ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 516

เขานั่งบนเก้าอี้ แล้วก็ดิ้นรนไปมาทำให้เก้าอี้โย้ก องครักษ์เหยี่ยวดำต้องรีบเข้ามาจับเก้าอี้ลงทัณฑ์ไว้ถึงทำให้เก้าอี้ไม่ล้ม

หรงเยี่ยไม่ได้สนใจการตอบสนองของสองคนนั้น เอ่ย " พิษนี้ดีนัก ใช้มันเถิด"

" อืม" ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าแล้วก็เดินไปหน้าหรงฉี เอ่ยกับองครักษ์เหยี่ยวดำสองคนข้างๆ ว่า" กดมือเขาไว้ให้แน่น"

องครักษ์เหยี่ยวดำรีบหยิบเชือกแล้วก็มัดมือทั้งสองข้างของหรงฉีไว้กับเก้าอี้ทันที

ฟังเจี้ยนเห็นฉากนี้แล้วก็หน้าแดงหูแดง ร้องตะโกน " ข้ายอมบอก ข้ายอมสารภาพ พวกเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้"

หรงเยี่ยส่งสัญญาณมือให้หยุด " หยุดก่อน"

ไป๋ชิงหลิงเก็บเข็มพิษกลับมา เดินถอยหลังก้าวหนึ่ง แล้วก็กวาดสายตาเย็นชาไปหาฟังเจี้ยน เอ่ย " ขัดความสุขจริงๆ ในเมื่อจะสารภาพแล้ว ก็ขอให้มันชัดเจนหน่อย ถ้าไม่อย่างนั้น ต่อให้อ๋องหรงไม่อนุญาต ข้าก็จะไม่ยอมปล่อยคนลองยาที่ดีคนนี้เด็ดขาด อีกอย่างก็ได้รับอนุญาตจากเสด็จพ่อแล้วด้วย"

" นางพิษ...ไม่มีใจเมตตา" ฟังเจี้ยนจ้องมองไป๋ชิงหลิงด้วยความโกรธ เอ่ยพร้อมขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

" จะสารภาพหรือไม่" หรงเยี่ยเค้นเสียงด้วยความเย็นชา

" ข้าสารภาพ ข้าสารภาพ" ฟังเจี้ยนไม่กล้าลังเลอีก เอ่ย " ท่านอ๋องหรงอยากจะรู้อะไร ถามมาได้เลย ข้าน้อยจะไม่ปิดบังเด็ดขาด แต่ข้าก็มีเงื่อนไขหนึ่ง..."

เขาจ้องมองหรงฉี นัยน์ตาเผยให้ความเป็นห่วง

แต่หรงฉีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นั้นกลับส่ายหัวไม่หยุด ส่งสัญญาณให้ฟังเจี้ยนห้ามสารภาพออกมา

ฟังเจี้ยนน้ำตาตก เอ่ย " ข้าขอโทษ ท่านอ๋องต้อน ข้าไม่อาจทนเห็นท่านถูกเหยียบหยามเช่นนี้ได้"

พูดจบ เขาก็หันหน้ามา เอ่ยกับหรงเยี่ย " ข้าน้อยไม่ของชีวิตของท่านอ๋องต้วน แต่หวังว่าท่านอ๋องต้วนจะได้ตายด้วยสภาพศพที่สมบูรณ์ ขอท่านอ๋องหรงรับปากข้าด้วย"

" ได้" อ๋องหรงตอบรับปากอย่างทันความ จากนั้นถามต่อ " เจ้ากับหรงฉีมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่"

ฟังเจี้ยนกัดริมฝีปากไว้ ไม่กล้าสู้หน้าอ๋องฉีที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา เอ่ย " ข้า...ชื่นชอบท่านอ๋องต้วน"

" เมื่อเจ็ดปีก่อน ท่านอ๋องได้ช่วยข้าไว้บนภูเขาอาน ตอนนั้นข้ายังเป็นแค่เณรน้อยของวัดเต๋อหลินเท่านั้น ไม่มีความสามารถอะไร ไม่ได้รับการยอมรับจากศิษย์พี่ศิษย์น้องด้วย มีครั้งหนึ่งข้าจะฆ่าตัวตาย..."

" พูดเฉพาะสิ่งสำคัญ" หรงเยี่ยตัดคำพูดของเขาด้วยสีหน้าไม่อดทน

ไป๋ชิงหลิงหันมามองเขา เห็นว่าสีหน้าของหรงเยี่ยไม่สู้ดีนัก บริเวณหน้าผากมีเหงื่อเย็นออกมา

อาการบาดเจ็บของเขา...

นางเดินไปข้างตัวหรงเยี่ยแล้วก็วางมือบนหน้าผากของเขา แต่ว่าก่อนที่มือของนางจะถูกต้องหน้าผากเขา หรงเยี่ยก็คว้ามือของนางไว้

เขายิ้มเล็กน้อย แล้วเอ่ยปากด้วยเสียงแผ่วต่ำ " พระชายา ข้าไม่เป็นไร"

" เจ้าไปพักผ่อนก่อนไหม เดี๋ยวข้าจัดการเอง " ไป๋ชิงหลิงเอ่ย

หรงเยี่ยมองฟังเจี้ยนแวบหนึ่ง หลับตาลงเอ่ย " พระชายาถามเถิด ข้าจะนั่งฟัง"

" ได้ " ไป๋ชิงหลิงหยิบยาต้นหนึ่งออกมาจากห้วงมิติเวลา แล้วก็ยัดเข้าไปในปากของหรงเยี่ย ดูเขากลืนยาเข้าไป

นางถึงหันหน้ามาถามฟังเจี้ยน " ค่ายทหารอยู่ไหน แล้วคนตายพวกนี้เข้ามายังวัดเต๋อหลินได้ยังไง แล้วกระดูกขาวก่อนหน้านี้ก็ถูกฝังไว้ในสวนทะเลดอกไม้ใช่หรือไม่"

ฟังเจี้ยนตอบตามตรง " ท่านอ๋องต้วนกลัวว่าถ้าหากข้าถูกจับได้จะเปิดเผยตำแหน่งของค่ายทหาร จึงไม่เคยบอกข้าเลยว่า ค่ายทหารอยู่ที่ไหน แต่ว่า ค่ายทหารนั้นอยู่ในหมู่บ้านใกล้ๆ วัดเต๋อหลินนี้ พวกเขาทำนาในเวลากลางวันแล้วก็ฝึกซ้อมในเวลากลางคืน ส่วนนางบำเรอที่ตายไปพวกนั้น ล้วนแล้วถูกนำเข้ามาจากหลังสวนในเวลากลางคืน แล้วก็ฝังลงในทะเลดอกไม้ทันที"

" พวกเจ้าจับเด็กมามากมายขนาดนั้น จัดการยังไง" ไป๋ชิงหลิงเอ่ยถามต่อ

ฟังเจี้ยนเงยหน้าสบตานางเอ่ย " พระชายาเคยได้ยินเกี่ยวกับ การกินหัวใจเด็กแล้วจะมีเยาว์วัยตลอดไหม พวกเราเลี้ยงทหารก็จำเป็นต้องใช้เงิน ฉะนั้นหัวใจของเด็กพวกนี้ถูกนำมาทำเป็นอาหารสมุนไพร ส่งให้กับคนชั้นสูงในวังกิน"

"นี่เจ้า..." เมื่อไปชิงหลิงได้ยินอย่างนี้ก็ทำให้โมโหขึ้นมาทันที

นางก็เป็นแม่ของเด็กสองคนเช่นกัน เมื่อได้ยินว่าหัวใจของเด็กเหล่านั้นถูกนำไปทำเป็นอาหารสมุนไพร ทำให้นางคิดถึงสภาพของจิ่งหลินขึ้นมาทันที

" หัวใจเด็กที่มีอายุน้อยกว่า 6 ขวบถือเป็นตัวนำยาที่ดีที่สุด พวกสนมในวังชื่นชอบกันมาก ส่วนร่างกายของเด็กเหล่านั้นพวกเราก็สับเป็นชิ้นๆ แล้วก็ให้เป็นอาหารของสุนัขในกองทัพ ทำให้สุนัขเหล่านั้นเลี้ยงออกมาแล้วมีนิสัยเหมือนหมาป่า " ฟังเจี้ยนยิ่งพูดก็ยิ่งเร่าร้อน นัยน์ตาเผยให้เห็นถึงความกระหายเลือด

ตอนที่เสียงพูดของฟังเจี้ยนออกมา ทำให้ใบหน้าที่สง่านั้นเผยความอาฆาตออกมาพร้อมเอ่ย " ข้าจำได้ว่า ท่านอ๋องต้วนยังได้จับพระโอรสไว้องค์หนึ่งด้วย"

พระโอรส

หนังตาของไป๋ชิงหลิงกระตุกแวบหนึ่ง แล้วก็พุ่งไปหาฟังเจี้ยนพร้อมกับกระชากเสื้อที่มอมแมมของฟังเจี้ยน เค้นเสียงถาม " คือ หรงจิ่งหลินใช่ไหม"

ฟังเจี้ยนถูกนางกดทับลงบนเก้าอี้ ยกหัวขึ้นมา ยิ้มมุมปากเอ่ย " น่าจะใช่"

" ตูบ"

ไป๋ชิงหลิงตบไปฝ่ามือหนึ่ง เอ่ยด้วยเสียงคำราม " รีบบอกมา ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ถ้าไม่อย่างนั้นก็ให้อ๋องฉีตายทั้งเป็น"

" ฮาฮาฮา..." ฟังเจี้ยนหัวเราะออกมาอย่างเสียการควบคุม

ไป๋ชิงหลิงกระชากด้วยแรงที่มี " หรงจิ่งหลินอยู่ไหน เขาอยู่ที่ไหน เจ้าบอกมา..."

" พระชายา" หรงเยี่ยลืมตา ลุกขึ้นมาอย่างกะทันหันแล้วก็เดินมาหาไป๋ชิงหลิง

แล้วก็กอดไป๋ชิงหลิงจากด้านหลัง เรียกสติ " พระชายา เจ้าใจเย็นก่อน"

เขาอุ้มไป๋ชิงหลิงออก ตอนที่เขาอุ้มไป๋ชิงหลิงออกนั้น ขาของไป๋ชิงหลิงก็ถีบลงไปบนตัวฟังเจี้ยน ร้องด้วยใจสลาย " คืนจิ่งหลินให้ข้า คืนเขาให้ข้า..."

หลังจากที่ถูกเขาถีบไปสองทีทำให้ฟังเจี้ยนกระอักเลือด จากนั้นก็ยิ้มต่อ " ใช่ ทำไมข้าถึงได้ลืมเรื่องพระโอรสไปล่ะ ข้าต้องการให้พวกเจ้าส่งท่านอ๋องต้วนลงจากวัดเต๋อหลิน ถ้าไม่อย่างนั้น อ๋องต้วนตาย ซื่อจื่อจิ่งก็ต้องตายเหมือนกัน"