ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 558

“รีบพยุงเสด็จย่ากลับไปพักผ่อนที่รถม้า！” ไป๋ชิงหลิงเห็นว่านางสีหน้าหม่นหมอง รอบตาดำคล้ำ คิดว่าองค์หญิงใหญ่คงเฝ้าอยู่ข้างนอกทั้งคืน

เนื่องจากนางอายุมากแล้วและตกอยู่ใจความกังวลตลอดทั้งคืน เมื่อได้ยินว่าองค์หญิงหมิงหยางรอดชีวิตแล้ว ก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก นางก็หมดแรงล้มลงด้วยความเหนื่อยล้า

เธอประเมินความสำคัญของหมิงหยางที่อยู่ในใจของนางต่ำไป

เพื่อหมิงหยางแล้ว นางยอมที่จะเสียหน้า ให้เธอได้เข้าใกล้องค์หญิงหมิงหยางอีกครั้ง

คนแบบนี้.........จะร้ายได้ขนาดไหนเชียว！

เมื่อคนรับใช้พยุงองค์หญิงใหญ่กลับไปที่รถม้า ไป๋ชิงหลิงก็ตามไปด้วย เพื่อตรวจร่างกายให้องค์หญิงใหญ่

เธอพบว่าองค์หญิงใหญ่ความดันค่อนข้างสูง ไป๋ชิงหลิงจึงวัดระดับน้ำตาลในเลือดให้นางอีกครั้ง และได้ผลตามนั้น

องค์หญิงใหญ่มีความสูงสามอย่าง

ไป๋ชิงหลิงสั่งยารักษาโรค เมื่อเห็นอาการขององค์หญิงใหญ่เริ่มคงที่แล้ว ไป๋ชิงหลิงจึงลงจากรถม้า

ในเวลานี้ ฟ้าก็สว่างแล้ว

หรงเยี่ยยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกรถม้า

ไป๋ชิงหลิงเดินไปหาเขา และพูดว่า “ข้าเกรงว่าจะกลับไปกับท่านอ๋องไม่ได้แล้ว แต่อาการบาดเจ็บของเด็กทั้งสองก็ยังไม่เหมาะที่จะนั่งรถม้า”

นั่นหมายความว่า หรงเยี่ยต้องอยู่ที่โรงเตี๊ยมเพื่อคอยดูแลเด็กทั้งสอง เธอต้องไปกับขบวนขององค์หญิงใหญ่ อาการตอนนี้ของอิงหมิงหยาง หากไม่มียาของเธอ อาจจะเสียชีวิตได้ทันที

จะประมาทไม่ได้

หรงเยี่ยกดปลายนิ้วลงบนขอบตาที่ดำคล้ำของเธอเบาๆ แล้วพูดว่า “ข้าจะเป็นคนดูแลเด็กทั้งสองเอง พระชายาก็ต้องดูแลสุขภาพด้วย”

เขาลำดับความสำคัญ ครั้งนี้ไม่ได้พูดอะไรมาก ปล่อยให้เธอตัดสินใจ

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไป กอดเอวของเขา “ข้าจะรอท่านอ๋องอยู่ที่เมืองหลวง.........”

ทั้งสองพูดคุยกันสักพักแล้วก็แยกจากกัน

ในตอนเที่ยง องค์หญิงใหญ่ก็ตื่นขึ้น หลังจากที่ซูเหมป้อนอาหารให้นางแล้ว ก็หยิบยาที่ไป๋ชิงหลิงสั่งจ่าย ยื่นให้องค์หญิงใหญ่ “องค์หญิง นี่คือยาที่พระชายาท่านอ๋องหรงสั่งจ่าย”

“ยา！” องค์หญิงใหญ่ก้มมองดูยาที่อยู่ในมือของซูเหมย ยาเม็ดเล็กมาก เม็ดหนึ่งสีขาวอีกเม็ดหนึ่งสีแดง นางไม่เคยเห็นมาก่อน

นางหยิบยาเม็ดสีแดงขึ้นมา แล้วขมวดคิ้ว “นี่คือยาอะไร? หมิงหยางล่ะ?”

“พระชายาท่านอ๋องหรงเฝ้าองค์หญิงหมิงหยางอยู่ เมื่อกี้หม่อมฉันได้ไปดูอาการขององค์หญิงหมิงหยางแล้ว แม้ว่าองค์หญิงยังนอนหมดสติอยู่ แต่ดูไม่ทรมานเท่าเมื่อวานแล้ว นอนหลับอย่างสงบ สำหรับยานี้.........” ซูเหมยมองดูยาเม็ดสีแดงแล้วอธิบาย

ซูเหมยกล่าวว่า “หญิงชราอิงก็ออกตามหาองค์หญิงหมิงหยาง องค์หญิงแอบหนีออกมาจากเหลียวเฉิงเพียงลำพัง”

“คนเดียว！” องค์หญิงใหญ่หรี่ตาลงอย่างดุเดือด

ทันใดนั้นซูเหมยก็ตระหนักถึงปัญหา “ตลอดทางเหลียนซางเป็นคนพาองค์หญิงไปที่เมืองหลวง แต่หายตัวไปเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว หญิงชราอิงเป็นกังวลมาก ในครอบครัวก็เชิญหมอมีฝีมือหลายคนมารักษาองค์หญิง แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดองค์หญิงจึงจากไปกะทันหัน เรื่องนี้ คงต้องถามจากสาวใช้เหลียนซางคนนั้น”

“สาวใช้คนนั้น........” องค์หญิงใหญ่พูดรุนแรงขึ้นเล็กน้อย “อย่าเพิ่งแตะ”

นั่นคือคนที่หมิงหยางไว้ใจที่สุด รอให้อาการของหมิงหยางดีขึ้นก่อนค่อยว่ากัน “เจ้าส่งคนคอยติดตามดูความเคลื่อนไหวของสาวใช้คนนั้น อย่าเพิ่งให้นางมาดูแลองค์หญิง นอกจากนั้นส่งคนที่มือเท้าว่องไวอีกสองสามคน ดูแลกิจวัตรประจำวันของพระชายาท่านอ๋องหรง อย่าได้ละเลยนาง”

“เพคะ！” หลังจากที่ซูเหมยจากไป องค์หญิงใหญ่ก็หลับไปอีกครั้ง

หลังจากผ่านไปสี่ห้าวัน ในที่สุดอิงหมิงหยางก็ตื่นขึ้นมา

แต่นางยังใส่เครื่องช่วยหายใจ

เมื่อนางเห็นไป๋ชิงหลิง นางก็ตื่นเต้นมาก “พระชายาท่านอ๋องหรง ข้า ยังมีชีวิตอยู่！”

“ใช่ องค์หญิงโชคดี ยมทูตไม่กล้ารับท่าน” ไป๋ชิงหลิงพูดเบาๆ แล้วเอามือลูบหน้าอกของหมิงหยางเบาๆและถามว่า “ตอนนี้รู้สึกอย่างไร?”

“ข้ารู้สึกว่า.........ไม่ค่อยเจ็บหน้าอกแล้ว หายใจได้โล่งมากขึ้น！” หลังจากพูดจบ นางก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ออกซิเจนก็เข้าสู่ปอดของนางอย่างรวดเร็ว ทำให้นางรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่