ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 56

ขณะที่ไป๋ชิงหลิงกล่าวจบ พระสนมเอกหรงได้มองไปที่นางอีกครั้ง

นางไม่มีทางเชื่อว่าไป๋ชิงหลิงจะสามารถช่วยชีวิตไทเฮาได้ นางคิดว่าคงมีอะไรดลใจให้ท่านอ๋องหรงคิดอยากพยายามช่วยผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนี้ปิด จึงได้แต่งเรื่องไร้สาระเหลวไหลเช่นนี้ออกมา แม้แต่หมอหลวงจ้าวและหมอหลวงหลี่ก็เป็นพวกเดียวกับท่านอ๋องหรง

เมื่อนึกได้เช่นนี้ มารชั่วร้ายที่อยู่ในใจของพระสนมเอกหรงก็ส่งเสียงดังคร่ำครวญ

นางคาดหวังให้ไป๋ชิงหลิงเข้าไปทำการรักษาอาการประชวรให้กับไทเฮา เมื่อถึงตอนนั้น ฉี่เอ๋อร์ของนางก็จะหลุดพ้นจากความผิด

อย่างไรเสีย ยาที่บรรดาหมอหลวงให้ไทเฮาเสวย ก็ไม่ได้ทำให้ไทเฮาสิ้นพระชนม์หรือเป็นอะไรไป

แต่เมื่อตกไปอยู่ในมือของไป๋ชิงหลิงแล้ว หากไทเฮาสิ้นพระชนม์ลง เช่นนั้นท่านอ๋องหรงก็คงหนีไม่พ้นจากความผิด

ต่อให้ฝ่าบาทคิดอยากปกป้องท่านอ๋องหรงอย่างไร ก็ไม่อาจต้านทานต่อเสียงวิพากษ์วิจารณ์ไปได้ และสุดท้าย......

ความยิ่งใหญ่เกรียงไกรที่ท่านอ๋องหรงมีอยู่ในตอนนี้ จะถูกฝ่าบาทปลดและเรียกกลับทั้งหมด

ทว่า ก็ไม่อาจปล่อยให้ไป๋ชิงหลิงเข้าไปทำการรักษาอาการประชวรของไทเฮาได้อย่างง่ายดายเช่นนี้

"ฝ่าบาทเพคะ หมอหลวงฮั่วเป็นหมอหลวงที่อาวุโสและมีความสามารถมากที่สุดในสำนักหมอหลวง ฝ่าบาทอย่าได้เชื่อคำพูดของปีศาจหญิงคนนี้นะเพคะ นางอายุเพียงน้อยนิด หม่อมฉันไม่เชื่อเด็ดขาดว่านางจะเก่งกาจถึงเพียงนั้น และตอนนี้อาการของไทเฮาก็เป็นเช่นนี้ ยังถือว่าพอมีโอกาสรักษาให้หายได้ แต่หากให้นางรักษาอาการประชวรของไทเฮาและเกิดอะไรขึ้น......หม่อมฉันได้ตระหนักคิดแทนฝ่าบาทนะเพคะ ฝ่าบาทได้โปรดไตร่ตรองเพคะ......"

พระสนมเอกหรงคุกเข่าลงและคลานเข่าไปหน้าจักรพรรดิเหยา และจับไปยังฉลองพระองค์ของจักรพรรดิเหยา แต่ละคำพูดของนางนั้นทิ่มแทงเข้าไปในใจของจักรพรรดิเหยา

คงไม่มีใครที่รู้ใจพระองค์มากเกินไปกว่าพระสนมเอกหรงแล้ว......

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกเหน็บหนาวขึ้นในใจ

พระสนมเอกหรงคิดอยากใช้เรื่องนี้ตอบโต้นางกลับ และต้องการให้นางต้องจบชีวิตลงที่ตำหนักฮุ่ยหนิงอย่างนั้นหรือ!

แถมยังกล่าวอย่างทรงเกียรติสง่างาม

"หากฝ่าบาทเห็นสิ่งของในมือของข้าน้อยแล้วและยังคงไม่เชื่อมั่น ข้าน้อยจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับอาการประชวรของไทเฮา และความเป็นความตายของไทเฮาจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับข้าน้อยเพคะ" นางยืดอกตรงด้วยสีหน้าจริงจัง ซึ่งดูไม่ออกเลยว่านางคือประชาชนคนธรรมดาคนหนึ่งที่ต่ำต้อยกว่าอำนาจของจักรพรรดิ......

ทุกคนต่างอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้าหาญเหลือเกิน ที่กล้าพูดเช่นนั้นกับองค์จักรพรรดิ

จักรพรรดิเหยาก็พอจะดูออกว่านางค่อนข้างบ้าบิ่น

"เจ้าไม่กลัวตายอย่างนั้นหรือ?" น้ำเสียงของจักรพรรดิเหยาตรัสถามออกมาอย่างเย็นชาเล็กน้อย

ไป๋ชิงหลิงกล่าว "กลัวเพคะ ในฐานะที่ข้าน้อยเป็นแม่ ข้าน้อยกลัวตายมากกว่าใครอื่นเพคะ"

จักรพรรดิเหยาหรี่ตาลง แววตาที่แหลมคมจ้องมองไปยังไป๋ชิงหลิง เพื่อหวังจะอ่านใจของผู้หญิงคนนี้ให้ออก ทว่ากลับค้นพบว่า......แววตาของผู้หญิงคนนี้เยือกเย็นราวกับธารน้ำแข็ง!