ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 59

หรงเยี่ยหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง

เสียงร้องโอดครวญของไทเฮาดังออกมาจากมุ้งอยู่ตลอดเวลา

"ทำการผ่าท้องจะเจ็บปวดหรือไม่?"

"ไม่เจ็บ" ไป๋ชิงหลิงกล่าว "ข้ามียาชาชั้นดี ไทเฮาไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร ตอนที่ข้าทำการเย็บแผลให้"

ในใจของหรงเยี่ยไม่มีทางยอมรับการรักษาด้วยการผ่าท้องเช่นนี้ได้ แต่ชะตาชีวิตกลับทำให้เขาได้พบเจอกับผู้หญิงที่ทำการลงมือผ่าท้องของตัวเองเพื่อคลอดลูกออกมา

เขาจึงเกิดความเชื่อมั่นในตัวนางอย่างไม่รู้ตัว

"ไม่จำเป็นต้องบอกฝ่าบาท หากเจ้าต้องการผู้ช่วย ข้าจะส่งอิงซาและอิงอู๋มาให้เจ้า ยังจำเป็นต้องเตรียมอะไรอีกหรือไม่ เจ้ารีบพูดออกมา" เขารู้จักเสด็จพ่อของเขาดี เมื่อได้ยินว่ามีการผ่าท้องเพื่อคลอดลูก จักรพรรดิเหยาคงรู้สึกแปลกประหลาดใจ แต่หากตัวเองต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นบ้าง เขาไม่มีทางยอมรับได้เป็นอันขาด

และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ......

เสด็จพ่อของเขากลัวว่าจะต้องรับผิดชอบกับผลที่ตามมาในภายหลัง และทำให้ชื่อเสียงของพระองค์ในฐานะที่เป็นจักรพรรดิผู้ทรงคุณธรรมต้องพังลง

ส่วนเขา ต้องการที่จะลองดูสักครั้ง

"ท่าน......ไม่คิดจะบอกฝ่าบาทหรือ?" ไป๋ชิงหลิงรู้สึกไม่สบายใจ "นี่ถือเป็นการโกหกหลอกลวงจักรพรรดิเชียวนะ!"

"โกหกหลอกลวงจักรพรรดิอะไรกัน เจ้าไม่ได้บอกเสด็จพ่อของข้าไม่ใช่หรือว่าจะทำการรักษาอย่างไร รอให้ทำการผ่าตัดให้เสร็จแล้วค่อยอธิบายให้พระองค์ฟังอย่างละเอียด เช่นนั้นก็ไม่ถือว่าโกหกหลอกลวงแล้ว" นั่นคือการลงมือทำไปก่อน แล้วค่อยรายงานทีหลัง

"ท่าน......" ไป๋ชิงหลิงรู้สึกพูดไม่ออก และจ้องมองเขาอยู่นาน "หากฝ่าบาทลงโทษขึ้นมา เช่นนั้นข้าก็คง......"

"ข้าจะปกป้องเจ้าเอง"

น้ำเสียงของเขาแน่วแน่เด็ดขาด โดยไม่มีความกังวลหรือลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว

ทำให้ไป๋ชิงหลิงรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อย

"อืม หากฝ่าบาททรงลงโทษ เช่นนั้นข้าจะบอกว่าท่านเป็นคนตัดสินใจ หากต้องการตัดศีรษะ เช่นนั้นก็ตัดศีรษะของท่าน" นางกะพริบตาและท่าทางของนางนั้นจริงจัง

หรงเยี่ยตอบเพียง "อืม"

ไป๋ชิงหลิงกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องบรรทมและกล่าวว่า "ท่านช่วยจัดเตรียมห้องว่างให้ข้าหนึ่งห้อง และมีเตียงที่สะอาดหนึ่งเตียง ความสูงประมาณนี้ และไม่ต้องใหญ่มาก ให้พอดีกับที่ไทเฮาสามารถนอนได้หนึ่งคน และเรียกอิงซาเข้ามาช่วยข้าก็ได้"

ครั้งที่แล้วที่จวนท่านอ๋องหรง ก็เป็นอิงซาที่คอยเฝ้าดูนาง

ไม่นานหรงเยี่ยก็ออกไปเตรียมการ

เวลาผ่านไปไม่นาน เขาได้พานางไปที่ห้องรับรองข้างๆ ภายในดูโล่งและว่างเปล่า มีเพียงเตียงธรรมดาหนึ่งเตียงเท่านั้น

อิงซาได้เดินเข้ามา

นางหยิบชุดปลอดเชื้อให้อิงซาเปลี่ยน และหันไปบอกกับหรงเยี่ย "ข้าใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วยามเท่านั้น ท่านอย่าให้ใครบุกเข้ามาในขณะที่ข้าทำการผ่าตัด"

"วางใจได้ ไม่มีทางเข้ามาได้" หรงเยี่ยหยิบแส้ออกมาและสะบัดเบาๆ สองสามครั้ง "แต่ข้าก็ขอเตือนเจ้าด้วยเช่นกัน หากไทเฮาเป็นอะไรไปเพราะเจ้า......"

"ท่านอ๋องหรงจะไม่พูดอะไรที่น่าฟังกว่านี้หน่อยหรือ กลับพูดจาข่มขู่ตอนที่ข้ากำลังเตรียมตัวจะทำการผ่าตัดให้กับไทเฮา" ไป๋ชิงหลิงกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

มุมปากของอิงซากระตุกและรู้สึกเห็นด้วยกับสิ่งที่ไป๋ชิงหลิงกล่าว

นายท่านช่างใจร้ายกับแม่นางไป๋เกินไปแล้ว

ชอบแม่นางไป๋ก็ควรจะอ่อนโยนกับนางเสียหน่อย เหตุใดถึงชอบใช้การข่มขู่เพื่อบังคับขู่เข็ญผู้หญิงคนหนึ่งด้วยนะ

หรงเยี่ยจ้องมองนางอย่างลึกซึ้ง และเดินออกไปจากห้องรับรอง

ห้องรับรองนี้อยู่ภายในห้องบรรทมของไทเฮา จักรพรรดิและบรรดาหมอหลวงต่างไม่รู้ว่าไป๋ชิงหลิงกำลังจะทำอะไร

ขณะที่การผ่าตัดกำลังจะเริ่มขึ้น จักรพรรดิยังคงคิดว่าไป๋ชิงหลิงกำลังทำการตรวจสอบสาเหตุของอาการประชวรให้กับไทเฮาอย่างละเอียด

เวลาผ่านไปกว่าสิบห้านาที จักรพรรดิเหยารู้สึกว่าไป๋ชิงหลิงทำการตรวจสอบอาการนานเกินไปแล้ว และยังเกิดความสงสัยว่าวิชาการรักษาของหมอเทวดาคนนี้เกิดขึ้นจากการพูดเกินจริงหรือไม่

พระองค์ทรงวิตกกังวลถึงความปลอดภัยของไทเฮา จากนั้นจึงลุกขึ้นและเดินไปข้างใน

เป็นจังหวะเดียวกับที่หรงเยี่ยได้เดินออกมาพอดี ทำให้ทั้งสองเกือบจะชนกัน

หรงเยี่ยรีบยื่นมือออกไปประคองพระหัตถ์ของจักรพรรดิเหยา น้ำเสียงของเขาเย็นชาเล็กน้อย "เสด็จพ่อ"

"หมอเทวดาคนนั้นยังตรวจสอบไม่พบสาเหตุของอาการประชวรของเสด็จย่าของเจ้าอีกหรือ" จักรพรรดิเหยาถอยหลังสองสามก้าวและจัดการกับท่าทางของพระองค์

หรงเยี่ยเอื้อมมือออกไปเพื่อดึงประตูของห้องบรรทมชั้นใน จักรพรรดิเหยาขมวดคิ้วเมื่อเห็นการกระทำของเขา "หรงเยี่ย เสด็จย่าของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?"

หรงเยี่ยก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่งและตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา "หมอเทวดากำลังทำการผ่าตัดให้กับเสด็จย่าพ่ะย่ะค่ะ!"