ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 529

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้ามองขึ้นไป ธนูไฟมากมายเหมือนดั่งฝนที่กำลังตกหนัก พุ่งลงสู่เรือนหลินไม่หยุด

ทำให้เรือนที่กำลังถูกไฟล้อมอยู่นั้น สถานการณ์แย่ลงไปอีก

ทหารเกราะเงินด้านหลังที่คุ้มกันไป๋ชิงหลิงก็วิ่งมาข้างหน้า ป้องกันธนูไฟ

เพียงแต่ว่าธนูไฟเหล่านี้ดุดันเกินไปและมากมายเหลือเกิน

ทหารเกราะเงินหลายสิบคนเริ่มหมดแรง พวกเขาไม่มีทางเหลือจึงต้องถอยกลับมา

แต่ทางกลับสถานการณ์ไฟก็แย่มากเช่นกัน สำหรับพวกเขาแล้ว จะไปข้างหน้าหรือถอยหลังก็ไม่รอดทั้งนั้น

และแล้วเวลานี้เอง ก็มีเสียงร้องเห่าของหมาป่าหิมะที่ส่งมาจากข้างนอก เดิมทีธนูไฟที่มากมายก็เริ่มค่อยๆหายไป

สุนัขตัวหนึ่งพุ่งออกมาจากทะเลเพลิง เวลาเดียวกัน ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำกลุ่มหนึ่งที่สวมชุดสีดำ ในมือสะบัดมีดเคียวออกมา ทำการขยายทางซ้ายและขวาของประตูเรือนออกให้กว้างขึ้น บุกเบิกเส้นทางท่ามกลางทะเลเพลิงออกมา และเข้าประกบตัวของไป๋ชิงหลิงอย่างรวดเร็ว

"พระชายา รีบไปเถอะ"

อิงเหลียนและอิงซาปรากฏตัว พยุงตัวของไป๋ชิงหลิงบินออกจากทะเลเพลิง

เหล่าทหารเกราะเงินที่เหลือจึงพาตัวของอวี่อันและหมอหลวงจ้าวออกมา

หลังจากที่บินหนีออกมาจากทะเลเพลิงได้ ไป๋ชิงหลิงก็เห็นหรงเยี่ยกำลังเข็นรถเข็นมาด้วยตัวเอง

นางเร่งฝีเท้าเดินเข้าไป มองไปที่หรงเยี่ยแล้วพูดว่า:"ท่านอ๋อง"

"ไปกับข้า"

"เพคะ!"

อิงซาวิ่งขึ้นหน้ามา ดันรถเข็นของหรงเยี่ยไปยังวิหารทองคำ

ไปถึงที่นั่นไป๋ชิงหลิงถึงได้รู้ว่าศึกการสังหารกษัตริย์ในครั้งมันดุเดือนแค่ไหน

ฝ่าบาทถูกกักบริเวณอยู่ภายในวิหารทองคำ ส่วนคนที่อยู่ข้างกายของฝ่าบาทฟางกงกง ถูกซื้อใจโดยท่านอ๋องต้วนไปเสียนานแล้ว

เพราะฉะนั้นคืนนี้หากฝ่าบาทรอดไปได้ งั้นคนที่ตายก็คือหรงฉี่

หรงฉี่ลงมืออย่างโหดเหี้ยม ไม่ว่ายังไงก็ต้องจัดการกับทุกคนที่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้รวมไปถึงพ่อของตนเองและทุกคนในวัดเต๋อหลิน

เช่นนี้ ถึงจะทำให้เขาและตระกูลเวินที่อยู่เบื้องหลังเขามีทางรอดไปได้

"เข้าไป!"เมื่อถึงวิหารทองคำ หรงเยี่ยเปิดประตูด้านข้าง ผลักไป๋ชิงหลิงเข้าไป

ไป๋ชิงหลิงตะโกนว่า:"หรงเยี่ย เจ้ายังบาดเจ็บอยู่!"

"หลิงเอ๋อร์ เจ้ากับข้าไม่จำเป็นต้องปิดบังตัวตนเพื่อจะอยู่ด้วยกันอีกแล้ว คืนนี้ไม่เพียงแต่เป็นศึกชี้ชะตาของหรงฉี่ แต่ยังเป็น......ศึกที่ชี้ว่าเจ้ากับข้าจะสามารถอยู่รอดได้หรือไม่ ข้าฝากชีวิตของเสด็จย่าและเสด็จพ่อไว้กับเจ้า เจ้าอยู่เคียงข้างข้า ไปพร้อมกับข้าได้หรือไม่?"เขามองไปที่นางด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง น้ำเสียงก็อ่อนโยนขึ้น

ในใจของไป๋ชิงหลิงรู้สึกขมขื่น

หรงเยี่ยคงรู้เรื่องที่นางอยากจะพาเซิงเอ๋อร์ไปจากที่นี่

มิเช่นนั้นคงไม่พูดประโยคแบบนี้

"หมอหลวงจ้าว นางกำลังจะฆ่าไทเฮา เยี่ยงใดเจ้าถึงโง่เขลาเช่นนี้"เสิ่นโหรวเม่ยต่อว่าด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว

ขอแค่ถ่วงเวลาอีกสักนิด ด้วยปริมาณเลือดออกมาที่มากเพียงนี้ ไม่นานไทเฮาก็จะตาย

นางไม่เชื่อว่าไป๋ชิงหลิงจะสามารถช่วยคนที่ตายให้ฟื้นกลับมาได้

และแล้วสิ่งที่ทำให้นางคิดไม่ถึงคือไป๋ชิงหลิงไม่สนใจจักรพรรดิเหยาและอ๋องเฉิน ออกคำสั่งว่า:"ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ ท่านอ๋องหรงมีคำสั่งว่าให้ข้าป้องกันฝ่าบาทและไทเฮา พวกเจ้าฟังข้าให้ดี หากมีใครกล้าเข้ามาขัดขวางข้าช่วยเหลือไทเฮาละก็ จับมัดไว้ก่อน จากนั้นถึงส่งมอบให้ฝ่าบาทจัดการ ข้าเองก็ยอมรับคำสั่งจากฝ่าบาทเช่นกัน"

สิ้นเสียง นางจึงหันไปทางจักพรรดิเหยาแล้วใช้หัวคำนับกับพื้นอีกครั้ง:"ฝ่าบาท ขอประทานอภัยด้วยเพคะ"

ทันทีที่ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้น ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำก็ได้ทำการล้อมเป็นวงกลมโดยมีไป๋ชิงหลิงและไทเฮาเป็นศูนย์กลาง

หรงเชินโกรธมาก เดินขึ้นหน้าไปหนึ่งก้าว ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำจึงดึงเชือกออกมามัดอ๋องเฉินไว้กับเสาทองคำ

หรงเชินตะโกนด่า:"ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ พวกเจ้าไปเข้าฝั่งนางอสรพิษแล้วหรือ พวกเจ้า......ปล่อยข้า"

จักรพรรดิเหยาเห็นหรงเชินที่ถูกมัดติดกับเสาทองคำ สองมือกำหมัดไว้แน่น แขนก็เริ่มสั่นขึ้นมา

เสียงต่อสู้ข้างนอกดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ

หลวนอี๋เห็นอารมณ์ของจักรพรรดิเหยาไม่ค่อยคงที่ จึงก้มหัวลง จับแขนของไป๋ชงเซิงแล้วนำมือเล็กๆของนางไปวางไว้บนกำปั้นของจักรพรรดิเหยา

จักรพรรดิเหยาสัมผัสถึงความนุ่มนิ่มที่ถูกวางไว้บนกำปั้น จึงได้ก้มหัวมองลงมา สบตากับสายตาที่เต็มไปด้วยม่านหมอกของไป๋ชงเซิงพอดี

นางจิบริมฝีปากด้วยความน่าเอ็นดู จ้องมองเขาโดยไม่ส่งเสียงใดๆ และแววตาของนางทำให้เขามองเห็นความไร้เดียงสาที่ไม่มีกลอุบายและการหลอกลวงมาเกี่ยวข้อง