บทที่ 486 พระภิกษุน้อยที่ชั่วร้ายตีสวี่ยหลาง – ตอนที่ต้องอ่านของ ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
ตอนนี้ของ ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น โดย พระจันทร์ขี้เมา ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายการเกิดใหม่ทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 486 พระภิกษุน้อยที่ชั่วร้ายตีสวี่ยหลาง จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
“ข้าคิดไม่ผิด ที่นี่มีกลิ่นเหม็นมาก โดยเฉพาะตรงนั้น……”หลังจากพูดจบ ไป๋ชงเซิงก็ชี้ไปที่ระยะห่างของทะเลดอกไม้ ซึ่งดอกไม้เหล่านี้งดงามที่สุด หลากสีสันและสวยงามมาก
ไป๋ชิงหลิงหรี่ตาลง และมีแสงวาบผ่านมาในดวงตา จนเกิดความสงสัยก็เกิดขึ้นในใจ
เซิงเอ๋อร์ไวต่อกลิ่นเป็นอย่างมาก ซึ่งอยู่เหนือการรับรู้กลิ่นของคนทั่วไป
และตอนนี้นางได้กลิ่นเหม็นจากกลิ่นของดอกไม้ด้วย แต่กลิ่นเหม็นนั้นเป็นเพียงชั่วครู่เท่านั้น นางคิดว่ามันเป็นภาพลวงตา แต่ตอนนี้เซิงเอ๋อร์ก็ได้กลิ่นมันด้วย
ต้องมีอะไรผิดปกติกับทะเลดอกไม้นี้แน่ ๆ
ในเวลานี้ จู่ ๆ เสวี่ยหลางก็กระโดดลงไปในทะเลดอกไม้ ก้มหัวลง และเดินไปข้างหน้าพร้อมกับสูดดมพื้น
หลังจากนั้นไม่นาน เสวี่ยหลางก็หยุดและขุดดินอย่างแรง
แต่ไม่นานหลังจากนั้น พระภิกษุน้อยกลุ่มหนึ่งก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับจอบ และขว้างมันใส่เสวี่ยหลาง
จอบกระแทกเข้ากับเสวี่ยหลางทันที และเสวี่ยหลางก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เมื่อมันตระหนักถึงอันตราย มันก็รีบถอยกลับอย่างรวดเร็ว
พระภิกษุน้อยถือจอบวิ่งไปด้วยสีหน้าดุร้าย รีบหยิบมันขึ้นมา แล้วตะโกนว่า “ไอ้สัตว์ร้าย นี่มันสุนัขของใคร”
พระภิกษุตัวน้อยดูเหมือนจะอายุสิบสี่ต้น ๆ แต่สีหน้าของเขากับทรยศต่อเสื้อคลุมของพระภิกษุที่เขาสวมอยู่พระภิกษุที่ฝึกฝนตัวเองในวัดเต๋อหลิน กลับทำสิ่งที่โหดร้ายกับสุนัขตัวหนึ่งเช่นนี้
“โฮ่งโฮ่ง!” เสวี่ยหลางวิ่งกลับ และเมื่อมันอยู่ข้างกายไป๋ชงเซิง มันก็เห่าพระภิกษุตัวน้อย
ไป๋ชิงหลิงดุเสวี่ยหลางด้วยความโกรธ “เสวี่ยหลาง อย่าหยาบคายนะ”
“โฮ่ง……” เมื่อได้ยินสิ่งที่นายหญิงพูด เสวี่ยหลางลดหางลงทันที และกระโดดออกจากทะเลดอกไม้
พระภิกษุตัวน้อยก็โค้งคำนับอย่างสุภาพต่อไป๋ชิงหลิง “ผู้แสวงบุญท่านนี้ ท่านคงไม่รู้ว่า เจ้าภาพของเราจะฝังศพที่รวบรวมไว้ในวัดที่ทะเลดอกไม้เพื่อเป็นปุ๋ย”
“ปรากฏว่ามีคนฝังหนูที่ตายแล้วลงในดินเพื่อทำปุ๋ยจริง ๆ “ทันใดนั้นลี่ว์อีก็รู้สึกขยะแขยงกับทะเลดอกไม้
เมื่อนางเหยียบพื้นมันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่า นางกำลังเหยียบหนูที่ตายแล้วนับพันตัว
“ท่านแม่ เรารีบไปกันเถอะ” ไป๋ชงเซิงคว้าเสื้อผ้าของไป๋ชิงหลิงโดยไม่เต็มใจที่จะอยู่แล้ว
“ตกลง เราออกไปกันก่อนเถอะ แล้วค่อยกลับมาดูดอกไม้ทีหลัง” ไป๋ชิงหลิงก้มหน้าลง ใบหน้าของนางแสดงให้เห็นถึงความทุกข์ในความรักของแม่ นางจับมือของไป๋ชงเซิงเดินออกจากทะเลดอกไม้ แล้วกลับมายังเรือน
และไทเฮาก็พบว่า ใบหน้าของไป๋ชงเซิงซีดเซียวมาก……
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...