ตอน บทที่ 488 เสิ่นหรูเหลียน ข้าเป็นชายาของอ๋องหรง จาก ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 488 เสิ่นหรูเหลียน ข้าเป็นชายาของอ๋องหรง คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายการเกิดใหม่ ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น ที่เขียนโดย พระจันทร์ขี้เมา เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
" ตุบ "
"อ้า"
เขาได้กดนางไว้บนพื้น สติที่เพิ่งกลับมาได้นิดหน่อยนั้นจางหายไปในทันที นัยน์ตาเหลือแต่แววตาชั่วร้ายที่ไม่อาจควบคุมได้
ไป๋ชิงหลิงพยายามขัดขืนสุดขีด แต่ก็ไม่เป็นประโยชน์ ยาก็หกเรี่ยราดอยู่ข้างๆ เมื่อตอนที่ถูกเขาผลักล้มลง
นางหันหน้าไปมองขวดยาที่กลิ้งไปใกล้ๆ โต๊ะน้ำชา ใช้แรงทั้งหมดยื่นมือไป เพื่อหยิบยาตรงหน้าให้ได้
แต่เสิ่นหรูเหลียนกลับฉีกเสื้อผ้าของนางออกเป็นชั้นๆ ไป๋ชิงหลิงร้องตะโกนพร้อมกับหน้าที่แดงระเรื่อ " เสิ่นหรูเหลียน ข้าคือไป๋เจาเสวี่ย ข้าเป็นพระชายาของอ๋องหรง เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้"
ชายที่ทับนางไว้นั้นสะดุ้งทีหนึ่ง
ไป๋ชิงหลิงก็ฉวยโอกาสจังหวะนี้ยืดตัวออกไปหยิบยา จากนั้นก็ใช้ปากเปิดฝาขวดยา แล้วก็สาดผงยาทั้งหมดลงบนหน้าของเสิ่นหรูเหลียน
เสิ่นหรูเหลียนสูบเข้าไปเฮือกใหญ่ แววตาที่ถูกความอยากครอบงำก็ค่อยๆ ฟื้นคืนสติกลับมา
เขาจ้องตาค้างกับคนที่อยู่ล่างตัวเขา
ผู้หญิงที่หน้าแดงระเรื่อ ผมยุ่งไปหมด ทั้งตัวตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลัวและกังวล
เขาสูบอากาศเย็นเข้าไปเฮือกหนึ่ง แล้วก็ค่อยๆ คลายมือข้างที่กอดนางไว้ หันตัวกลับไป เขาเองก็ไม่รู้จะแก้สถานการณ์ตรงหน้านี้ยังไงเหมือนกัน
แต่ว่าไฟชั่วร้ายที่น่ากลัวนั้นยังคงกระตุ้นเขาตลอดเวลา แต่ว่ายาของไป๋ชิงหลิงทำให้เขาได้สติคืนมาเล็กน้อย เขาจึงควบคุมตัวเองได้ชั่วขณะหนึ่ง
" เจ้าสวมเสื้อผ้า แล้วก็รีบออกจากที่นี่ซะ"
ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นด้วยอาการสั่นกลัว ตอนที่สวมเสื้อก็ยังสั่นไม่หยุด
นางไม่กล้าคิดเลยว่า ถ้าหากการคืนสติของเสิ่นหรูเหลียนช้ากว่านี้ นางก็คงจะเรียกสติเขากลับมาไม่ได้ ถ้าอย่างนี้พวกเขาทั้งสองก็คงจะทำอะไรที่นี่...
แม้ว่าตอนนี้หรงเยี่ยจะยังโกรธอยู่ แต่ในใจนางนั้นก็มีแต่หรงเยี่ยตลอด
ความอับอายที่ถูกผู้ชายคนอื่นลวนลามนั้น มันจะกลืนกินทั้งหัวใจของนาง อาจจะทำให้นาง...ไม่กล้าสู้หน้าหรงเยี่ย
เวลานี้ ข้างนอกก็มีเสียงฝีเท้าถี่ๆ กำลังเดินเข้ามา ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองออกไปข้างนอกด้วยความตกใจ
เห็นเงาคนกลุ่มหนึ่งผ่านหน้าต่าง ....
เสิ่นหรูเหลียนรีบหยิบกระบี่บนพื้นแล้วก็ลุกขึ้น ชักกระบี่พร้อมกับพูดว่า " เสร็จหรือยัง"
"พวกเราหลงกลแล้ว" เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นคนกลุ่มนั้นก็รู้สึกใจเย็นขึ้นมา
ก็ใช่สิ มันบังเอิญเหลือเกิน
พอดีกับเสิ่นหรูเหลียนได้รับกระดาษแผ่นนั้นและยังถูกคนข้างนอกกลุ่มนั้นวางยาแบบนี้ แล้วก็มาถึงที่นี่
และนางก็มาทางนี้พอดี ส่วนเณรที่ไล่ตามนางมานั้น เมื่อเห็นนางหนีเข้าห้องนี้แล้วก็ไม่ได้ไล่ตามมาอีก...
จากนั้นก็เอ่ยด้วยความมึนงง " ฝ่าบาท วัดเต๋อหลินมีนักฆ่า กระหม่อมวิ่งไล่ตามมาถึงที่นี่ แต่ไม่เคยเห็นพระชายาหรงเลย"
" แต่เมื่อสักครู่ท่านพระอาจารย์น้อยบอกว่าเห็นพระชายาหรงหายไปตรงนี้ แล้วแม่ทัพเสิ่นมาที่นี่ได้ยังไง" หรงฉีถามพร้อมกับน้ำเสียงที่แฝงด้วยความสงสัย
เสิ่นหรูเหลียนขมวดคิ้วทันที แล้วก็เค้นเสียงด้วยโทสะ " ท่านอ๋องต้วน กระหม่อมบอกว่าไม่เคยเจอพระชายาหรงก็คือไม่เคยเจอ ส่วนเรื่องที่ข้าวิ่งเข้ามายังที่นี่ได้ยังไงนั้น เพราะนักฆ่าคนนั้นเป็นคนเจ้าเล่ห์มาก หลังจากที่หลอกข้าวิ่งตามาถึงที่นี่แล้วก็แอบใส่ยาละลายกระดูก เพื่อขังข้าไว้ที่นี่ ฝ่าบาท วัดเต๋อหลินมีนักฆ่า และกระหม่อมก็ถูกยาละลายกระดูกของเขา เกรงว่าอาจจะฟื้นสภาพกลับมาไม่ได้ในเร็วๆ นี้ ขอฝ่าบาทอย่าได้เดินไปมาตามใจชอบ กระหม่อมกลัวว่าฝ่าบาทจะหลงกลนักฆ่าเสียเอง"
" ในวัดแห่งนี้ไม่มีทางมีนักฆ่าได้ พระทุกรูปในวัดเต๋อหลินนั้นฝึกวิชากันอย่างสม่ำเสมอ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็นยอดจอมยุทธ แต่ก็ใช่ว่านักฆ่าธรรมดาจะไปมาในวัดแห่งนี้ตามใจได้ " เณรน้อยโต้ตอบ
จักรพรรดิเหยาปล่อยเสื้อคอเสิ่นหรูเหลียน เอ่ย " ค้นอารามนี้ให้ทั่ว"
"พ่ะย่ะค่ะ" ทหารเกาะเงินรีบเข้ามายังภายในอารามทันที
แล้วก็ได้ตรวจค้นทุกซอกทุกมุมของอาราม แต่ก็ไม่พบอะไร จึงกลับไปรายงาน " ฝ่าบาท ไม่เจออะไรเลยพ่ะย่ะค่ะ"
จักรพรรดิเหยาหันมาจ้องมองเณรน้อย
เณรน้อยรีบคุกเข่าลงไปทันที " ฝ่าบาท ข้าเห็นพระชายาหรงจริงๆ และนางก็เข้ามาในนี้จริงๆ คนออกบวชไม่อาจจะโกหกได้ ถ้าหากข้าโกหก พระยูไลต้องลงโทษข้าให้ไปติดนรกชั้นสิบเปิดแน่"
"อ้า..."
คำพูดของเณรน้อยเพิ่งพูดจบ ก็มีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังออกมาจากข้างนอก
หรงฉีขมวดคิ้ว แล้วก็หันหน้ามองออกไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...