคลื่อนไหวของหรงเยี่ยนั้นเป็นความลับ ทั้งหมดจะต้องถูกเก็บเป็นความลับ

จู่ๆหมอเทวดาซูก็รีบเดินทางมาจากหอยาของตัวเอง เมื่อเห็นไป๋ชิงหลิง

เขาก็คุกเข่าลงกับพื้นอย่างแรง ร้องไห้และพูดว่า “พระชายา ข้าทำให้ท่านต้องผิดหวัง ข้าไม่สามารถช่วยชีวิตซื่อจื่อน้อยได้”

“หมอเทวดาซู！” สีหน้าของอิงซาเปลี่ยนไปมาก

ตอนนี้ไม่มีใครกล้าเอ่ยคำว่า“ซื่อจื่อจิ่ง”สามคำนี้ต่อหน้าไป๋ชิงหลิง นี่คือสิ่งที่นายท่านของพวกเขา ได้กำชับไว้ก่อนจะจากไป

แต่หมอเทวดาซูไม่เข้าใจคำดุของอิงซา เขาคุกเข่าบนพื้น อธิบายกระบวนการที่เขารักษาหรงจิ่งหลิน “ข้าทำตามวิธีที่ท่านเขียนไว้ก่อนหน้านี้ หาคนที่มีเลือดชนิดเดียวกับซื่อจื่อจิ่ง เตรียมถุงเลือดให้พอเพียง แล้วช่วยซื่อจื่อจิ่งเจาะเลือดออก ในขณะเดียวกันก็ให้เลือดซื่อจื่อจิ่งไปพร้อมกันด้วย เข้าหนึ่งออกหนึ่ง เดิมทีสภาพร่างกายดีมาก หลังจากเปลี่ยนถ่ายเลือดไม่ถึงครึ่งเดือน พิษในร่างกายของซื่อจื่อจิ่งก็กำเริบขึ้นอีก และเสียชีวิตกะทันหัน”

เมื่อได้ยินประโยคหลังคำว่า“เสียชีวิตกะทันหัน” ร่างกายของไป๋ชิงหลิงก็สั่น สีหน้าของเธอก็ซีดลงทันที

ไป๋ชงเซิงที่ยืนอยู่ข้างเธอ รีบคว้าแขนของไป๋ชิงหลิงแล้วตะโกนว่า “ท่านแม่ พวกเรากลับห้องก่อน หมอเทวดาซู ท่านกลับหอยาก่อนเถอะ”

“หมอเทวดาซู เชิญกลับหอยาเถอะ” อิงซาก้าวไปข้างหน้าสามก้าว คว้าแขนของหมอเทวดาซู ดึงเขาลุกขึ้นจากบนพื้น และจากเขาออกไป

หมอเทวดาซูตะโกนเสียงดังว่า “พระชายา พวกเราอาจคิดผิด พิษของซื่อจื่อน้อยไม่ได้อยู่ในเลือด แต่อยู่ที่หัวใจ”

ในเวลานี้ หมอเทวดาซูถูกอิงซาพาตัวไปแล้ว ในไม่ช้าก็หายไปจากสายตาของไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงกำคอเสื้อที่หน้าอกไว้แน่น อดทนกับความเจ็บปวดในใจ สูดหายใจเข้าลึกๆสองสามครั้ง อิงเหลียนรีบเข้ามาพยุงเธอและพูดว่า “พระชายา กลับเข้าห้องก่อนเถอะ”

“อิงเหลียน.......” ไป๋ชิงหลิงจับแขนของอิงเหลียนไว้แน่น และพูดว่า “ข้าจะฆ่า.......คนที่ป้อนยาพิษให้ซื่อจื่อ”

อิงเหลียนค่อยๆเงยหน้าขึ้น มองเธอด้วยความประหลาดใจ

คนที่ป้อนยาพิษซื่อจื่อในตอนนั้น ไม่ใช่ท่านอ๋องต้วนหรือ?

“เจ้าเข้าใจสิ่งที่ข้าพูดไหม?” เธอหันไปมองอิงเหลียน ขณะที่เธอเดินเข้าไปลานด้านใน

อิงเหลียนไม่ใช่คนโง่ เมื่อได้ยินคำพูดของไป๋ชิงหลิงก็เข้าใจความหมายในทันที “พระชายา ข้ากับอิงซาจะให้ความร่วมมือกับท่าน ท่านต้องการให้พวกข้าทำอะไร?”

“ท่านแม่ ข้าอยากกลับหุบเขาเซียนไหล อยากกินอาหารที่พี่ชิงอีทำ คิดถึงพี่จื่ออี และก็ยังมีพี่ลี่ว์อี ท่านแม่ พวกเรากลับไปได้จริงเหรอ?” เมื่อก่อนตอนอาศัยอยู่ที่หุบเขาเซียนไหล เธอคิดว่าโลกภายนอกมีสีสันและน่าสนใจยิ่งกว่าหุบเขาเซียนไหล

เมื่อมาถึงเมืองหลวงจึงตระหนักได้ว่า โลกภายนอกนั้นน่ากลัว ผู้คนจิตใจชั่วร้าย หุบเขาเซียนไหลเป็นที่หลีกเลี่ยงจากโลกภายนอก

เธอไม่ชอบสถานที่เจริญรุ่งเรืองแห่งนี้

เธออยากกลับไปที่หุบเขาเซียนไหลเพื่อใช้ชีวิตอย่างสงบสุข แม้ว่าเธอจะมีเพียงท่านแม่ ไม่มีพี่ชาย และไม่มีเสด็จพ่อ........

แต่เธอยังมีลี่ว์อี ชิงอีและจื่ออี

พวกเขาต่างก็รักเธอ ตามใจเธอราวกับเจ้าหญิงตัวน้อย ไม่มีใครใส่อารมณ์หรือสีหน้ากับเธอ

ไป๋ชิงหลิงกอดลูกไว้แน่นในอ้อมแขน พยักหน้าและพูดว่า “พวกเราจะกลับไป ในเร็วๆนี้”

“ท่านแม่.........” ไป๋ชงเซิงซุกหน้าลงที่อ้อมกอดของไป๋ชิงหลิง และร้องออกมาด้วยเสียงสะอื้นไห้

ไป๋ชิงหลิงจูบหน้าผากของไป๋ชงเซิง มองดูเด็กน้อยตรงหน้าที่อายุยังไม่ถึงหกขวบ

ช่วงเวลาสั้นๆ ก็เติบโต และรู้เรื่องแล้ว

วันรุ่งขึ้น อิงเหลียนกลับมาที่ตำหนักอ๋องในตอนเช้า รายงานข่าวที่ได้สอบถามจากพระชายารองหวู่ ให้กับไป๋ชิงหลิง