ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 517

ฟังเจี้ยนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จ้องมองอ๋องต้วนหรงฉีที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกรัก " ท่านอ๋อง นี้เป็นสิ่งที่ฟังเจี้ยนสามารถช่วยท่านได้ ถ้าท่านออกไปได้แล้ว ก็ทำตามที่ฟังเจี้ยนได้บอกกับท่านก่อนหน้านี้ ล้มราชบัลลังก์ ท่านถึงจะมีชีวิตต่อไปได้"

เสียงเพิ่งหยุด ประตูอารามก็ถูกคนข้างนอกถีบเปิดออกมา

จักรพรรดิเหยาพุ่งเข้ามาด้วยไฟแห่งความโกรธ แล้วก็ถีบเข้าไปบนตัวของฟังเจี้ยนอย่างจัง

เท้านี้ถีบแรงมาก ทำให้ฟังเจี้ยนและเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่นั้นบินออกไปทันที

ได้ยินแต่เสียง " ปัง" เก้าอี้ที่ทำจากเหล็กนั้นกระทบกำแพงทันที ทำให้กำแพงทะลุ ฟังเจี้ยนเองก็กระเด็นออกไปแล้วก็ฟาดลงกับพื้นอย่างแรง

ตอนที่กระทบพื้นนั้น หัวของเขาได้กระทบกับก้อนหินที่แหลมคมพอดี ทำให้สมองกระจายออกมา

องครักษ์เหยี่ยวดำก็กระโจนออกไปอย่างเร็วแล้วก็ล้อมฟังเจี้ยนไว้

จักรพรรดิเหยาทำลายเครื่องลงทัณฑ์ที่อยู่ในห้องอารามด้วยความโมโห เค้นเสียงเอ่ย " ลูกเนรคุณ ลูกเนรคุณ...ลูกเนรคุณคนนี้..."

เขาทำลายของไปด้วย บันดาลโทสะไปด้วย

ห้องอารามทั้งหมดเต็มได้ด้วยความโกรธและการระบายอารมณ์ของจักรพรรดิเหยา

ฆ่าจักรพรรดิชิงบัลลังก์

เป็นสิ่งที่ทำร้ายหัวใจคนเป็นพ่อจริงๆ

ความรักที่เขาแสดงต่อหรงฉีนั้นไม่น้อยไปกว่าหรงเยี่ย แต่ในทางกลับกัน เพราะว่าหรงเยี่ยไม่ได้อยู่ข้างกายเขาตั้งแต่เด็ก ทำให้เขาฝากความหวังทั้งหมดไว้บนตัวหรงฉี

แต่ตอนนี้ลูกชายคนนี้กลับสมคบคิดกับคนนอก จะฆ่าจักรพรรดิฆ่าคนเป็นพ่อ...

สรุปแล้วเขายังทำเรื่องที่เขาไม่รู้อีกเท่าไหร่กันแน่

" เสด็จพ่อ" หรงเยี่ยสังเกตเห็นว่าเขาสงบสติอารมณ์ได้แล้ว จึงเรียนด้วยเสียงแผ่วเบา

จักรพรรดิเหยานั่งลงอย่างแรง เอามือทั้งสองข้างกุมหัวไว้ ด้วยสีหน้าที่โศกเศร้า " เจ้าว่าข้า...เป็นคนที่ล้มเลวมากหรือเปล่า ลูกชายข้าถึงมีใจจะฆ่าข้าเพื่อชิงบัลลังก์ เจ้าคงจะหัวเราะเยาะความโง่เขลาของข้าอย่างลับๆ สินะ"

หรงเยี่ยจ้องมองจักรพรรดิที่นั่งลงกับพื้น เขายังไม่เคยเห็นสภาพที่ตกอับขนาดนี้ของเขามาก่อน

ตั้งแต่ได้เป็นจักรพรรดิ เขาก็ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเขาเป็นถึงจักรพรรดิของอาณาจักรหนึ่งแล้ว

เขารู้สึกหายโกรธพ่อคนนี้ขึ้นมาทันที

เขาหันหน้ากลับไปเอ่ยกับหรงฉีว่า " เจ้าออกไปซะ"

"หรงฉี"เปิดหน้ากากคนออก แล้วก็เผยใบหน้าที่แท้จริงออกมา คารวะทีหนึ่งแล้วก็เดินออกจากห้องอารามพร้อมกับองครักษ์เหยี่ยวดำ

ทันทีที่ประตูห้องปิดลง จักรพรรดิเหยาก็ร้องโห่ร้องไห้ใหญ่

เขาในสภาพตอนนี้ก็เหมือนกับคนแก่ ที่สูญเสียบ้าน สูญเสียคนรัก และสูญเสียทุกอย่าง เขาได้ปล่อยวางชุดเกาะ ปล่อยวางหน้ากากต่างๆ แล้วก็ระบายความรู้สึกออกมาทั้งหมด

ถึงแม้ว่าเขาจะทำใจก่อนแล้ว แต่เมื่อความจริงค่อยๆ ถูกเปิดออกต่อหน้าต่อตาเขา เขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้

กระดูกขาวในกล่องทอง ชาวบ้านที่ได้ตายไปแล้ว เขาจะมีหน้ามาพบผู้คนใต้ฟ้าได้ยังไง

ในฐานะคนเป็นพ่อนั้น เขาจะไม่มีความผิดแม้แต่น้อยเลยหรือ

หรงฉีเป็นโอรสที่เขาเลี้ยงมาเคียงบ่า เป็นลูกดีๆ ที่เขาเลี้ยงมากับมือแหนะ....