เข้าสู่ระบบผ่าน

ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 486

“ข้าคิดไม่ผิด ที่นี่มีกลิ่นเหม็นมาก โดยเฉพาะตรงนั้น……”หลังจากพูดจบ ไป๋ชงเซิงก็ชี้ไปที่ระยะห่างของทะเลดอกไม้ ซึ่งดอกไม้เหล่านี้งดงามที่สุด หลากสีสันและสวยงามมาก

ไป๋ชิงหลิงหรี่ตาลง และมีแสงวาบผ่านมาในดวงตา จนเกิดความสงสัยก็เกิดขึ้นในใจ

เซิงเอ๋อร์ไวต่อกลิ่นเป็นอย่างมาก ซึ่งอยู่เหนือการรับรู้กลิ่นของคนทั่วไป

และตอนนี้นางได้กลิ่นเหม็นจากกลิ่นของดอกไม้ด้วย แต่กลิ่นเหม็นนั้นเป็นเพียงชั่วครู่เท่านั้น นางคิดว่ามันเป็นภาพลวงตา แต่ตอนนี้เซิงเอ๋อร์ก็ได้กลิ่นมันด้วย

ต้องมีอะไรผิดปกติกับทะเลดอกไม้นี้แน่ ๆ

ในเวลานี้ จู่ ๆ เสวี่ยหลางก็กระโดดลงไปในทะเลดอกไม้ ก้มหัวลง และเดินไปข้างหน้าพร้อมกับสูดดมพื้น

หลังจากนั้นไม่นาน เสวี่ยหลางก็หยุดและขุดดินอย่างแรง

แต่ไม่นานหลังจากนั้น พระภิกษุน้อยกลุ่มหนึ่งก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับจอบ และขว้างมันใส่เสวี่ยหลาง

จอบกระแทกเข้ากับเสวี่ยหลางทันที และเสวี่ยหลางก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เมื่อมันตระหนักถึงอันตราย มันก็รีบถอยกลับอย่างรวดเร็ว

พระภิกษุน้อยถือจอบวิ่งไปด้วยสีหน้าดุร้าย รีบหยิบมันขึ้นมา แล้วตะโกนว่า “ไอ้สัตว์ร้าย นี่มันสุนัขของใคร”

พระภิกษุตัวน้อยดูเหมือนจะอายุสิบสี่ต้น ๆ แต่สีหน้าของเขากับทรยศต่อเสื้อคลุมของพระภิกษุที่เขาสวมอยู่พระภิกษุที่ฝึกฝนตัวเองในวัดเต๋อหลิน กลับทำสิ่งที่โหดร้ายกับสุนัขตัวหนึ่งเช่นนี้

“โฮ่งโฮ่ง！” เสวี่ยหลางวิ่งกลับ และเมื่อมันอยู่ข้างกายไป๋ชงเซิง มันก็เห่าพระภิกษุตัวน้อย

ไป๋ชิงหลิงดุเสวี่ยหลางด้วยความโกรธ “เสวี่ยหลาง อย่าหยาบคายนะ”

“โฮ่ง……” เมื่อได้ยินสิ่งที่นายหญิงพูด เสวี่ยหลางลดหางลงทันที และกระโดดออกจากทะเลดอกไม้

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น