ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 489

เสียงสายนี้...

" มีนักฆ่า มีนักฆ่า..." เสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังมาอีกครั้ง

และเสียงร้องนี้ ทำให้ จักรพรรดิเหยา เสิ่นหรูเหลียนและหรงฉีจำได้ทันที

" เป็นเสียงของพระชายาหรง" เสิ่นหรูเหลียนแสร้งทำเป็นตกตะลึง

จักรพรรดิเหยาเค้นเสียงสั่ง" ยังไม่รีบไปช่วยคนอีก"

"พ่ะย่ะค่ะ" เสิ่นหรูเหลียนระงับพิษรักไว้ชั่วขณะหนึ่ง

เขากำกระบี่ไว้แน่น แล้วกระโจนออกไปเป็นคนแรก พาพวกทหารเกาะเงินไปยังที่ที่ไป๋ชิงหลิงอยู่อย่างแม่นยำ

จักรพรรดิเหยาเองก็เร่งฝีเท้าตามมาทันที ไม่นานนัก พวกเขาก็มาถึงจวนอีกหลังหนึ่งที่ไป๋ชิงหลิงอยู่

ไป๋ชิงหลิงนั่งอยู่ใต้กำแพง แขนเผยให้เห็นบาดแผลที่ถูกนักฆ่าฟัน สั่นไปทั้งตัวด้วยอาการตกใจกลัว แล้วก็อุ้มตัวเองไว้พร้อมกับสั่นไม่หยุด

เสิ่นหรูเหลียนชันเข่าลงข้างหนึ่งเอ่ยถาม" พระชายาหรง นักฆ่าอยู่ไหน..."

" ทันทีที่ข้ากรีดร้อง พวกเขาก็วิ่งหนีไปทางนั้น ข้าก็ไม่รู้ว่าพวกเขาหนีไปที่ไหน" ไป๋ชิงหลิงตอบพร้อมกับร้องไห้

เวลานี้ จักรพรรดิเหยาก็มาถึงข้างหลังตัวเสิ่นหรูเหลียน เห็นแผลบนแขนของไป๋ชิงหลิง ขมวดคิ้วถาม " ไป๋เจาเสวี่ย ดึกขนาดนี้แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่ "

" เสด็จพ่อ วันนี้ท่านย่าพาลูกมาเดินเล่นสวนดอกไม้แห่งนี้ แต่เซิงเอ๋อร์แพ้เกสรดอกไม้ เราจึงอยู่ไม่นาน ลูกฉวยโอกาสตอนที่เซิงเอ๋อร์นอนหลับแล้วออกมาเดินผ่อนคลาย เดินมาชมดอกไม้หวังว่าจะช่วยลดความคิดถึงจิ่งหลิน แต่ตอนที่ลูกมาถึงหลังสอนก็พบว่าประตูหลังปิดแล้ว ลูกจึงตั้งใจจะกลับไปพักผ่อนต่อ แต่พบว่ามีคนชุดดำกลุ่มหนึ่งตามลูกมา ลูกก็แค่คิดถึงจิ่งหลินมากเกินไปถึงได้ออกมาเดินเล่น"

เมื่อพูดถึงตอนนี้ ไป๋ชิงหลิงก็น้ำตาตกด้วยความเสียใจ

จักรพรรดิเหยาขมวดคิ้ว ทันใดนั้นก็คิดถึงปัญหาหนึ่งขึ้นมา...

เขาชำเลืองตาดูไป๋ชิงหลิงแวบหนึ่ง เอ่ย " ทหาร พาพระชายาหรงกลับจวน"

ขันทีสองคนเดินมาข้างหน้าแล้วก็พยุงไป่ชิงหลิงลุกจากพื้น

ไป๋ชิงหลิงพูดกับจักรพรรดิเหยาด้วยอาการสะอึกสะอื้น " เสด็จพ่อ ลูกไม่ได้ทำอะไรนะ ท่านอย่าลงโทษลูกเลย วันหลังลูกจะไม่ออกมาเดินเพ่นพ่านอีก"

" ไป๋เจาเสวี่ย เจ้าหุบปากซะ ร้องไห้อยู่ได้ รำคาญใจยิ่งนัก พาพระชายากลับไป อย่างได้รบกวนไทเฮา" จักรพรรดิเหยาสั่งด้วยหน้าเคร่งขรึม แล้วหันหน้ามาหาเสิ่นหรูเหลียนเอ่ย " ไปหาหลังสวนดู หาให้ทั่ว"

คำสั่งนี้ออกมา ทำให้สีหน้าของหรงฉีเปลี่ยนไปอย่างไม่ส่งเสียง

เขากวาดสายตาเย็นชาไปหาเณรน้อย

เณรน้อยรีบก้มหน้าลง ในใจรู้สึกไม่สงบ

เขาเห็นกับตาว่าผู้หญิงคนนี้เดินเข้าอารามไปแล้ว และผู้ชายคนนั้นก็ถูกพิษดอกรักของผู้บงการของพวกเขา ต่อให้ผู้หญิงจะเป็นหมอปีศาจ ก็ไม่น่าจะมียารักษาพิษดอกรักได้ นอกจากจะสมยอมแต่โดยดี

และเวลาที่ดูดดื่มกันนั้น ไม่ใช่สามสี่ห้าชั่วยามก็อย่าคิดเลยว่าจะออกมาได้

แต่ว่า ผู้ชายคนนั้นเหมือนจะไม่สะทกสะท้านเลย