ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 492

"ใต้เท้าเว่ย เสวี่ยหลางอยู่นี่"ในขณะที่หรงฉี่กำลังจะลงมือ เสียงของอิงเหลียนก็ดังมาจากข้างหลัง

เขารีบดึงกริชกลับไปอย่างรวดเร็วจากนั้นจึงหันศีรษะกลับไปมอง

เว่ยซือเฉิงและคนของเขาเดินออกมาจากฝูงชนที่แออัด หลังจากที่เสวี่ยหลางเห็นเว่ยซือเฉิงมันก็วิ่งหนีไป

อิงเหลียนตะโกน"เสวี่ยหลาง อย่าวิ่งหนี"

เสวี่ยหลางก็วิ่งหนีไปโดยไม่หันกลับมามอง

อิงเหลียนดูหงุดหงิดจึงหันไปหาเว่ยซือเฉิงแล้วพูดว่า"ใต้เท้าเว่ย ข้าจะไปดูเสวี่ยลาง มันดูผิดปกติตั้งแต่เช้าแล้วแถมมันยังกัดกระโปรงของพระชายาจนฉีกอีกด้วย พระชายาให้เนื้อมันไปสองสามชิ้นเพื่อไล่มันไป แต่ไม่คิดเลยว่ามันจะมาสร้างปัญหาที่นี่"

"เจ้าไปเถอะ"เว่ยซือเฉิงพูดอย่างใจดี

อิงเหลียนหันหลังแล้ววิ่งตามเสวี่ยหลางไป

หลังจากที่อิงเหลียนวิ่งตามเสวี่ยหลางไป เว่ยซือเฉิงก็มองลงไปที่กระโหลกศีรษะที่อยู่ต่อหน้าผู้คน

เมื่อเขาเห็นกระดูกฝ่ามือที่ต่อกัน เว่ยซือเฉิงก็หายใจไม่ทั่วท้องแล้วพูดว่า"ไปหาฝ่าบาท!"

"อย่าวิ่ง เสวี่ยหลาง ดูเรื่องที่เจ้าก่อไว้สิ ถ้าเจ้าสร้างเรื่องให้ฝ่าบาทพระชายาได้ต้มเจ้าให้เป็นอาหารแน่"

"โฮ่ง โฮ่ง!"

เสวี่ยหลางวิ่งกลับไปที่ลานบ้านของไทเฮา

บังเอิญว่าจักรพรรดิเหยาเสด็จมาที่ลานของไทเฮาเพื่อมารับพระนางกลับไปพอดี

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินเสียงสุนัขเห่าและเสียงของอิงเหลียนที่กำลังตะโกนอยู่

ข้างนอก นางก็รู้ทันทีว่าทุกอย่างกำลังไปได้ดี

นางตั้งใจขมวดคิ้วแล้วพูดว่า"อิงฮู่และเสวี่ยหลางกำลังส่งเสียงดังอยู่ข้างนอก หม่อมฉันขอออกไปดูสักหน่อย ไม่อยากให้พวกเขาส่งเสียงรบกวนเสด็จย่าและเสด็จพ่อเพคะ"

"ไม่เป็นไร ในเมื่อเก็บทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ถ้าเช่นนั้นก็กลับเมืองหลวงเถอะเสด็จแม่ ท่านคิดว่าอย่างไร?"จักรพรรดิเหยากล่าว

ไทเฮากล่าว"รีบกลับเถิด เจาเสวี่ยยังได้รับบาดเจ็บอยู่ กลับไปรักษาที่เมืองหลวงคงจะสบายใจกว่า เซิงเอ๋อร์มาเร็ว เสด็จย่าทวดจะจูงมือเจ้าไปด้วยกัน"

"เพคะ"ไป๋ชงเซิงยืนขึ้น เดินไปตรงหน้าไทเฮาแล้วจับมือนางไว้

คนหลายคนค่อยๆเดินออกจากห้องไปทีละคน

เสวี่ยหลางรีบวิ่งไปที่เท้าของจักรพรรดิเหยาทันที มันกัดเสื้อของจักรพรรดิเหยาเอาไว้แล้วร้อง"วู้วู้"

ไป๋ชิงหลิงแสร้งทำเป็นตื่นตระหนก นางเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วพูดด้วยความโกรธว่า"เสวี่ยหลาง บังอาจนักนะ"

"วู้ วู้ วู้......"เสวี่ยหลางยังคงกัดเสื้อของจักรพรรดิเหยาไม่ปล่อย

ไทเฮาจ้องมองไปที่เสวี่ยหลางอยู่ครู่หนึ่ง"เสวี่ยหลางเป็นอะไรหรือ? ข้าเหมือนจะได้ยินเสวี่ยหลางเห่าอยู่ในลานบ้านตั้งแต่เช้าแล้ว มันดูผิดปกติมาก มันไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?"

"โฮ่ง!"เสวี่ยหลางเลิกกัดแล้วเห่าตอบไทเฮาไปคำหนึ่ง จากนั้นจึงกัดไปที่เสื้อของจักรพรรดิเหยาแล้วส่งเสียง"วู้วู้วู้"อีกครั้ง มันเตะขาทั้งสี่ของมันไปข้างหลังอย่างไม่หยุด

ดวงตาของไป๋ชงเซิงเป็นประกาย นางกล่าวว่า"เสวี่ยหลางต้องการพาเสด็จปู่ไปยังที่ที่หนึ่งเพคะ"

จักรพรรดิเหยามองไปที่ไป๋ชงเซิงโดยไม่รู้ตัว

"ฝ่าบาท นั่นคือฝ่าบาท"

"ฝ่าบาทมาแล้ว ฝ่าบาทจะต้องให้ความสำคัญกับเรื่องนี้แน่นอน"

ก่อนที่เว่ยซือเฉิงจะเดินจากไป เขาก็ได้ทำความเคารพจักพรรดิเหยา ไทเฮาและท่านอ๋องที่มาถึง

แน่นอนว่า ท่านอ๋องเหล่านี้ได้แก่ ท่านอ๋องเฉินและภรรยาของเขาที่กำลังบำเพ็ญเพียรอยู่ที่วัดเต๋อหลินและยังรวมไปถึงหลวนอี่ที่อยู่ภายใต้การดูแลของท่านอ๋องเฉิน

จักรพรรดิเหยาพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด"หัวล่ะ อยู่ไหน?"

"ฝ่าบาท กระหม่อมได้เก็บกระโหลกไว้ในวิหารทองคำแล้ว ผู้แสวงบุญเหล่านี้เป็นคนที่สองที่พบหัวกระโหลก พวกเขาคิดว่าวัดเต๋อหลินมีบางอย่างผิดปกติ"เว่ยซือเฉิงพูด

จักรพรรดิเหยาหันศีรษะไปมองไป๋ชิงหลิงที่กำลังนั่งอยู่บนรถเข็น"เสด็จแม่ ท่านอย่าเข้าไปในวิหารทองคำเลย ข้าจะเข้าไปดูเอง"

"เดี๋ยวก่อนเพคะเสด็จพ่อ"ไป๋ชิงหลิงร้องเรียกและให้ลี่ว์อีเข็นนางไปตรงหน้าจักรพรรดิเหยา

จักรพรรดิเหยากล่าว"ไป๋เจาเสวี่ย ถ้าเท้าของเจ้าไม่สะดวกก็อย่าเข้าไปเลยเพื่อป้องกันให้เจ้าไม่บาดเจ็บอีก"

นี่เป็นคำเตือน

เนื่องจากตอนนี้เสวี่ยหลางตามนางอยู่ เขาจึงไม่เชื่อว่าแค่สุนัขตัวเดียวจะทำให้เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ได้

ต้องมีใครสักคนอยู่เบื้องหลังสุนัขเป็นแน่

และคนคนนี้จะต้องเป็นไป๋เจาเสวี่ยแน่นอน

ไป๋ชิงหลิงยิ้มเบาๆแล้วพูดว่า"เสด็จพ่อ หม่อมฉันแค่อยากเตือนว่าเสวี่ยหลางพึ่งไปวนทะเลดอกไม้มารอบหนึ่งจากนั้นก็วิ่งวนกลับมาที่วิหารทองคำ เสด็จพ่อน่าจะลองให้ตรวจสอบภายในวิหารทองคำดู เผื่อเสวี่ยหลางจะพบอะไรบางอย่างเพคะ"