ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 504

เวลานี้ เลือดจากบาดแผลของเขาไหลออกมามากขึ้นเรื่อยๆ จากเสื้อผ้าของเขาซึมลงไปยังผ้าห่ม

ไปชิงหลิงเห็นเลือดกองนั้นแล้วก็ลุกขึ้นเดินโซเซออกไปพร้อมเอ่ย " หรงเยี่ย บาดแผลของเจ้าจะชักช้าอีกไม่ได้แล้ว ข้าจะให้ลี่ว์อีเข้ามา"

"เจ้ากลับมาก่อน" เขากำชายผ้าของนางไว้แล้วเอ่ยถาม " อ๋องหรงฉี่บอกอะไรกับเจ้า"

นางจ้องหน้าเขา ตอนที่ได้ยินคำถามนี้ออกจากปากเขานั้น ในใจของนางเหมือนกับได้พบทิศทางของความรู้สึกและแสงสว่าง

นางคุกเข่าลงกับพื้นแล้วก็ใช้มือสองข้างกำแขนของเขาไว้แน่น เอ่ย" หรงฉี่ได้สลับลูกของเรา คนที่ถูกฝังไว้ที่สุสานจักรพรรดินั้นไม่ใช่จิ่งหลิน ลูกของเรา...ยังมีชีวิตอยู่"

"ไป๋ชิงหลิง นี่เจ้ากล้า..." หรงเยี่ยตื่นเต้นจนจับแขนของนางอย่างแน่น " เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เจ้ากล้าปิดบังจากข้า นี่เจ้า...อะแฮ่ม..."

เลือด เลือดได้พุ่งออกจากปากของเขาทันที

ไป๋ชิงหลิงตกใจจนต้องลุกขึ้น เอ่ย "ข้าให้ลี่ว์อีเข้ามา"

" เอาใหม่...หยิบขึ้นมาทำแผลให้ข้าอีกครั้ง"

" แต่ว่าข้า...ในหัวของข้ามันมีแต่จิ่งหลิน ข้าไม่มีสมาธิในการทำแผลให้เจ้า..."

" ได้ เจ้าให้ลี่ว์อีเข้ามาทำแผลให้ข้า แต่เจ้าก็ต้องอยู่ด้วย" สติของหรงเยี่ยค่อยๆ จางหายไป แต่มือกลับกำแขนของนางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย " รอ รอข้าด้วย"

ไม่นานนัก สีหน้าของหรงเยี่ยก็ซีดเผือดเพราะเสียเลือดไปมาก ไป๋ชิงหลิงคอยให้คำแนะนำลี่ว์อีอยู่ข้างๆ ในการผ่าตัด

ถึงแม้ว่ากระบี่จะไม่ได้แทงถูกจุดปลิดชีพ แต่ก็เป็นตำแหน่งที่อันตราย และเขาได้เสียเวลาไปกับการกลับมา และตอนที่อยู่ในห้องก็ได้คุยกับนางสักพักทำให้เสียเลือดไปมาก

แต่ต่อให้เขาสลบไป มือของเขาก็ยังกำมือนางไว้ไม่ยอมปล่อย

ทางด้านไทเฮานั้นกลับตกอยู่ในสถานการณ์น้ำกับไฟทำอะไรไม่ถูก

"เจ้าบอกว่า พี่เจ็ดเจ้าจะฆ่าภรรยาเจ้าหรือ" ไทเฮานั่งอยู่บนแท่นพระที่นั่ง มือข้างหนึ่งวางบนที่ประคองมือ ถามด้วยความเคร่งขรึม

หรงเชินเงยหน้าอย่างแรง พยักหน้าอย่างแรง " ท่านย่า คำพูดทุกคำของหลานเป็นความจริง ทันทีที่ข้าเข้าไปในสวนดอกไม้ ข้าก็เห็นสีหน้าที่เหมือนยมทูตของพี่เจ็ดจ้องมองเม่ยเอ๋อร์ และกระบี่บนมือของเขาก็ชี้ไปที่คอของเม่ยเออร์"

" เพราะอย่างนี้ เจ้าจึงแทงกระบี่ไปยังพี่เจ็ดเจ้าหรือ" ไทเฮาถามกลับ

หรงเชินอ้าปากแต่พูดไม่ออกเมื่อถูกถามกลับ รีบแย้งตอบ " ข้า... ข้าไม่ได้ทำ บาดแผลนั้นหลานไม่ได้เป็นคนแทง มันไม่เกี่ยวกับหลาน"

"ผวัะ" ไทเฮาตบลงไปบนโต๊ะด้วยความโมโห

"อย่าแต่งเรื่องมาหลอกข้าเชียวล่ะ อ๋องหรงก็ยังไม่ตาย" คำพูดนี้กำลังจะบอกว่า นางสามารถไปถามอ๋องหรงเพื่อเปรียบเทียบได้

ตัวของเสิ่นโหรวเม่ยสั่นไม่หยุด ให้ความรู้สึกเหมือนขี่หลังเสือแล้วลงไม่ได้

อ๋องเฉินที่อยู่ข้างๆ ก็คะยั้นคะยอ "เม่ยเอ๋อร์ พูดไปเถิด"

" ข้า...ข้าก็แค่โมโหที่พี่สะใภ้เจ็ดจะหย่ากับพี่เจ็ด จึงเข้าไประบายให้พี่เจ็ดฟังไม่กี่คำเอง..."

" เหลวไหล" ไทเฮาบันดาลโทสะ ตบลงไปยังโต๊ะอีกครั้ง ตะคอกด้วยความโกรธ " พระชายาอ๋องหรงไม่เคยพูดว่าจะหย่ากับอ๋องหรง เสิ่นโหรวเม่ย เจ้ากำลังโกหกข้า"

"เม่ยเอ๋อร์ไม่กล้า เม่ยเอ๋อร์พูดความจริง เป็นเพราะว่าพี่สะใภ้เจ็ดกลัวว่าท่านย่าจะลงโทษจึงพูดว่าไม่หย่า" เม่ยเอ๋อร์พูดด้วยสีหน้าที่ละอายใจ

หรงเชินเองก็เห็นใจเหมือนกัน แต่ต่อหน้าไทเฮา เขาก็ไม่กล้าพูดเหมือนเวลาอยู่ต่อหน้าฮองเฮาอู๋

" ท่านย่า ข้าคิดว่า...รอให้พี่เจ็ดตื่นมา ให้พี่เจ็ดเป็นคนบอกท่านดีไหม"

ทันทีที่เสียงของหรงเชินสิ้นสุดลง ตัวของเสิ่นโหรวเม่ยก็นิ่งไปชั่วครู่ แล้วก็กัดฟันคิดในใจ เจ้าโง่คนนี้นี่

"ฮึม" ไทฮองไทเฮายิ้มด้วยความเย็นชา " ถ้างั้นก็ต้องรอให้พี่เจ็ดเจ้าตื่นมาก่อนค่อยไปคุยกับเขาละกัน เสิ่นโหรวเม่ยเจ้าออกไปได้"