ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 53

สรุปบท บทที่ 53 ไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยมีปากเสียงกันอีกครั้ง: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น

ตอน บทที่ 53 ไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยมีปากเสียงกันอีกครั้ง จาก ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

บทที่ 53 ไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยมีปากเสียงกันอีกครั้ง คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายการเกิดใหม่ ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น ที่เขียนโดย พระจันทร์ขี้เมา เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

เหตุใดถึงชั่วร้ายได้เช่นนี้

"ท่านช่างชั่วร้ายเสียเหลือเกิน" ไป๋ชิงหลิงโมโหจนด่าทอออกมา "ท่านก็มีลูก แต่กลับมักพูดจาข่มขู่เอาชีวิตของข้า ท่านเคยนึกถึงลูกของข้าบ้างหรือไม่"

"หยุดนำเด็กมาพูดให้เห็นอกเห็นใจ" หรงเยี่ยหยุดชะงัก และเหวี่ยงนางไปข้างหน้าอย่างแรง

ไทเฮาประชวรหนัก อารมณ์ดีที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดก็ได้หายไป จึงไม่มีความอดทนต่อไป๋ชิงหลิงเหมือนแต่ก่อน

คำพูดของเขาแต่ละคำเหมือนกับมีดที่ทิ่มแทง "หากเจ้าทำเพื่อเด็กคนนั้นจริง ก็คงไม่บอกให้นางไปขอความช่วยเหลือจากข้าที่จวน เจ้ารักและเอ็นดูนางตรงไหน เจ้าตายไปคงดีเสียกว่า จิ่งหลินจะได้มีเพื่อนเพิ่มอีกคน"

"ท่าน......" ไป๋ชิงหลิงโกรธจนตัวสั่น

นางบอกให้เซิงเอ๋อร์ไปจวนท่านอ๋องเพื่อขอความช่วยเหลือจากเขาตั้งแต่เมื่อไร

เหตุใดนางถึงไม่ทำเพื่อลูก

นางรักเซิงเอ๋อร์มาก จะปล่อยให้นางไปขอความช่วยเหลือจากผู้ชายเย็นชาไร้ความปรานีอย่างเขาได้อย่างไร

นางทั้งโกรธทั้งโมโห จากนั้นสะบัดแขนของเขาออกอย่างแรงและถอยหลังไปหลายก้าว จากนั้นกล่าวออกมาอย่างรุนแรง "ข้าไม่เคย ข้าไม่เคยบอกให้เซิงเอ๋อร์ไปขอความช่วยเหลือที่จวนของท่าน ท่านจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็เป็นสิทธิ์ของท่าน แต่ท่านอย่าแตะต้องลูกของข้า หากทำให้ข้าโมโห......ข้าจะตามจองล้างจองผลาญท่านไปตลอดอย่างแน่นอน"

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว และก้าวไปหานาง

ไป๋ชิงหลิงรีบหันหลังกลับและวิ่งหนี......

องค์รัฐทายาทถูกยิงด้วยลูกธนู หากเกี่ยวข้องกับนาง เช่นนั้นอาการประชวรของไทเฮา......ก็ไม่ควรโยนความรับผิดชอบมาที่นาง

นางยอมรักษาอาการประชวรของไทเฮา แต่นางไม่อาจยอมรับได้ที่จะเอาชีวิตของนางไปแลกกับชีวิตของไทเฮา

ทว่านางเพิ่งวิ่งหนีออกไปได้เพียงสองก้าว แขนขนาดใหญ่ก็ได้โอบรอบเอวอันเพรียวบางของนางไว้ และหลังของนางก็ได้กระแทกเข้ากับแผ่นอกกันบึกบึนของเขาอย่างแรง

ไป๋ชิงหลิงกรีดร้อง "อ๊า......อย่าแตะต้องตัวข้า หากท่านต้องการฆ่าข้า เช่นนั้นก็ฆ่าข้าให้ตายตอนนี้เลย"

"หุบปาก" หรงเยี่ยตำหนิด้วยเสียงต่ำ

พระชายาต้วน จากนั้นท่านอ๋องต้วน จากนั้นก็เป็นพระสนมเอกหรง......และตอนนี้นางกลับไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา

เขาเอื้อมมือออกไปจับมือนาง แต่ไป๋ชิงหลิงได้เตรียมป้องกันไว้ก่อนแล้ว และผลักเขาออกไปอย่างเร็วด้วยสีหน้าเย็นชา "ข้าเดินเองได้"

นางหันหลังกลับและเตรียมเดินออกไป แต่ใครจะไปรู้ว่าวินาทีต่อมาจะถูกเขาอุ้มขึ้นบ่า

นางถอนหายใจและกล่าวตำหนิ "หรงเยี่ย ท่านอย่าทำเกินไปนะ ปล่อยข้าลงเดี๋ยวนี้......"

หรงเยี่ยรู้สึกว่าการเดินไปนั้นช้าเหลือเกิน เขาจึงอุ้มนางขึ้นบ่าและใช้วิชาตัวเบาเพื่อเหาะไป

ขณะที่ลงสู่พื้นดิน สีหน้าของไป๋ชิงหลิงซีดเผือด จากนั้นเอามือดันที่แผ่นอกของเขาเพื่อจะอาเจียนออกมา

หรงเยี่ยรีบหมุนตัวนางไปข้างหลังและใช้มือข้างหนึ่งจับแขนนางไว้ จากนั้นกดศีรษะของนาง "อาเจียนออกมา!"

"อ้วก......"

ไป๋ชิงหลิงอาเจียนออกมาอย่างหนักหน่วง หลังจากที่นางอาการดีขึ้นแล้ว นางก็ได้เห็นใบหน้าที่ขุ่นเคือง

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น