ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 55

พระสนมเอกหรงกลับทำสีหน้าไม่เชื่อแม้แต่นิดเดียว

นางสามารถรักษาอาการป่วยได้ เป็นไปไม่ได้

ตอนที่หรงจิ่งหลินถูกยิงด้วยลูกธนู เป็นช่วงที่นางได้อยู่เฝ้าไทเฮา

ทุกๆ ครึ่งชั่วยาม จะมีคนเข้ามาในวังหลวงเพื่อรายงานอาการของหรงจิ่งหลิน

สามารถกล่าวได้ว่า หรงจิ่งหลินกำลังเผชิญกับสถานการณ์ที่อันตราย

นางคนเดียวสามารถช่วยชีวิตของเด็กคนนั้นได้

หลอกใครอย่างนั้นหรือ?

นางรีบกล่าวหา "ท่านอ๋องหรง ไทเฮาปฏิบัติต่อท่านไม่ดีอย่างนั้นหรือ จนถึงตอนนี้แล้วท่านยังคิดจะช่วยผู้หญิงคนนี้อีก แถมยังกล้าเอาชีวิตของไทเฮามาล้อเล่น ท่านเข้าไปดูอาการของไทเฮา ท่านทำลงไปได้อย่างไรกัน!"

หรงเยี่ยขมวดคิ้วและจ้องไปที่นางอีกครั้งอย่างเยือกเย็น

หมอหลวงฮั่วที่มีประสบการณ์ยาวนานได้เดินออกมาข้างหน้าและกล่าวว่า "ฝ่าบาทได้โปรดไตร่ตรองอย่างรอบคอบพ่ะย่ะค่ะ เสิ่นโหรวเม่ย หลานสาวคนโตของท่านผู้เฒ่าเสิ่นที่มีความสามารถมากที่สุดในสำนักหมอหลวงก็ไม่สามารถรักษาพระอาการประชวรของไทเฮาได้ อีกทั้งกระหม่อมได้คิดแผนการรักษาใหม่ขึ้นมา และได้ให้ไทเฮาเสวยเข้าไปแล้ว ตอนนี้อาการประชวรของไทเฮาได้พ้นขีดอันตรายแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ หมอหญิงที่อายุน้อยอย่างไป๋ชิงหลิง ไม่อาจเทียบได้กับเสิ่นโหรวเม่ยที่เก่งและโดดเด่นที่สุด

หมอหญิงที่เก่งและโดดเด่นเช่นนั้นยังไม่มีวิธี เช่นนั้นก็ไม่ต้องพูดถึงคนอื่น

หรงเยี่ยรู้สึกหงุดหงิดใจเล็กน้อย "เจ้าแน่ใจหรือว่าอาการประชวรของไทเฮาจะไม่กำเริบขึ้นอีก และจะไม่เจ็บปวดทรมานเช่นนั้นอีก"

"ท่านอ๋องหรงพ่ะย่ะค่ะ อาการประชวรของไทเฮาไม่ใช่จะหายได้ในทันที จำเป็นต้องใช้เวลาพักฟื้นพ่ะย่ะค่ะ"

"พักฟื้น?" หรงเยี่ยถามกลับ "ต้องพักฟื้นไปถึงเมื่อไรถึงจะหายเป็นปกติ"

หมอหลวงฮั่วพูดไม่ออก

เขาชำเลืองมองหรงเยี่ยก่อน จากนั้นหันไปมองจักรพรรดิเหยา "ไทเฮามีพระชันษามากแล้ว หากได้รับการพักผ่อนอย่างดีจะค่อยๆ หายดีอย่างแน่นอน และห้ามทำให้ไทเฮาโกรธอีกพ่ะย่ะค่ะ"

หมอหลวงจ้าวและหมอหลวงหลี่จ้องหน้ากัน พวกเขาลังเลจะพูดออกมา แต่ได้หยุดเอาไว้

พอดีกับที่จักรพรรดิเหยาเห็นสีหน้าของพวกเขาทั้งสองคน และตรัสถามขึ้นมา "หมอหลวงจ้าว หมอหลวงหลี่"

หมอหลวงทั้งสองคนรีบคุกเข่าลง

หมอหลวงจ้าวชำเลืองมองดูไป๋ชิงหลิง จากนั้นก้มศีรษะลงและกล่าวว่า "ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ เรื่องที่ท่านอ๋องหรงกล่าวมานั้นเป็นความจริงทุกประการพ่ะย่ะค่ะ"