ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 487

“ดีขึ้นมากแล้ว เสด็จย่าเดินไปกับข้าตลอดเช้า เรากลับไปที่ห้องรับประทานอาหารกันเถอะ”

“ตกลง มาเตรียมอาหารให้เซิงเอ๋อร์คนตะกละกันดีกว่า” ไทเฮาก้มลงและบีบหน้ารูปไข่ของไป๋ชงเซิง

ไป๋ชงเซิงวิ่งเข้าไปรอในห้องอาหารอย่างมีความสุข

ไม่นานหลังจากนั้นอาหารก็ถูกเสิร์ฟ

แม้ว่าจะเป็นมังสวิรัติทั้งหมด แต่ก็มีขนมอบของโปรดของไป๋ชงเซิงอยู่มากมาย

นางกินอย่างมีความสุข และลืมเรื่องการเดินเที่ยวอันไม่พึงประสงค์ที่ทะเลดอกไม้ไปด้วย

แต่เรื่องของการฝังศพในทะเลดอกไม้นั้น ถูกวางไว้ในใจของไป๋ชิงหลิง ในตอนกลางคืน ไป๋ชิงหลิงจงใจหลีกเลี่ยงอิงเหลียน ถือตะเกียงและกลับไปที่ทะเลดอกไม้นั้น

ทะเลดอกไม้ปิดไม่ให้บุคคลทั่วไปเข้าชมในตอนกลางคืน เมื่อไป๋ชิงหลิงมาถึงที่เรือน นางได้ยินเสียงจอบดังมาจากทะเลดอกไม้

ดูเหมือนคนกำลังขุดดินในทะเลดอกไม้ ไม่เหมือนหนึ่งคนกำลังขุดดินในทะเลดอกไม้ แต่มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังขุดดินในทะเลดอกไม้

เสียงจอบแผ่กระจายออกไปตาม ๆ กัน……

ไป๋ชิงหลิงดับตะเกียงในมือของนางวางมันลงข้าง ๆ แล้วค่อย ๆ มองออกไปนอกหน้าต่างแกะสลักในเรือน มองเข้าไปในทะเลดอกไม้……

แต่ก่อนที่นางจะมองเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน พระที่อยู่ข้างในนั้นรูปหนึ่งก็หันศีรษะไปทางหน้าต่างและตะโกนว่า “นั่นใคร ? ”

ไป๋ชิงหลิงรีบหดศีรษะของนางแล้วเอนหลังพิงกำแพงเรือน

เสียงฝีเท้าที่มาจากทะเลดอกไม้ก็ค่อย ๆ ดังขึ้น

และเสียงฝีเท้าของบุคคลนี้ ทำให้ไป๋ชิงหลิงได้กลิ่นเจตนาฆ่าที่รุนแรง……

ไป๋ชิงหลิงไม่กล้าอยู่อีกต่อไป นางเดินไปที่ตะเกียงอย่างรวดเร็ว ยกตะเกียงที่นางเป่าออกมา แล้วรีบออกไปอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม นางประเมินพระภิกษุเหล่านี้ต่ำไป

ชายผู้นี้แข็งแกร่ง และเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงการหลบหนีของไป๋ชิงหลิง เขาก็ติดตามนางไปอย่างใกล้ชิด

เสียงฝีเท้าของไป๋ชิงหลิงเร็วขึ้นเรื่อย ๆ และมีเพียงความคิดเดียวที่เหลืออยู่ในใจของนาง วิ่ง !

กลับไปหาเซิงเอ๋อร์แบบมีชีวิต ไม่เช่นนั้น……นางอาจกลายเป็นคนตายรายต่อไปที่ถูกฝังอยู่ใต้ทะเลดอกไม้

และเมื่อคำพูดเหล่านี้เข้ามาในใจของนาง ไป๋ชิงหลิงเองก็ตกใจกลัว

ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้……

ใครว่าสิ่งตายในทะเลดอกไม้คือหนูตาย

หรือว่าสิ่งที่จายนั้นจะเป็น คน ! !

เมื่อคิดแบบนี้ ไป๋ชิงหลิงก็วิ่งทันที นางวิ่งไปตามถนนตรงหน้านางโดยไม่หันกลับมามอง แต่เมื่อนางวิ่งไป นางก็ตระหนักได้ว่าถนนสายนี้ไม่ใช่ทางที่นางมา

แย่แล้ว !

อย่างไรก็ตามในขณะนี้ ห้องนั่งสมาธิที่นางเดินผ่านก็เปิดออกอย่างกะทันหัน และมีมือที่ยื่นออกมาจากด้านใน คว้าแขนของไป๋ชิงหลิง แล้วดึงนางเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“ปัง！”

ฮู่ว……

“พระชายาหรง……”

เค้าขมวดคิ้วและมองดูนางด้วยความเจ็บปวด “รีบออกไปจากที่นี่พ่ะย่ะค่ะ”

ด้านนอกมีเสียง “ปัง” ดังขึ้นอีกครั้ง

เสิ่นหรูเหลียนรีบเงยหน้าขึ้นมองที่ประตูทันที จากนั้นเดินเข้าไปผลักไป๋ชิงหลิงออกไป และยื่นมือออกไปเพื่อดึงประตู แต่กลับพบว่าประตูถูกล็อกจากด้านนอก

เขาหันกลับไปทันทีแล้วพูดว่า “ประตูถูกล็อกแล้ว”

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองไปที่ใบหน้าที่แดงก่ำของเขา มองชุดนอนของเขาแล้วพูดว่า “ทำไมเจ้าถึงแต่งตัวแบบนี้ เจ้าถูกวางยาหรือ”

เสิ่นหรูเหลียนมองไปที่นาง เสียงกรีดร้องในใจของเขาทำให้เหตุผลของเขาสลายไปอย่างบ้าคลั่ง

เขาระงับความกระตือรือร้นที่จะเคลื่อนไหว ดังนั้นเขาจึงไม่พุ่งเข้าไป และทำสิ่งที่ออกนอกลู่นอกทางกับไป๋ชิงหลิง

อย่างไรก็ตาม ยาที่อีกฝ่ายใส่ให้เขาเพิ่มประสิทธิภาพมากขึ้น

ไป๋ชิงหลิงเป็นผู้หญิงในใจของเขาอีกครั้ง ตอนนี้นางอยู่ต่อหน้าต่อตาของเขาแล้ว เขาจะไม่ใจสั่นได้อย่างไร

เขาจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยดวงตาสีแดง ยกมือขึ้นโดยไม่รู้ตัว แล้ววางลงบนใบหน้าที่ปกปิดของนาง

ไป๋ชิงหลิงหยิบยาออกมาจากช่องว่างระหว่างมิติทันที และเตรียมจะโรยมันไปที่เสิ่นหรูเหลียน แต่เสิ่นหรูเหลียนก็คว้าข้อมือของนางอย่างรวดเร็ว และดึงนางเข้าไปในอ้อมแขนของเขาอย่างดุเดือด

ไป๋ชิงหลิงยังกรีดร้องโดยไม่รู้ตัว “เสิ่นหรูเหลียน เจ้าใจเย็น ๆ ข้ามียาอยู่ในมือ……”