ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 627

หลวนอี๋เอ่ยด้วยความตะลึงงัน " ทำไมพี่แปดถึงส่งคำพูดแทนคุณหนูฉางสองล่ะ"

" กลางค่ำกลางคืนแบบนี้ยังส่งคนมาบอก แสดงว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่แล้ว ข้าต้องออกจากวังไปดู ส่วนเซิงเอ๋อร์และจิ่งหลินคงต้องลำบากเจ้าแล้วล่ะ"

"พี่สะใภ้เจ็ดวางใจได้ ท่านไปทำงานเถอะ"

ไป๋ชิงหลิงเดินออกจากวังนั้น ก็เห็นพ่อบ้านไอ้เดินไปเวียนมาอยู่หน้าประตูวัง ด้วยท่าที่ที่กังวลมาก

เมื่อเห็นไป๋ชิงหลิงเดินออกมาจากวัง พ่อบ้านไอ้รีบเดินไปต้อนรับ คารวะเอ่ย " ข้าน้อยขอคารวะพระชายา"

"พ่อบ้านไอ้ ตอนนี้ท่านอ๋องของเจ้ายังอยู่ที่จวนฉางหรือ"

"พ่ะย่ะค่ะ"

" เกิดเรื่องอะไรหรือ"

" เชิญพระชายาขึ้นรถมา ข้าน้อยจะบอกท่านระหว่างเดินทาง"

" ได้" อิงเหลียนประคองไป๋ชิงหลิงขึ้นรถม้า พ่อบ้านไอ้เดินตามรถม้า แล้วก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในตอนบ่ายให้ไป๋ชิงหลิงฟังผ่านหน้าต่างรถม้า

จากปากของพ่อบ้านไอ้ได้ความว่า แม่บ้านที่อยู่ข้างกายแม่นางฉางสานได้คลานมายังจวนอ๋องเฉินพร้อมกับอาการบาดเจ็บสาหัส หลังจากที่ส่งข่าวแล้วก็ตายจากไป

และฉางเล่อเหยียนเองก็ถูกนายผู้เฒ่าจับไปยังห้องโถงบรรพชนเพราะมีความสัมพันธ์กับอ๋องเฉิน

นางคิดไม่ถึงว่า นายผู้เฒ่าจะเคร่งครัดเรื่องนี้ขนาดนี้

เมื่อมาถึงที่โรงเตี๊ยมตระกูลฉางในจวนฉาง นางก็ได้ยินเสียงร้องไห้ฟูมฟายของแม่นางฉางสาม " เล่อเอ๋อร์ เจ้าลืมตาดูท่านแม่หน่อย ถ้าเจ้าเจ็บ ก็ร้องออกมาเถิด"

หรงเฉินยืนอยู่หน้าลานจวน เดินไปเดินมา อารมณ์เองก็ฟุ้งซ่านไปมา

เมื่อเห็นไป๋ชิงหลิงที่เดินเข้ามาจากนอกลาน หรงเฉินหยุดฝีเท้าที่กระวนกระวาย เดินมาหาไป๋ชิงหลิง " พี่สะใภ้เจ็ด"

" น้องแปด เจ้ากลับไปก่อน เจ้าอยู่ที่นี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้" ให้เขาอยู่มีแต่จะยิ่งทำให้นายผู้เฒ่าอารมณ์โมโหเท่านั้น

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมนายผู้เฒ่าถึงได้อ่อนไหวกับเรื่องนี้นัก

หรือว่าจะเป็นอย่างที่ฉางเล่อเหยียนเคยบอกไว้ เป็นเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง

เป็นเพราะ...

ไทเฮา

เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ ไป๋ชิงหลิงรีบลบความคิดที่บังอาจนี้ทันที อดีตของไทเฮานั้นไม่ใช่เรื่องที่นางจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้

" พี่สะใภ้เจ็ด ข้าก็ส่งนางกลับจวนด้วยความหวังดี แต่กลับทำให้นางต้องรับโทษ ตอนที่ข้ารีบมาถึงห้องโถงบรรพชนของจวนฉาง หลังของนางก็เต็มไปด้วยบาดแผลแล้ว เลือดไหลจากเก้าอี้ลงไปยังพื้นห้องโถง เป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัวมาก คนแก่คนนั้นลงมือหนักมาก " ในใจของหรงเฉินร้อนเป็นไฟ

เขาก็รู้ว่าชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน แต่ถ้าหากจะให้เขารับผิดชอบแต่งคุณหนูฉางสองคนนี้ เขาก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รับปาก ไม่เห็นจำเป็นต้องใช้วิธีแบบนี้เตือนเขาเลย

" ข้าจะเข้าวังขอเสด็จพ่อออกราชโองการ"

" น้องแปด เจ้าจะทำอะไรของเจ้า"เปลือกตาของไป๋ชิงหลิงกระตุกไปหลายที

" นางบาดเจ็บก็เพราะข้า ในเมื่อนายผู้เฒ่าให้ความสำคัญกับพิธีรีตองมากนัก ข้าก็ต้องรับผิดชอบผู้หญิงของบ้านอื่น"

" เจ้าหุบปากซะ" นางจะปวดหัวตายเพราะเขาจริงๆ ถ้าหากให้นายผู้เฒ่ารู้ว่าเขาต้องการแต่งกับหลานของเขา นั่นถึงจะเป็นการพลิกฟ้าดิน

เมื่อถึงเวลานั้น นางก็จะไม่ใช่คุณหนูสองแห่งจวนฉางอีกต่อไป แต่จะเป็นแค่พระชายาเฉินที่อ๋องเฉินรับเข้ามาอย่างถูกวิธีเท่านั้น

จากนิสัยของคุณหนูฉางสองนั้น นางจะยอมให้ราชโองการหนึ่งมาปกปิดความสุขทั้งชีวิตได้อย่างไร

แต่หรงเฉินกลับไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดตรงไหน เมื่อต้องเผชิญกับคำพูดที่เยือกเย็นของไป๋ชิงหลิง สีหน้าของเขาอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะทำยังไงดี " ข้า...ข้าควรทำยังไง"

" น้องแปด ต่อไปก็รักษาระยะห่างกับคุณหนูบ้านตระกูลฉางทุกคน ไม่ต้องใจดีช่วยพวกนางอีก เพราะจวนฉางมีกฎเหล็กที่ถูกปิดไว้"

"กฎอะไรกัน" หรงเฉินตะลึงงัน สีหน้าเต็มไปด้วยความตระหนก

" ผู้หญิงบ้านตระกูลฉางจะไม่แต่งกับเชื้อพระวงศ์เด็ดขาด"

หรงเฉินจ้องมองนางค้าง " หมายความว่าอย่างไร"

" หมายความว่า นายผู้เฒ่าคิดว่าเจ้ามีความสัมพันธ์อะไรกับหลานสาวของเขา"

"ข้าจะมีความสัมพันธ์อะไรกับนางได้ล่ะ ข้าถูกงูกัดครั้งเดียวก็กลัวแล้ว และตัดสินใจว่าจะไม่แต่งพระชายาเข้าจวนอีก นายผู้เฒ่าคิดมากไปหรือเปล่า ข้าจะไปอธิบายให้นายผู้เฒ่าฉางเดี๋ยวนี้แหละ" พูดจบ อ๋องเฉินก็จะพุ่งออกจากโรงเตี๊ยมฉาง...

ตอนที่ไป๋ชิงหลิงรู้สึกตัวเพื่อห้ามเขานั้น คนก็ไปเสียแล้ว