ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 560

เธอละอายใจมากจนอยากตาย！！！

เธอหันกลับไป และเก็บเสื้อผ้าของตัวเอง ส่วนหรงเยี่ยที่ถูกผลักเข้ามุม ก็รีบพุ่งเข้ามา และกอดเธอจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว “พระชายา ข้าพยายามควบคุมตัวเองแล้ว！”

“ท่าน.........” เธอหันไป และจ้องมองเขาอย่างดุเดือด “ท่านหุบปาก”

“ได้ ข้าจะหุบปาก”

เธอรีบผูกเสื้ออย่างเร่งรีบ แต่เนื่องจากลุกลี้ลุกลนเกินไป จึงผูกเสื้อผ้าได้ไม่ค่อยเรียบร้อย

หรงเยี่ยหัวเราะเบาๆ กุมมือทั้งสองข้างของเธอ “ข้าทำเอง”

เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ขณะที่เขาก้มหน้าลง ใบหน้าของทั้งสองแนบชิดกัน อย่างใกล้ชิด

เขารีบจัดแจงเสื้อผ้าของเธอ และเมื่อไป๋ชิงหลิงต้องการผลักเขาออก เธอก็ไม่มีโอกาสแล้ว

เขากอดเธอแน่นจากด้านหลัง แล้วพูดเบาๆ “พระชายา ขอกอดอีกสักพัก ข้าจะไม่ทำอะไรบ้าบอเด็ดขาด”

ไป๋ชิงหลิงใจอ่อน หันไปมองเขาแล้วพูดว่า “ได้”

ท่ามกลางแสงจันทร์ เขาเห็นรอยแผลเป็นจางๆที่เหลืออยู่บนใบหน้าของเธอ

เขาใช้ปลายนิ้วสัมผัสรอยแผลบนใบหน้าของเธอ แล้วพูดว่า “ตรงนี้ ยังเจ็บไหม?”

“จะเจ็บได้อย่างไร มันนานมากแล้ว ข้าใช้ยาทา รอยแผลเป็นก็เกือบจะหายแล้ว ทำไม รังเกียจหรือ?” ไป๋ชิงหลิงถามอย่างติดตลก

หรงเยี่ยบีบใบหน้าเล็กๆของเธอทันที แล้วพูดว่า “เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ได้สนใจ แต่ยังพูดแบบนี้เพื่อให้ข้าโกรธ！”

“ห้ามบีบใบหน้าข้า”

“ได้ ไม่บีบ！” งั้นก็จูบละกัน

เขาถือโอกาสตอนเธอเผลอ จูบที่รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเธอ

เธอทุบตีเขาสองสามครั้ง หรงเยี่ยจึงลงจากรถม้าอย่างไม่เต็มใจ

แต่ก่อนที่จะจากไป เขาจงใจเดินไปที่รถม้าขององค์หญิงใหญ่ เพื่อให้นางรับรู้ว่าเขาเคยมาที่นี่

ไป๋ชิงหลิงเปิดม่านออก มองดูด้วยความโกรธ เมื่อเห็นเขาหายเข้าไปในป่า เธอจึงลดม่านลง

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เธอกำลังจะลดม่านลง เธอก็เห็นเหลียนซางแอบปีนขึ้นรถม้าขององค์หญิงหมิงหยาง........

ไป๋ชิงหลิงหยุดอยู่ข้างนอกรถม้าครู่หนึ่ง สายตาจ้องมองไปที่รถม้าของอิงหมิงหยาง สมองของเธอคิดทบทวนถึงการกระทำของเหลียนซางในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา

เธอพบว่าทุกวันนี้มีแม่นมซูเหมยเป็นคนดูแลเรื่องกิจวัตรประจำวันของอิงหมิงหยาง ส่วนเหลียนซาง.........

ทันใดนั้นเธอก็หรี่ตาลง เอามือยันไว้ที่ประตูรถม้า และลงจากรถม้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นเดินไปที่รถม้าของอิงหมิงหยาง........

คนรับใช้ที่เปลี่ยนเวรเห็นไป๋ชิงหลิงเดินเข้ามา กำลังจะโค้งคำนับเธอ

ไป๋ชิงหลิงรีบทำท่าทางบอกให้พวกเขาเงียบอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเธอก็รีบเดินไปที่หน้ารถม้า และเปิดม่านรถม้า

และไป๋ชิงหลิงก็ตื่นแล้ว กำลังเตรียมการฉีดยาให้อิงหมิงหยาง

อิงหมิงหยางกล่าวว่า “พระชายาท่านอ๋องหรง ท่าน........มาที่นี่แต่เช้าหรือ?”

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว มาตรวจร่างกายให้องค์หญิง และวัดอุณหภูมิ ท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง?”

เธอไม่ได้บอกกับนาง ว่าเมื่อคืน เธอนอนอยู่ที่นี่

อิงหมิงหยางสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “เวลาไอ ไม่เจ็บหน้าอกเท่าเมื่อก่อนแล้ว อาการไอเป็นเลือดก็ลดลงตามไปด้วย การหายใจ.....ก่อนข้าเข้านอน เคยรู้สึกเหมือนจมูกตัน และหายใจลำบากมาก ตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้ว ตั้งแต่ข้าป่วย เมื่อคืนเป็นคืนที่ข้านอนหลับสบายที่สุด”

นางมองไป๋ชิงหลิงด้วยสีหน้าที่ขอบคุณ

ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า “อาการค่อยๆดีขึ้น แต่ก็จะประมาทไม่ได้ ยาน้ำเหล่านี้ยังคงต้องใช้ต่อไป ต้องการรักษาให้หายขาดต้องใช้เวลาหนึ่งปีครึ่ง”

ข้ารู้แล้ว อิงหมิงหยางรู้สึกขอบคุณมาก เมื่อนางมองไป๋ชิงหลิง น้ำตาก็คลอเบ้าตาของนาง

นางเหลือบมองยาน้ำที่อยู่ในมือของไป๋ชิงหลิง รู้ว่าเธอกำลังจะฉีดยาให้ตัวเองอีกครั้ง นางจึงให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงผสมยาเรียบร้อยแล้ว นางก็ยกมือขึ้นแล้วยื่นให้เธอ

ท่าทางของไป๋ชิงหลิงนั้นเชี่ยวชาญมาก เธอผสมน้ำยาเสร็จอย่างรวดเร็ว

เธอมองอิงหมิงหยาง แล้วถามว่า องค์หญิง “ท่านช่วยบอกความจริงเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่างให้ข้าหน่อยได้ไหม”

อิงหมิงหยางเงยหน้าขึ้น สบตากับไป๋ชิงหลิง แล้วพูดว่า “พระชายามีอะไรก็ถามมาได้เลย ไม่จำเป็นต้องเกรงใจข้า”

“ท่านเป็นโรคนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้ติดต่อกับใครก่อนที่จะเป็นโรคนี้?”