ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 529

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้ามองขึ้นไป ธนูไฟมากมายเหมือนดั่งฝนที่กำลังตกหนัก พุ่งลงสู่เรือนหลินไม่หยุด

ทำให้เรือนที่กำลังถูกไฟล้อมอยู่นั้น สถานการณ์แย่ลงไปอีก

ทหารเกราะเงินด้านหลังที่คุ้มกันไป๋ชิงหลิงก็วิ่งมาข้างหน้า ป้องกันธนูไฟ

เพียงแต่ว่าธนูไฟเหล่านี้ดุดันเกินไปและมากมายเหลือเกิน

ทหารเกราะเงินหลายสิบคนเริ่มหมดแรง พวกเขาไม่มีทางเหลือจึงต้องถอยกลับมา

แต่ทางกลับสถานการณ์ไฟก็แย่มากเช่นกัน สำหรับพวกเขาแล้ว จะไปข้างหน้าหรือถอยหลังก็ไม่รอดทั้งนั้น

และแล้วเวลานี้เอง ก็มีเสียงร้องเห่าของหมาป่าหิมะที่ส่งมาจากข้างนอก เดิมทีธนูไฟที่มากมายก็เริ่มค่อยๆหายไป

สุนัขตัวหนึ่งพุ่งออกมาจากทะเลเพลิง เวลาเดียวกัน ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำกลุ่มหนึ่งที่สวมชุดสีดำ ในมือสะบัดมีดเคียวออกมา ทำการขยายทางซ้ายและขวาของประตูเรือนออกให้กว้างขึ้น บุกเบิกเส้นทางท่ามกลางทะเลเพลิงออกมา และเข้าประกบตัวของไป๋ชิงหลิงอย่างรวดเร็ว

"พระชายา รีบไปเถอะ"

อิงเหลียนและอิงซาปรากฏตัว พยุงตัวของไป๋ชิงหลิงบินออกจากทะเลเพลิง

เหล่าทหารเกราะเงินที่เหลือจึงพาตัวของอวี่อันและหมอหลวงจ้าวออกมา

หลังจากที่บินหนีออกมาจากทะเลเพลิงได้ ไป๋ชิงหลิงก็เห็นหรงเยี่ยกำลังเข็นรถเข็นมาด้วยตัวเอง

นางเร่งฝีเท้าเดินเข้าไป มองไปที่หรงเยี่ยแล้วพูดว่า:"ท่านอ๋อง"

"ไปกับข้า"

"เพคะ!"

อิงซาวิ่งขึ้นหน้ามา ดันรถเข็นของหรงเยี่ยไปยังวิหารทองคำ

ไปถึงที่นั่นไป๋ชิงหลิงถึงได้รู้ว่าศึกการสังหารกษัตริย์ในครั้งมันดุเดือนแค่ไหน

ฝ่าบาทถูกกักบริเวณอยู่ภายในวิหารทองคำ ส่วนคนที่อยู่ข้างกายของฝ่าบาทฟางกงกง ถูกซื้อใจโดยท่านอ๋องต้วนไปเสียนานแล้ว

เพราะฉะนั้นคืนนี้หากฝ่าบาทรอดไปได้ งั้นคนที่ตายก็คือหรงฉี่

หรงฉี่ลงมืออย่างโหดเหี้ยม ไม่ว่ายังไงก็ต้องจัดการกับทุกคนที่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้รวมไปถึงพ่อของตนเองและทุกคนในวัดเต๋อหลิน

เช่นนี้ ถึงจะทำให้เขาและตระกูลเวินที่อยู่เบื้องหลังเขามีทางรอดไปได้

"เข้าไป!"เมื่อถึงวิหารทองคำ หรงเยี่ยเปิดประตูด้านข้าง ผลักไป๋ชิงหลิงเข้าไป

ไป๋ชิงหลิงตะโกนว่า:"หรงเยี่ย เจ้ายังบาดเจ็บอยู่!"

"หลิงเอ๋อร์ เจ้ากับข้าไม่จำเป็นต้องปิดบังตัวตนเพื่อจะอยู่ด้วยกันอีกแล้ว คืนนี้ไม่เพียงแต่เป็นศึกชี้ชะตาของหรงฉี่ แต่ยังเป็น......ศึกที่ชี้ว่าเจ้ากับข้าจะสามารถอยู่รอดได้หรือไม่ ข้าฝากชีวิตของเสด็จย่าและเสด็จพ่อไว้กับเจ้า เจ้าอยู่เคียงข้างข้า ไปพร้อมกับข้าได้หรือไม่?"เขามองไปที่นางด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง น้ำเสียงก็อ่อนโยนขึ้น

ในใจของไป๋ชิงหลิงรู้สึกขมขื่น

หรงเยี่ยคงรู้เรื่องที่นางอยากจะพาเซิงเอ๋อร์ไปจากที่นี่

มิเช่นนั้นคงไม่พูดประโยคแบบนี้