ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 586

ข้างหลังนางติดตามโดยกลุ่มสาวใช้ คนเหล่านี้เดินตามหลังนางอย่างระมัดระวัง สถานะเกือบจะเทียบเท่าฮองเฮาแล้ว

คนที่ไม่รู้อาจจะคิดว่า นางกำลังจะได้เป็นฮองเฮา

เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นผู้หญิงคนนี้ สายตาของเธอก็หรี่ลง “เจ้าเป็นใคร?”

ผู้หญิงคนนั้นเดินลงบันได แล้วเดินเข้าไปหาไป๋ชิงหลิง ด้วยรอยยิ้มที่เหยียดหยามบนใบหน้า แล้วพูดว่า “เจ้าจะรู้ว่าข้าเป็นใครในอีกไม่ช้า เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าพระชายาท่านอ๋องหรงผู้โด่งดัง จะมีรูปลักษณ์เช่นนี้！”

ความไม่พอใจของไป๋ชิงหลิงที่มีต่อผู้หญิงคนนี้ สะท้อนออกมาจากคำพูดของนาง อย่างช้าๆ

เมื่อพบกันครั้งแรกก็พูดถึงรูปลักษณ์ของคนอื่นแบบนี้ ช่างเป็นคนที่ไร้มารยาทจริงๆ

อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยพบเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน ดังนั้น เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินสิ่งที่นางพูดเหล่านั้น เธอก็เกือบจะเชื่อมโยงนางเข้ากับผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่รู้ตัว

ไป๋ชิงหลิงหัวเราะเยาะ “หรือว่าจะเป็นผู้หญิงในจวนตระกูลฉาง?”

ฉางเล่อเหยียนยิ้ม “ดูเหมือนว่าท่านอ๋องหรงจะบอกกับเจ้าแล้ว”

“ได้บอกแล้ว เมื่อคืนหลังกลับตำหนัก เขาได้อาบน้ำไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง แขนข้างนั้นถูกเขาถูจนผิวหนังเกือบถลอก ข้าถามท่านอ๋องว่าทำไมต้องอาบน้ำขนาดนั้น ท่านอ๋องบอกว่า......สกปรก！”

สีหน้าของฉางเล่อเหยียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่การเลี้ยงดูที่ดีทำให้นางยังคงต้องยิ้มไว้

นางเดินเข้าไปหาไป๋ชิงหลิง “สิ่งที่ผู้หญิงพูดกับผู้หญิง ข้าไม่เคยเชื่อ พระชายาท่านอ๋องหรงเชื่อไหม?”

“ข้าเชื่อในสิ่งที่ท่านอ๋องหรงพูด”

“ถ้างั้นพระชายาท่านอ๋องหรงก็ไร้เดียงสามาก ยังมีอีกคำที่จะให้กับพระชายาท่านอ๋องหรง” ฉางเล่อเหยียนหยุดอยู่ตรงหน้าไป๋ชิงหลิง ริมฝีปากสีแดงของนางยังคงยิ้ม และพูดว่า “ถ้าเชื่อคำพูดของผู้ชาย แม่สุกรก็คงปีนต้นไม้ได้แล้ว！”

ไป๋ชิงหลิงยิ้ม หันหลังกลับและเดินจากไปพร้อมเด็กทั้งสองคน

ฉางเล่อเหยียนมองดูเธอจากไป ยิ้มอ่อนๆ และเมื่อไป๋ชิงหลิงเดินไปได้ไม่กี่ก้าว นางก็พูดยั่วยุว่า “พระชายาท่านอ๋องหรง เราจะเป็นครอบครัวเดียวกันในไม่ช้า และต่อไปเราจะอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน หากเจ้าต้องการความช่วยเหลืออะไร มาหาข้าได้ที่จวนตระกูลฉาง ข้าชื่อฉางเล่อเหยียน”

คำพูดของฉางเล่อเหยียน ดังก้องอยู่ในหูของไป๋ชิงหลิง หลังจากที่เธอออกมาจากวัง ก็ตรงกลับไปที่ตำหนักอ๋องหรง

เมื่อแม่นมซั่งมารับเด็กทั้งสอง ก็สังเกตเห็นว่าสีหน้าของไป๋ชิงหลิงดูไม่ค่อยดีนัก นางจึงถามด้วยความเป็นห่วง “พระชายา เกิดอะไรขึ้น?”

“นามสกุลฉาง！” แม่นมซั่งตกตะลึง และอุทานเบาๆ

ไป๋ชิงหลงอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมองแม่นมซั่ง และพบว่าปฏิกิริยาของแม่นมซั่งนั้นค่อนข้างตื่นตระหนก “แม่นมซั่ง มีปัญหาอะไร?”

“มีสิ ถ้าเป็นสมาชิกของตระกูลฉาง เกรงว่าเรื่องนี้จะไม่ง่ายขนาดนั้น！” แม่นมซั่งกล่าว

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินสิ่งที่แม่นมซั่งพูด เธอก็เริ่มเครียดเล็กน้อย และถามอย่างประหม่าว่า “แม่นมซั่ง ท่านรู้อะไรบางอย่างใช่ไหม?”

“พระชายา ช่วงที่จักรพรรดิพเนจร ไปทุกสารทิศ ต่อมาเขาได้รับการเลี้ยงดูจากครอบครัวพ่อค้า หลังจากได้เลี้ยงดูเขามาหลายปี เขาได้เรียนรู้และอ่านหนังสือมากมาย และยังได้เรียนรู้กฎและมารยาทชั้นสูง และครอบครัวที่รับเลี้ยงดูเขา ก็คือตระกูลฉาง” แม่นมซั่งกล่าว

เปลือกตาของไป๋ชิงหลิงกระตุกอย่างรุนแรง

ถ้าครอบครัวตระกูลฉางเป็นผู้รับเลี้ยงดูจักรพรรดิ ท่านอ๋องหรงคงไม่สามารถสลัดฉางเล่อเหยียนออกไปได้ง่ายๆ

“ไทเฮาเป็นคนไปรับจักรพรรดิที่ตระกูลฉางด้วยตัวเอง และตอบแทนตระกูลฉางด้วยเงินทองจำนวนมาก หลังจากนั้นหลายสิบปี ครอบครัวตระกูลฉางไม่เคยสร้างปัญหาใดๆให้กับจักรพรรดิ และไม่ได้เรียกร้องอะไรตอบแทนจากการเลี้ยงดู หากในเวลานี้ ตระกูลฉางมีลูกสาวที่อยากแต่งงานเข้าตำหนักอ๋องหรง เกรงว่าจักรพรรดิคงจะไม่ปฏิเสธ พระชายาจึงต้องเตรียมใจให้พร้อม”

ไป๋ชิงหลิงกลั้นหายใจเป็นเวลานาน หลังจากนั้น ก็หายใจออกมาเอาลมหายใจที่กดดันอยู่ในใจออกมา แล้วพูดว่า “ไม่แปลกใจที่นางกล้าหยาบคายต่อหน้าข้า และยังสบถอยู่อย่างนั้น เพราะว่ามีไพ่เด็ดนี่เอง”