ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 518

เวลานั้น ก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

คนกลุ่มนั้นก็คือ เสิ่นหรูเหลียนและกองทหารเกาะเงินของเขา

และทหารเกาะเงินยังได้จับชายหญิงวัยกลางคนสองคน เดินเข้าในห้องอาราม

ฟางกงกงได้เอาผ้าคลุมหัวของชายหญิงคู่นั้นออก ใบหน้าที่คุ้นเคยเผยให้เห็นต่อหน้าต่อตาไป๋ชิงหลิงทันที

พวกเขาคือ...สามีภรรยาแซ่หยาง

สามีภรรยาาแซ่หยางทั้งสองถูกตีด้วยแส้จนเสื้อผ้าฉีกขาด เผยให้เห็นหนังและเนื้อ

เมื่อทั้งสองมองไปยังไป๋ชิงหลิงนั้น ก็เอ่ยพร้อมกัน " อาเสวี่ย..."

แวบที่คำว่าอาเสวี่ยสิ้นสุดนั้น ทำให้หัวใจของไป๋ชิงปรากฏลิงนั้นเต้นอย่างแรง และไม่อาจจะทนดูกลอุบายนี้ได้อีกแล้ว

"พวกเจ้า..." ไป๋ชิงหลิงกวาดสายตาไปมาบนตัวของพวกเขาทั้งสอง " ใครทำร้ายพวกเจ้าจนถึงขนาดนี้"

สามีภรรยาแซ่หยางสบตานางแวบหนึ่ง แล้วก็ก้มหน้าไม่ยอมพูด

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองเสิ่นหรูเหลียนอย่างโหดร้าย " เสิ่นหรูเหลียน เจ้าทำอะไรกับพวกเขา"

"พระชายาหรง" สายตาที่เสิ่นหรูเหลียนมองนางนั้น มีความดุเดือดเจือปนอยู่ด้วย มือที่กำกระบี่ของเขาค่อยๆ กำแน่น วินาทีต่อมาก็ชักกระบี่ออกมา แล้วชี้ไปทางไป๋ชิงหลิง เค้นเสียง " เจ้าเป็นใครกันแน่"

ไป๋ชิงหลิงตกตะลึงมาก สายตาทั้งคู่จ้องไปยังคมกระบี่ที่เสิ่นหรูเหลียนชี้มาหานาง ริมฝีปากสั่นเล็กน้อย

เสิ่นหรูเหลี่ยนเอ่ย " พระชายาหรง เจ้ารู้ไหมว่าข้าจับพวกเขาได้ที่ไหน"

สายตาที่แวววาวคู่นั้นของนาง ในตาคลอไปด้วยน้ำตา สวยงามจริงๆ ...

แต่เสิ่นหรูเหลียนคิดว่า ความงามเป็นแค่ค่ายลวงที่ใช้บังสายตาของคนเท่านั้น เขาไม่เคยเชื่อว่าไป๋ชิงหลิงจะมีใบหน้าสองใบหน้า และมีสองตัวตน

ตอนที่เขารู้ความจริงนั้น เขาก็ยังพยายามบอกกับตัวเองไม่หยุด

เป็นไปไม่ได้ที่นางจะเป็นพระชายาต้วนที่ตายไปเมื่อหลายปีก่อน...

ไป๋ชิงหลิงตัวสั่นไม่หยุด เอ่ย " เจ้าบีบคั้นพวกเขาให้มอบความ"

ได้ยินคำพูดนี้ ความผิดหวังของเสิ่นหรูเหลียนยิ่งชัดเจนมากขึ้น " พระชายาสนิทกับพวกเขามากนักหรือ"

" เจ้าต้องการจะบอกอะไรกันแน่"

ฟางกงกงลากเก้าอี้มาตัวหนึ่ง วางไว้ข้างหลังหรงฉีแล้วประคองหรงฉีนั่งลงไป

หรงฉีจับหน้าอกตัวเองไว้แล้วเอ่ย "ขณะที่แม่ทัพเสิ่นกำลังตรวจตราอยู่นั้นก็พบว่ามีคนแอบล้อมวัดเต๋อหลิน มีแผนจะทำการลอบสังหารครั้งใหญ่ แต่โชคดีที่แม่ทัพเสิ่นรู้ก่อน เลยได้จับสามีภรรยาคู่นี้ที่ปลอมเป็นคนส่งอาหาร เจ้าช่างแน่มาก...เจ้าไม่เคยทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ ไป๋ ชิง หลิง"

ทันทีที่" ไป๋ชิงหลิง" สามคำนี้สิ้นสุดนั้น ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกได้ถึงความปกติ ร่างกายของจักรพรรดิเหยาชักไปทีหนึ่ง

และมือใหญ่ที่จับแขนของนางนั้นก็ใช้กำลังกำแขนของนางอย่างแน่น

นางเหลือบตามองมือของจักรพรรดิเหยา เพียงไม่นานนักเขาก็บีบแขนของนางจนแดงและแน่นกว่าเดิม วินาทีต่อมา มือใหญ่นี้ก็ปล่อยนาง จากนั้นฝ่ามือก็ประทับลงไปบนหลังนาง ทำให้นางกระเด็นออกไป

" ปึก"

" วู"

พลังภายในของจักรพรรดิเหยาทำให้นางกระเด็นไปไกลมาก นางถอยไปจนถึงมุมกำแพง กระทบกับกำแพงที่ปรักหักพังอย่างแรง

อิฐสีแดงบนกำแพงก็ทลายลงมา " โครมๆ"

นางกระเด็นไปเร็วมาก ทำให้ตอนที่ชนใส่กำแพงนั้นกลับย้อนกลับมา เดินโซเซไปข้างหน้าหลายก้าว

เลือดสีแดงสดกระอักออกมาจากปากของนางทันที

หรงเยี่ยตะโกน "พระชายา"

เขากำลังจะพุ่งไปหาไปชิงหลิง ใครจะไปคิดว่าจักรพรรดิเหยาจะรั้งแขนของเขาไว้ ขัดขวางไม่ให้เขาไปข้างตัวไปชิงหลิง

" เสด็จพ่อ ท่านอย่าไปฟังความเท็จจากคนพวกนี้" หรงเยี่ยเอ่ยพร้อมกับตาที่แดงระเรื่อ

" มันจะใช่ความเท็จหรือเปล่านั้น เจ้าให้สองคนนี้บอกเสด็จพ่อ น้องเจ็ด เจ้าอย่าหลงงมงายเลย ผู้หญิงคนนี้ได้วางอุบายในจวนอ๋องต้วนตั้งแต่เมื่อหกปีก่อนแล้ว เพื่อให้พวกราชวงศ์ได้รับความอับอาย และในวันนี้ นางก็ใช้เด็กคนเดียวในการเข้าหาน้องเจ็ด เด็กที่นางให้กำเนิดนั้น แท้จริงแล้วไม่ใช่เลือดเชื้อพระวงศ์ แต่เป็นเลือดเนื้อของราชทายาทหยางไคที่ล่มสลายไปแล้ว" หรงฉีพูดจบ ก็ไออย่างแรงทีหนึ่ง

ฟางกงกงได้หยิบผ้าออกมา หรงฉีใช้ผ้าปิดปากไว้ เพียงไม่นานนักก็มีเลือดกระอักออกมา

ฟางกงกงเอ่ยด้วยความร้อนรน " ท่านอ๋องต้วน กระอักเลือดอีกแล้ว"

เขาเงยหน้าจ้องมองจักรพรรดิเหยา " ฝ่าบาท ท่านอ๋องหรง ผู้หญิงคนนั้นฉวยโอกาสตอนที่รักษาอาการให้อ๋องต้วน แอบใส่ยาพิษเข้าไปบนตัวท่านอ๋องต้วน หมอหลวงหลี่ได้วินิจฉัยออกมาแล้ว มันคือยาพิษชนิดหนึ่งที่สามารถทำให้แผลเน่า ไม่สมานแผล ฝ่าบาท ขอทรงทอดพระเนตรพ่ะย่ะค่ะ"

พูดจบ ฟางกงกงก็ฉีกเสื้อส่วนหน้าของหรงฉีออก ปรากฏแผลที่เต็มไปด้วยหนองเลือด

" ถ้าหากหมอหลวงหลี่ไม่พบความผิดปกติก่อน พิษนี้ก็คงจะลามเข้าไปถึงหัวใจของท่านอ๋องต้วนแล้ว ถึงเวลานั้นต่อให้เทพธิดาต้าหลัวมาเองก็ช่วยชีวิตท่านอ๋องต้วนไม่ได้แล้ว"

จักรพรรดิเหยาจ้องค้างไปบนบาดแผลบนตัวอ๋องต้วน

แล้วก็หันกลับมา จ้องมองไป๋ชิงหลิง

เหมือนกับต้องการจะถามอะไรสักอย่างกับไป๋ชิงหลิง แต่เพราะส่งเสียงไม่ได้ เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอย่างไรดี

หรงฉีดึงสติกลับมา แล้วเอาผ้าบนมือออก เค้นเสียงเอ่ยถาม " ไป๋ชิงหลิง เจ้าวางยาข้านั้นก็ถือว่ามากแล้ว แต่เจ้ากล้าวางยาเสด็จพ่ออีก แล้วเจ้า น้องเจ็ด เจ้ากลับสมคบกับนางนี้เพื่อมาฆ่าพ่อ มโนธรรมของเจ้าถูกสุนัขคาบไปกินแล้วหรือ เขาเป็นถึงเสด็จพ่อของเรานะ"

" เจ้าหุบปากซะ" หรงเยี่ยสลัดมือของตัวเองจากกำมือของจักรพรรดิเหยา แล้วก็ชักกระบี่ออกมา พุ่งแทงไปหาหรงฉี

ฟางกงกงร้องตะโกน " ระวัง คุ้มครองท่านอ๋องต้วน"

เสิ่นหรูเหลียนพุ่งมาดังสายฟ้าฟาด กระบี่ยาวในมือกวาดแกว่ง แทงไปผ่านหน้าของหรงเยี่ย ในขณะเดียวกันก็สั่งให้องครักษ์เหยี่ยวดำ " พาพระชายาและฝ่าบาทออกไป"

หรงฉีได้ยินดังนั้นก็รีบสั่ง " คุ้มครองเร็วเข้า อย่าให้องครักษ์เหยี่ยวดำพาไป๋ชิงหลิงออกไปจากที่นี่"