ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 585

วันรุ่งขึ้น ไป๋ชิงหลิงให้ลี่ว์อีไปที่จวนองค์หญิงเพื่อให้ยากับนาง ส่วนเธอเดินทางเข้าวังเพื่อเยี่ยมไทเฮาพร้อมกับหรงจิ่งหลินและไป๋ชงเซิง

หมอหลวงจ้าวและหมอหลวงหงคอยเฝ้าอยู่ข้างๆไทเฮาทุกวัน และดูแลไทเฮาเป็นอย่างดี

หลังจากดูแลมาได้ระยะหนึ่ง อาการป่วยของไทเฮาก็ค่อยๆดีขึ้น แต่เมื่อนางเห็นหรงจิ่งหลิน นางก็สะอื้นและร้องไห้

หรงจิ่งหลินเดินเข้าไปอยู่ข้างๆไทเฮา เช็ดน้ำตาแล้วปลอบไทเฮาว่า “เสด็จย่าทวด ท่านอย่าร้องไห้”

“จิ่ง......หลิน！” ไทเฮานอนอยู่บนเตียง ค่อยๆยกมือขึ้น และคว้าแขนที่ผอมและเล็กของหรงจิ่งหลิน

ทันทีที่นางคว้าแขน ไทเฮาก็รู้สึกว่าหรงจิ่งหลินนั้นซูบผอมลงมาก แขนที่เคยมีเนื้อ ตอนนี้ผอมลงมาก เมื่อจับแล้วรู้สึกว่ามีแต่กระดูก

นางยิ่งรู้สึกปวดใจ “ผอม....ลง.....”

นางพูดอย่างช้าๆ แสดงออกถึงความยากลำบาก

หลังจากที่วัดเต๋อหลินล่มสลาย ร่างกายของไทเฮาก็อ่อนแอลงเรื่อยๆ ประกอบกับผลที่ตามมาจากการผ่าตัดและอาการป่วย ทำให้การแสดงออกของไทเฮานั้นเป็นเรื่องที่ยากขึ้น

บางครั้งนางคิดแล้วว่าจะพูดอะไร แต่เมื่อนางอ้าปาก ก็พูดไม่ออกสักคำ

เช่นเดียวกับตอนนี้ นางมีสิ่งที่อยากพูดกับหรงจิ่งหลินมากมาย แต่ไม่สามารถเอ่ยปากพูดออกมาได้ ทำได้เพียงจ้องมองหรงจิ่งหลิน และร้องไห้เงียบๆ

หรงจิ่งหลินรู้สึกปวดใจมาก เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา เช็ดน้ำตาบนใบหน้าให้ไทเฮา แล้วพูดว่า “เสด็จย่าทวด ท่านไม่ต้องพูดอะไรแล้ว จิ่งหลินเข้าใจ ท่านวางใจ แม้ว่าจิ่งหลินจะผอมลง แต่ร่างกายแข็งแรงดีแล้ว หมอเทวดาซูบอกว่าการเปลี่ยนถ่ายเลือดประสบผลสำเร็จ ชีวิตของหม่อมฉันก็จะไม่ถูกพิษที่ตกค้างในร่างกายคุกคามอีกต่อไป”

ไป๋ชงเซิงมองหรงจิ่งหลินโดยไม่รู้ตัว ด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ความแปลกใจนี้ก็หายไปอย่างรวดเร็ว แล้วพูดอย่างเห็นด้วยว่า “ใช่แล้ว เสด็จย่าทวดวางใจและพักรักษาตัวเถิด ต่อไปพี่ชายและหม่อมฉันก็สามารถอยู่ข้างๆเสด็จย่าทวดได้แล้ว”

ไทเฮาร้องไห้และหัวเราะในเวลาเดียวกัน ลูบหัวของหรงจิ่งหลิน แล้วก็ลูบใบหน้าของไป๋ชงเซิง และจ้องเด็กทั้งสองอย่างเอ็นดู

ไป๋ชิงหลิงได้รับผลกระทบทางอารมณ์จากไทเฮาและเด็กทั้งสอง ดวงตาของเธอก็เริ่มแดงเล็กน้อย

เธอเดินไปด้านหลังของเด็กทั้งสอง แล้วพูดว่า “เสด็จย่า วางใจและรักษาตัวเถิด เจ้าเสวี่ยจะดูแลเด็กทั้งสองเป็นอย่างดี จะไม่ปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นกับเขาทั้งสองอย่างแน่นอน”

“ดี......ดี......” ไทเฮายื่นมือออกไปให้ไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไป กุมมือของไทเฮา แล้วนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ

“ดี......ดี......” ไทเฮาตบหลังมือของไป๋ชิงหลิงสองครั้ง ก่อนจะพูดคำสุดท้าย “แล้ว!

แม่นมอวี่อันกลัวว่าไป๋ชิงหลิงจะไม่เข้าใจ จึงอธิบายว่า “ไทเฮาหวังว่าท่านอ๋องหรงและพระชายาท่านอ๋องหรงล้วนสบายดี”

“เสด็จย่าวางใจ นับจากนี้ไปหม่อมฉันจะอยู่เคียงข้างหรงเยี่ย เพื่อดูแลสามีและเลี้ยงดูลูกๆ” ไป๋ชิงหลิงรู้ว่านางมีเรื่องมากมายที่จะพูดกับเธอ และเธอก็เข้าใจความคิดของไทเฮาด้วย

ไทเฮาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจอย่างยิ่ง จับมือของไป๋ชิงหลิงไว้แน่น แล้วค่อยๆแสดงสิ่งที่นางต้องการจะพูด

ไป๋ชิงหลิงก็ตั้งใจฟังอย่างอดทนเช่นกัน