ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 493

"โฮ่ง โฮ่ง....."ในวิหารทองคำ เสวี่ยหลางเห่าอย่างดุเดือดเห่าอย่างดุเดือด

เมื่อจักรพรรดิเหยาได้ยินเสียงร้องของเสวี่ยหลาง เขาก็หันหลังแล้วเดินเข้าไปในวิหารทองคำ

หรงฉี่ที่ยืนอยู่ข้างๆจ้องมองไปที่ไป๋ชิงหลิงด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นจึงเดินเข้าไปในวิหารทองคำ

พระสงฆ์ที่อยู่ทั้งในและนอกวัดรวมถึงเจ้าอาวาสวัดเต๋อลินต่างก็ถูกควบคุมโดยทหารเกราะเงิน

หลวนอี่หนีออกจากการควบคุมของท่านอ๋องเฉินแล้ววิ่งไปที่ด้านข้างของไป๋ชิงหลิง และตะโกนออกมาว่า"พี่สะใภ้เจ็ด อาการบาดเจ็บของท่านหายดีแล้วหรือยัง ใบหน้าของท่านฟื้นตัวเป็นอย่างไรบ้าง?"

ไป๋ชิงหลิงมองหลวนอี่ด้วยสีหน้าที่พูดไม่ออกบอกไม่ถูก

มีแค่เด็กโง่คนนี้แหละที่ใส่ใจอาการบาดเจ็บของนาในเวลานี้

ทุกวันนี้นางคงลำบากไม่น้อย

นางอยู่ภายใต้การควบคุมของท่านอ๋องเฉินมาโดยตลอด นานแล้วที่ไม่ได้พูดคุยกับนาง

เพื่อที่จะได้พักฟื้นจากอาการบาดเจ็บและค้นหาเบาะแสเกี่ยวกับวัดเต๋อหลิน นางจึงไม่มีเวลาคิดถึงหลวนอี่และสิ่งที่สำคัญไปกว่านั้นคือหลวนอี่อยู่กับท่านอ๋องเฉินคงจะปลอดภัยกว่าอยู่กับนาง

อย่างน้อยหรงฉี่ก็คงไม่ทำอะไรนาง

นางค่อยๆยกผ้าคลุมขึ้นแล้วพูดว่า"ดูสิ อาการบาดเจ็บที่ใบหน้าไม่ได้เป็นอะไรแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก"

"ยังมีรอยแผลเป็นอยู่เลย"หลวนอี่พูดด้วยความรู้สึกเจ็บปวด"รอท่านพี่เจ็ดกลับมา ข้าจะให้ท่านพี่เจ็ดจัดการหรงเชิน"

"องค์หญิง"ไป๋ชิงหลิงจับมือหลวนอี่ไว้แล้วพูดว่า"เขาพูดถูกแล้ว ข้าให้เขาระบายความโกรธอย่างเต็มใจเอง ลืมเรื่องนี้ซะเถอะไม่ต้องพูดถึงมันอีก เจ้าก็ควรรีบกลับเมืองหลวงเถิด"

"เสด็จย่าและท่านก็ยังไม่ได้ออกจากวัดเต๋อหลิน ข้าอยากกลับเมืองหลวงกับท่าน"หลังจากพูดจบ หลวนอี่ก็หันไปมองไทเฮาแล้วยิ้ม

เมื่อเห็นหลวนอี่ยิ้มอย่างมีความสุข ไทเฮาก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก"ถ้าเจ้ากลับเมืองหลวงแล้วก็ไปหาพี่สะใภ้เจ็ดที่จวนท่านอ๋องหรงได้"

"จริงหรือเพคะ?"ดวงตาของหลวนอี่เป็นประกาย นางลุกขึ้นยืนกอดแขนของไทเฮาไว้แล้วจ้องมองไปที่ท่านอ๋องเฉิน"แต่มีคนไม่อนุญาต หรงเชินส่งคนมาเฝ้าดูข้าตลอดทั้งวันทั้งคืนและห้ามไม่ให้ข้าออกจากสายตาเขาทั้งหมดนี้ก็เพื่อไม่ให้ข้าติดต่อกับพี่สะใภ้เจ็ด"

เมื่อไทเฮาได้ยินดังนั้น สายตาของนางก็จ้องมองไปที่เสิ่นโหรวเม่ย

แต่ก่อนที่นางจะดุท่านอ๋องเฉินและภรรยาของเขา ก็มีเสียงดังมาจากวิหารทองคำ......

"ตูม!"เสียงนี้ดังขึ้น

มีเสียงดังในวิหารทองคำ

ทันทีที่เสียงนี้ดังขึ้น พื้นทั้งภายในและภายนอกของวิหารทองคำก็สั่นสะเทือน

คนทั่วไปที่ถูกปิดกั้นอยู่นอกวิหารทองคำมองเข้าไปข้างในทีละคน มีคนเห็นสถานการณ์ภายในวิหารทองคำ จึงตะโกนทันที"พระเจ้า....."

บางคนตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้างในจนเป็นลม ในขณะที่บางคนกำลังอุ้มลูกอยู่ก็คุกเข่าลงกับพื้นด้วยขาที่อ่อนแรง

เมื่อเห็นความโศกเศร้าของผู้คนที่ไม่สามารถปกปิดได้ ไป๋ชิงหลิงก็หยิบไม้ค้ำยันที่วางอยู่บนรถเข็น ลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง แล้วเดินไปหน้าวิหารทองคำทีละก้าวทีละก้าว

ในวิหารทองคำ ร่างที่แท้จริงของพระโพธิสัตว์ถูกเสิ่นหรูเหลียนและทหารเกราะเงินผลักล้มลง

กระดูกมนุษย์จำนวนมากและศพเน่าเปื่อยที่ไม่สมบูรณ์พุ่งออกมาจากรูปปั้นที่ทำมาจากทองคำ

รูปปั้นทองคำเอียงลงมา และเช่นเดียวกันก็พบศพและกระดูกจำนวนมากอยู่ข้างในด้วย

มีเสียงดังวุ่นวายอยู่ข้างนอก"แท้จริงแล้วสิ่งที่เรากราบไหว้บูชาไม่ใช่พระโพธิสัตว์เลย แต่กลับเป็นกลุ่มวิญญาณเร่ร่อน!"

"วิญญาณเร่ร่อนอะไรกัน นี่เป็นผีที่ตายอย่างไม่ได้รับความยุติธรรมชัดๆ พระเจ้า โปรดดูสิ่งนี้เถิด สิ่งนี้คือพระโพธิสัตว์ที่กินคนหรือ"

"ดีนะที่มันถูกค้นพบตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่เช่นนั้นคราวหน้าอาจจะเป็นตาของพวกเรา"

พระในวัดถูกราชองครักษ์กดลงกับพื้น

จักรพรรดิเหยาจ้องมองไปที่เจ้าอาวาสวัดด้วยใบหน้าที่มืดมน และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา"ท่านอาจารย์ฟาง บอกข้าหน่อยว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

อาจารย์ฝางที่เขากำลังพูดถึงนั้นอยู่ในวัยสามสิบต้นๆ แถมยังมีใบหน้าที่หล่อเหลาและมีผิวที่ขาว

แตกต่างจากภาพลักษณ์ของเจ้าอาวาสวัดในอดีตเป็นอย่างมาก เขาไม่เพียงแต่จะไม่ใช่ชายชราที่มีหนวดเคราที่ขาว แต่เขากลับเป็นชายหนุ่มที่มีรูปงาม

เขาคุกเข่าตัวตรงโดยไม่มีวี่แววของความกลัวหรือความขี้ขลาดบนใบหน้าหลังจากถูกเปิดเผยแม้แต่น้อย เขาพูดว่า"ดังที่จักรพรรดิเห็น คนเหล่านี้คือคนที่ข้าเลือกให้อยู่ที่วัดเพื่อนำมาขายตัว ส่วนเด็กเหล่านั้นมีทั้งเด็กที่เพิ่งคลอดออกมาและเด็กที่เป็นวัยรุ่น เด็กที่เพิ่งคลอดนั้นไม่มีประโยชน์ ข้าเลยควักหัวใจเด็กพวกนั้นออกมากิน หัวใจของเด็กพวกนั้นสามารถคงความอ่อนเยาว์ไว้ได้ ฝ่าบาทลองดูข้าสิ ข้าใช้วิธีนี้ทำให้ร่างกายข้าแข็งแรงและรักษารูปลักษณ์ที่งดงามไว้ได้"

"ฮึ!"มีคนนอกห้องวิหารอาเจียนออกมาด้วยความรังเกียจ

สีหน้าของจักรพรรดิเหยาค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเหลือง เขาไม่กล้าบอกว่าตนฉลาดแค่ไหน แต่เขาไม่เคยทำอะไรที่ทำร้ายประชาชน อย่างน้อยเขาก็ยังมีความเห็นอกเห็นใจ

เมื่อเผชิญหน้ากับซากศพที่กองเป็นภูเขา รวมถึงศีรษะมนุษยเล็กๆหลายศีรษะ หัวใจของเขาก็สั่นสะท้านด้วยความกลัว

เหตุใดโลกนี้ถึงมีคนที่น่ารังเกียจและโหดร้ายเช่นนี้ได้

เขาเดินไปหาเจ้าอาวาสด้วยความโกรธและเตะเขาอย่างแรง"ไอ้สัตว์เอ้ย!"