ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 495

"เหวินเฉิงเหลียนนายอำเภอจากเมืองจิงโจว เขามีเงินสะสมมากมายในช่วงไม่กี่ปีมานี้ เขายังมีบ้านหลายสิบหลังในดินแดนอันอุดมสมบูรณ์ของเมืองจิงโจว นอกจากนี้เขาก็ยังมีร้านค้าหลายร้อยร้านภายใต้ชื่อของเขา นี่ยังไม่นับโรงอี้ชุนที่อยู่ภายใต้ชื่อของเขาอีก ตามที่หม่อมฉันรู้ เหวินเฉิงเหลียนคือบิดาผู้ให้กำเนิดของพระสนมเอกหรงและยังเป็นตาแท้ๆของเสด็จพี่ห้า ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้นายอำเภอเหวินดูเหมือนจะดูแลเมืองจิงโจวเป็นอย่างดี แต่ในความเป็นจริงเขากลับใช้โรงอี้ชุนแอบขายเด็กทารกและชายหนุ่มหญิงสาว แถมคนที่หายไปเหล่านี้ก็ไม่รู้ว่าอยู่ไหนหมด"

เสียงของชายสวมหน้ากากขัดจังหวะคำพูดของหรงฉี่ได้อย่างไร้ความปราณี

ใบหน้าของจักรพรรดิเหยาค่อยๆมืดลง

ดวงตาที่เขามองหรงฉี่เริ่มเย็นชรขึ้นทีละน้อย

หรงฉี่ต้องการปกป้องตัวเองและพูดว่า"เสด็จพ่อ ท่านไม่ควรกล่าวหานายอำเภอเหวินเพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำของเขาได้ หม่อมฉันคิดว่าเรื่องนี้ควรได้รับการตรวจสอบอย่างรอบคอบ"

"ตรวจ ตรวจสอบให้ข้าเดี๋ยวนี้"จักรพรรดิเหยาจ้องมองหรงฉี่อย่างเย็นชาและจู่ๆในหัวเขาก็มีเรื่องที่เหวินเฉิงเหลียนปฏิเสธการกลับไปทำงานที่เมืองหลวงผุดขึ้นมา.....

ไม่ใช่เป็นเพราะว่าเขาไม่สามารถละทิ้งผู้คนในเมืองจิงโจวได้ แต่เป็นเพราะที่นั่นคือรากฐานของเขา

ภูเขาสูงและจักรพรรดิอยู่ไกลดังนั้นในเมืองจิงโจวเขาก็คือ"จักรพรรดิ"

"เว่ยซือเฉิง เสิ่นหรูเหลียน"

"ขอรับ!"ทั้งสองก้าวไปข้างหน้าพร้อมกัน

"ไปที่เมืองจิงโจวทันที และนำตัวเหวินเฉิงเหลียนไปอยู่ภายใต้การควบคุมตัวเพื่อสอบสวนอย่างเข้มงวด"หลังจากที่จักรพรรดิเหยาพูดจบ เขาก็กวาดสายตาไปทางพระสงฆ์ของวัดเต๋อหลินอย่างดุร้าย"ปิดล้อมวัดเต๋อหลินไว้และนำพระที่ชั่วร้ายเหล่านี้กลับไปที่กระทรวงอาญา พิพากษาให้สอบสวนอย่างเข้มงวด"

"ขอรับ"แม่ทัพที่อยู่ด้านหลังตอบรับแล้วหันกลับมาสั่งทหารเกราะเงินให้มัดพระสงฆ์ในวัด

แต่ทันทีที่ทหารเกราะเงินเข้ามาหาพระชั่วร้ายพร้อมเชือก พระพวกนั้นที่ถูกราชองครักษ์กดให้ล้มลงกับพื้นก็ต่อต้านและหลบหนีไปทันที

พวกเขาหันกลับมาแย่งคว้าดาบของราชองครักษ์และฟันไปที่ทหารเกราะเงิน

และยังมีคนอื่นๆที่พุ่งตรงไปที่ไป๋ชิงหลิง และแทงเข้าด้วยดาบ.....

ลี่ว์อีอุทาน:"พระชายาองค์ ระวังข้างหลังเพคะ!"

เสิ่นหรูเหลียนก็ตกใจเช่นกัน เขากำลังจะออกมาปกป้องนาง แต่เมื่อคู่ต่อสู้ยกดาบขึ้นเพื่อที่จะแทงนาง ไป๋ชิงหลิงก็หันกลับมาและพลิกข้อมือคู่ต่อสู้ทันที

เข็มพิษสองเล่มบินออกไปและแทงเข้าที่ดวงตาของคู่ต่อสู้

พระสงฆ์หยุดการกระทำครู่หนึ่ง แล้วเอามือมาปิดตาทันทีและกรีดร้องหลายครั้ง

"อา!"

เสิ่นหรูเหลียนมองสิ่งนี้ด้วยความตกใจ ไม่เพียงแต่เขาที่จ้องมองไปที่พระสงฆ์เท่านั้น แม้แต่จักรพรรดิเหยาและคนอื่นๆในห้องโถงต่างก็มองเข้าไปที่ตาของพระสงฆ์องค์นั้นด้วยเช่นกัน

เห็นพระสงฆ์นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น มือของเขาจับไปที่ดวงตา และปากของเขาก็กรีดร้องไม่หยุด

และดวงตาคู่นั้นของเขาก็ถูกพิษกัดกร่อนอย่างรวดเร็ว กลายเป็นหนองและมีแต่เลือด

ใบหน้าของจักรพรรดิเหยาค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นความตกตะลึง ร่ากายของเขาก็เต็มไปด้วยเหงื่อ

ยาพิษชนิดนี้ช่รงน่ากลัวยิ่งนัก

เหล่าหมอหลวงรีบเร่งไปด้านข้างของจักรพรรดิเหยาด้วยความกล้าๆกลัวๆ

ไป๋ชิงหลิงที่ได้รับการปกป้องจากเสิ่นหรูเหลียนก็เดินช้าๆไปทางจักรพรรดิเหยา

เมื่อนางเดินผ่านฝูงชนไปนางก็พบว่าชายสวมหน้ากากที่เพิ่งปรากฏตัวในวิหารจู่ๆก็หายตัวไปทันที......

นางมองหาร่างนั้นอย่างใจจดใจจ่อ ในขณะที่นางคิดว่าบุคคลนั้นกำลังจะหายไปอีกครั้ง ทันใดนั้นก็มีใครบางคนจับมือของนางไว้

ทันใดนั้นนาก็หันศีรษะเพื่อมองกลับไป นางเห็นชายสวมหน้ากากยืนอยู่ข้างหลังนางแล้วพูดว่า"ไปกันเถอะ!"

เขาจูงนางเดินผ่านฝูงชนและเมื่อมาถึงตรงหน้าจักรพรรดิเหยา เขาก็ปล่อยมือของไป๋ชิงหลิง

ในเวลานี้ หมอหลวงจ้าวก็หันไปหาไป๋ชิงหลิงด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมแล้วพูดว่า"พระชายาหรง ท่านอ๋องต้วนโดนดาบแทงทะลุหัวใจ!"

"ข้าดูเอง!"ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด แม้จะรู้สึกไม่เต็มใจที่จะช่วยชีวิตชายผู้ชั่วร้ายคนนี้ แต่นางไม่มีทางเลือก ยังไงก็ต้องช่วยเขา

นางระงับความปรารถนาที่จะฆ่าเขาไว้ในใจ นั่งยองๆแล้วหยิบกรรไกรออกมา ตัดเสื้อผ้าของหรงฉี่ออกและตรวจดูอย่างระมัดระวัง

ดาบแทงทะลุอยู่ที่ข้างหัวใจ

หลอดเลือดรอบหัวใจถูกแทงขาดทั้งหมด

ตราบใดที่นางปล่อยมือ ชายคนนี้...จะต้องตายในไม่ช้า...