ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 488

" ตุบ "

"อ้า"

เขาได้กดนางไว้บนพื้น สติที่เพิ่งกลับมาได้นิดหน่อยนั้นจางหายไปในทันที นัยน์ตาเหลือแต่แววตาชั่วร้ายที่ไม่อาจควบคุมได้

ไป๋ชิงหลิงพยายามขัดขืนสุดขีด แต่ก็ไม่เป็นประโยชน์ ยาก็หกเรี่ยราดอยู่ข้างๆ เมื่อตอนที่ถูกเขาผลักล้มลง

นางหันหน้าไปมองขวดยาที่กลิ้งไปใกล้ๆ โต๊ะน้ำชา ใช้แรงทั้งหมดยื่นมือไป เพื่อหยิบยาตรงหน้าให้ได้

แต่เสิ่นหรูเหลียนกลับฉีกเสื้อผ้าของนางออกเป็นชั้นๆ ไป๋ชิงหลิงร้องตะโกนพร้อมกับหน้าที่แดงระเรื่อ " เสิ่นหรูเหลียน ข้าคือไป๋เจาเสวี่ย ข้าเป็นพระชายาของอ๋องหรง เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้"

ชายที่ทับนางไว้นั้นสะดุ้งทีหนึ่ง

ไป๋ชิงหลิงก็ฉวยโอกาสจังหวะนี้ยืดตัวออกไปหยิบยา จากนั้นก็ใช้ปากเปิดฝาขวดยา แล้วก็สาดผงยาทั้งหมดลงบนหน้าของเสิ่นหรูเหลียน

เสิ่นหรูเหลียนสูบเข้าไปเฮือกใหญ่ แววตาที่ถูกความอยากครอบงำก็ค่อยๆ ฟื้นคืนสติกลับมา

เขาจ้องตาค้างกับคนที่อยู่ล่างตัวเขา

ผู้หญิงที่หน้าแดงระเรื่อ ผมยุ่งไปหมด ทั้งตัวตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลัวและกังวล

เขาสูบอากาศเย็นเข้าไปเฮือกหนึ่ง แล้วก็ค่อยๆ คลายมือข้างที่กอดนางไว้ หันตัวกลับไป เขาเองก็ไม่รู้จะแก้สถานการณ์ตรงหน้านี้ยังไงเหมือนกัน

แต่ว่าไฟชั่วร้ายที่น่ากลัวนั้นยังคงกระตุ้นเขาตลอดเวลา แต่ว่ายาของไป๋ชิงหลิงทำให้เขาได้สติคืนมาเล็กน้อย เขาจึงควบคุมตัวเองได้ชั่วขณะหนึ่ง

" เจ้าสวมเสื้อผ้า แล้วก็รีบออกจากที่นี่ซะ"

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นด้วยอาการสั่นกลัว ตอนที่สวมเสื้อก็ยังสั่นไม่หยุด

นางไม่กล้าคิดเลยว่า ถ้าหากการคืนสติของเสิ่นหรูเหลียนช้ากว่านี้ นางก็คงจะเรียกสติเขากลับมาไม่ได้ ถ้าอย่างนี้พวกเขาทั้งสองก็คงจะทำอะไรที่นี่...

แม้ว่าตอนนี้หรงเยี่ยจะยังโกรธอยู่ แต่ในใจนางนั้นก็มีแต่หรงเยี่ยตลอด

ความอับอายที่ถูกผู้ชายคนอื่นลวนลามนั้น มันจะกลืนกินทั้งหัวใจของนาง อาจจะทำให้นาง...ไม่กล้าสู้หน้าหรงเยี่ย

เวลานี้ ข้างนอกก็มีเสียงฝีเท้าถี่ๆ กำลังเดินเข้ามา ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองออกไปข้างนอกด้วยความตกใจ

เห็นเงาคนกลุ่มหนึ่งผ่านหน้าต่าง ....

เสิ่นหรูเหลียนรีบหยิบกระบี่บนพื้นแล้วก็ลุกขึ้น ชักกระบี่พร้อมกับพูดว่า " เสร็จหรือยัง"

"พวกเราหลงกลแล้ว" เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นคนกลุ่มนั้นก็รู้สึกใจเย็นขึ้นมา

ก็ใช่สิ มันบังเอิญเหลือเกิน

พอดีกับเสิ่นหรูเหลียนได้รับกระดาษแผ่นนั้นและยังถูกคนข้างนอกกลุ่มนั้นวางยาแบบนี้ แล้วก็มาถึงที่นี่

และนางก็มาทางนี้พอดี ส่วนเณรที่ไล่ตามนางมานั้น เมื่อเห็นนางหนีเข้าห้องนี้แล้วก็ไม่ได้ไล่ตามมาอีก...

จากนั้นก็เอ่ยด้วยความมึนงง " ฝ่าบาท วัดเต๋อหลินมีนักฆ่า กระหม่อมวิ่งไล่ตามมาถึงที่นี่ แต่ไม่เคยเห็นพระชายาหรงเลย"

" แต่เมื่อสักครู่ท่านพระอาจารย์น้อยบอกว่าเห็นพระชายาหรงหายไปตรงนี้ แล้วแม่ทัพเสิ่นมาที่นี่ได้ยังไง" หรงฉีถามพร้อมกับน้ำเสียงที่แฝงด้วยความสงสัย

เสิ่นหรูเหลียนขมวดคิ้วทันที แล้วก็เค้นเสียงด้วยโทสะ " ท่านอ๋องต้วน กระหม่อมบอกว่าไม่เคยเจอพระชายาหรงก็คือไม่เคยเจอ ส่วนเรื่องที่ข้าวิ่งเข้ามายังที่นี่ได้ยังไงนั้น เพราะนักฆ่าคนนั้นเป็นคนเจ้าเล่ห์มาก หลังจากที่หลอกข้าวิ่งตามาถึงที่นี่แล้วก็แอบใส่ยาละลายกระดูก เพื่อขังข้าไว้ที่นี่ ฝ่าบาท วัดเต๋อหลินมีนักฆ่า และกระหม่อมก็ถูกยาละลายกระดูกของเขา เกรงว่าอาจจะฟื้นสภาพกลับมาไม่ได้ในเร็วๆ นี้ ขอฝ่าบาทอย่าได้เดินไปมาตามใจชอบ กระหม่อมกลัวว่าฝ่าบาทจะหลงกลนักฆ่าเสียเอง"

" ในวัดแห่งนี้ไม่มีทางมีนักฆ่าได้ พระทุกรูปในวัดเต๋อหลินนั้นฝึกวิชากันอย่างสม่ำเสมอ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็นยอดจอมยุทธ แต่ก็ใช่ว่านักฆ่าธรรมดาจะไปมาในวัดแห่งนี้ตามใจได้ " เณรน้อยโต้ตอบ

จักรพรรดิเหยาปล่อยเสื้อคอเสิ่นหรูเหลียน เอ่ย " ค้นอารามนี้ให้ทั่ว"

"พ่ะย่ะค่ะ" ทหารเกาะเงินรีบเข้ามายังภายในอารามทันที

แล้วก็ได้ตรวจค้นทุกซอกทุกมุมของอาราม แต่ก็ไม่พบอะไร จึงกลับไปรายงาน " ฝ่าบาท ไม่เจออะไรเลยพ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิเหยาหันมาจ้องมองเณรน้อย

เณรน้อยรีบคุกเข่าลงไปทันที " ฝ่าบาท ข้าเห็นพระชายาหรงจริงๆ และนางก็เข้ามาในนี้จริงๆ คนออกบวชไม่อาจจะโกหกได้ ถ้าหากข้าโกหก พระยูไลต้องลงโทษข้าให้ไปติดนรกชั้นสิบเปิดแน่"

"อ้า..."

คำพูดของเณรน้อยเพิ่งพูดจบ ก็มีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังออกมาจากข้างนอก

หรงฉีขมวดคิ้ว แล้วก็หันหน้ามองออกไป