ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 61

ทุกคนภายในพระที่นั่งต่างพากันตื่นตระหนกตกใจ

และหมอหลวงจ้าวก็รู้สึกตื่นตระหนกหวาดกลัวอย่างมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เมื่อพระสนมเอกหรงได้ทีเล่นงานก็เกิดความรู้สึกตื่นเต้นอย่างอดไม่ได้

เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว วิ่งมาหาที่ตายเอง นางจึงไม่ต้องลงมือทำอะไร

ฮองเฮาอู่ขมวดคิ้วมองไปยังหรงเยี่ย เรื่องร้ายแรงที่เกิดขึ้นนี้ ฮองเฮาหวังเพียงว่าท่านอ๋องหรงจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว และปล่อยให้ไป๋ชิงหลิงรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นนี้คนเดียว

"ส่งคนมาที่นี่!" จักรพรรดิเหยาตรัสสั่งด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

มีทหารรักษาพระองค์สองนายเดินเข้ามาจากภายนอก

พระเนตรอันเยือกเย็นของจักรพรรดิเหยาจับจ้องไปยังไป๋ชิงหลิง "จัดการนางเดี๋ยวนี้"

ทหารรักพระษาพระองค์รีบเดินเข้ามาข้างหน้า ทว่าไป๋ชิงหลิงกลับลุกขึ้นยืนอย่างนิ่งเฉยและกล่าวว่า "ข้าเดินเองได้"

นางหันไปชำเลืองมองหรงเยี่ยด้วยสายตาที่เย็นชา จากนั้นจึงหันไปมองทางอื่น "ยาชาที่อยู่ในพระวรกายของไทเฮายังไม่หมดไป วิธีการดูแลหลังจากการผ่าตัดข้าก็ได้เขียนและวางไว้ที่ใต้หมอนของไทเฮาแล้ว"

เมื่อพูดจบ นางก็ได้หันหลังกลับและเดินออกจากตำหนักฮุ่ยหนิง โดยไม่กล่าวแก้ตัวใดๆ เลย

เพราะคนในตำหนักฮุ่ยหนิง ไม่มีใครเลยสักคนที่เชื่อนาง การพูดแก้ตัวของนางในสายตาของพระสนมเอกหรงนั้น เป็นเพียงเพื่อต้องการหลุดพ้นจากความผิดเท่านั้น

พระสนมเอกหรงจะยิ่งได้ใจและใส่ร้ายนางมากขึ้นต่อหน้าฝ่าบาท

และจักรพรรดิเหยาจำเป็นต้องหาใครคนหนึ่งเพื่อมารับความผิดนี้ แม้ว่านางจะมีทักษะทางการแพทย์ที่สูงส่ง แต่ในขณะที่ไทเฮายังไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้นั้น จักรพรรดิเหยาก็ได้มองนางเป็น "คนร้าย" ที่ฆ่าสังหารไทเฮาไปเสียแล้ว

ส่วนหรงเยี่ย......

เขาสามารถโยนความผิดมาที่นางได้และกราบทูลฝ่าบาทว่าเขาไม่รู้อะไรด้วยเลย

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาในใจ......

นางถูกหรงเยี่ยหลอกเข้าให้แล้วจริงๆ ตอนนี้นางหวังเพียงขอให้ไทเฮารีบฟื้นขึ้นมา คนในสำนักหมอหลวงสามารถจัดการดูแลบาดแผลหลังการผ่าตัดที่นางเขียนเอาไว้ได้

ซึ่งใช้เวลาแค่เพียงสองวันเท่านั้น

ทว่ากลับรู้สึกสงสารอิงซาที่ต้องถูกจับเข้าคุกไปพร้อมกับนาง

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น อิงอู๋หนึ่งในทหารองครักษ์เหยี่ยวดำได้ส่งอาหารเข้ามา

เขานั่งลงกับพื้นและนำสำรับอาหารเช้าออกมา จากนั้นจัดวางไว้ตรงหน้าของนาง

อิงอู๋รู้สึกทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย "นายท่านบอกให้ข้าน้อยนั่งเฝ้าแม่นางไป๋รับประทานอาหารเช้าให้หมด อาหารในคุกไม่อร่อย แม่นางไป๋อย่าได้รับประทานอาหารที่คนอื่นนำมาให้เลยขอรับ"

ยิ่งคิดยิ่งโมโห

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นและเดินไปเตะสำรับอาหารที่อยู่ตรงหน้า และกล่าวออกมาด้วยความโกรธ "เอาล่ะ กลับไปรับใช้นายท่านของเจ้าได้แล้ว"

อิงอู๋ยืนมองอาหารที่กระจัดกระจายเต็มพื้นด้วยสีหน้าตื่นตระหนก......

แม่นางไป๋โมโหขึ้นมาช่างเหมือนกันกับซื่อจื่อน้อยเหลือเกิน

ช่างเหมือนกันไม่มีผิด

อิงอู๋มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นและไม่ได้รู้สึกโกรธ แต่กลับรู้สึกว่าเหตุการณ์ตรงหน้าช่างคุ้นตาอย่างมาก เขาแทบเกือบเกิดความสงสัยว่าแม่นางไป๋เป็นผู้ให้กำเนิดซื่อจื่อน้อยหรือไม่

แต่เมื่อความคิดเช่นนี้แวบผ่านเข้ามาในหัว อิงอู๋ก็รีบสะบัดออกไป

แม่แท้ๆ ของซื่อจื่อน้อยได้เสียชีวิตไปตั้งนานแล้ว และเขาเป็นคนลงมือฝังศพด้วยตัวเอง

"แม่นางไป๋ ท่านต้องจำคำพูดของข้าน้อยเอาไว้นะขอรับ อย่ากินอาหารที่คนอื่นนำมาให้เด็ดขาด"

เมื่ออิงอู๋เห็นว่าไม่สามารถพูดเกลี้ยกล่อมได้อีก จึงได้จัดการเก็บอาหารที่กระจัดกระจายตามพื้นจนสะอาดเรียบร้อย และจากไป

และหลังจากที่อิงอู๋ออกไปได้เพียงไม่นานก็มีคนส่งอาหารเข้ามา......